Vroeger, toen deze jongen nog maar enkele jaren oud was, was er geen kleurplaat in zijn buurt die ongekleurd bleef. Inmiddels is deze zelfde jongen een stuk volwassener geworden (vooral in leeftijd, gedrag laten we even buiten beschouwing), echter is de drang om alles van kleur te voorzien blijven bestaan.
Het in 2008 verschenen de Blob was dan ook een ideale game voor mij. Deze exclusieve titel voor Nintendo systemen schotelde ons een kale, ongeïnspireerde wereld die we als speler mochten versieren. Dit op het oog simpele concept bleek dermate veel inhoud te bevatten dat inmiddels ook de sequel in de winkels ligt. Een eerste verandering is echter meteen een feit, de game verschijnt naast de Nintendo Wii en Nintendo DS ook op de PlayStation 3 en Xbox 360 waarbij wij de laatste versie onder de loep namen.
Het verhaal draait ook nu om Papa Blanc, het karakter dat we uit het origineel kennen. Destijds trachtte hij al om alle kleur uit de wereld te verwijderen en nu is het niet anders. De Blob keert dan ook terug om ook nu de grijze en grauwe wereld om te toveren tot een kleurrijk geheel. De opzet hiervan kent een levelstructuur die te kiezen is vanuit een kaart. Ieder van deze levels zit vol met uitdagingen die voltooid dienen te worden en brengen om deze reden vele uren gameplay met zich mee.
De levels kennen een eigen thema die schitterend zijn uitgewerkt. Het betreft hier zeker geen kleine gebieden, het gaat vaak om meerdere districten waar je makkelijk een twintig minuten tot een half uur per district in kwijt kunt. Dit komt omdat je niet alleen met een hoofdverhaal bezig bent, maar tussendoor allerlei uitdagingen voltooit. Gelukkig doe je dit niet voor niets, je scoort er namelijk punten mee die je in kunt zetten om de mogelijkheden van Blob te vergroten. Zijn verdediging zal hierdoor bijvoorbeeld beter worden of je kunt per keer meer verf met je mee dragen. Een aangename verbetering ten opzichte van het origineel is dat je dit keer overal kunt saven zodat je niet verplicht bent om eerst een geheel level door te spelen.
Eveneens een toevoeging is de afwisseling tussen de 3D levels en 2D secties. Deze laatste betreffen platformsecties waar je schakelaars om moet zetten en vijanden uit moet schakelen om verder te komen. Ze vormen een aangename afwisseling en al te lastig worden deze gelukkig nooit, net zoals de gehele game een gevoel van vrolijkheid uitstraalt. Opvallend is hierbij dat de titel een rustig gevoel over wil brengen maar dat er wel een timer aanwezig is waarbinnen je het level moet voltooien. Nog opvallender is wellicht dat deze tijd je vrijwel nooit in de weg zal zitten, maar dat het je tegelijkertijd wel een bepaalde druk op legt. Het ene staat haaks op het andere, hetgeen de beslissing dan ook onbegrijpelijk maakt.
Hoewel het eerder genoemde saveprobleem is aangepakt kunnen we helaas niet hetzelfde zeggen over de camera. Echt tot grote problemen zal het nooit leiden, maar het is jammer te zien dat deze nog altijd een eigen leven lijkt te leiden en voortdurend bijgestuurd moet worden. Dit valt met name op binnen de coöperatieve stand, waarbij een tweede speler zijn cursor kan gebruiken om items en vijanden aan te pakken. De combinatie van diens cursor met de camera zorgt ervoor dat deze stand weinig gespeeld zal worden. Laatste kritiekpuntje binnen de gameplay is het springen, waarbij het lijkt alsof de Blob net wat kilo’s teveel met zich meedraagt. Het is gelukkig een kwestie van gewenning, maar zal er in combinatie met de camera wel voor zorgen dat de nodige sprongen zullen mislukken.
Ondanks deze kritische puntjes wist de Blob 2 me weer net zo te bekoren als het origineel. Toegegeven, de nieuwigheid is er een beetje af en het is geen titel die je uren achter elkaar zult spelen, echter is het plezier hier niet minder om. De kleurrijke graphics, schitterende cutscènes en geluiden die gevormd worden door de kleuren waarmee je verft aan brengt maken het één van de vrolijkste titels voor de Xbox 360, mits je bereid bent om ieder randje van de kleurplaat van verf te voorzien.
|
78
