De giganten van de filmindustrie startten midden jaren '90 met de productie van de eerste gamefilms. Het blijkt wel moeilijk om een goede gamefilm te maken zodat de miskleunen elkaar in sneltempo opvolgen. Het is echter grotendeels te danken één man: Uwe Boll.

Gamed bericht regelmatig over videogame-films, waarbij we af en toe klagen over de kwaliteit. Hollywood heeft namelijk vele misbaksels geproduceerd, zoals Assassin’s Creed of de originele Mario film. Het is natuurlijk zeer gemakkelijk om Hollywood met de vinger te wijzen. Het bastion van de filmindustrie is nu eenmaal alleen geďnteresseerd in het uitpersen van onze portefeuilles om hun eigen zakken aan te vullen. De bonzen van de filmstudio's willen echter geen slechte films maken. Het is namelijk financieel interessanter om goede, succesvolle films te maken zodat ze zoveel mogelijk vervolgen kunnen produceren. Het is natuurlijk hun schuld dat ze zoveel slechte gamefilms produceren, maar het is een combinatie van gierigheid, onervarenheid en pech die ervoor zorgen dat hun gamefilms slecht zijn. We kunnen hen onmogelijk vergeven voor de vele slechte gamefilms die ze produceerden, maar ze doen wel een eerlijke poging om goede films te maken om geld te verdienen. De industrie draait namelijk grotendeels rondom jouw bioscoopbezoekjes.

Uwe Boll
De Duitse filmregisseur Uwe Boll had echter ooit een alternatief inkomstenbron. Hij vond namelijk een lacune in de Duitse ondersteuning voor de lokale filmindustrie. De wetgeving was bedoeld om de productie te stimuleren middels belastingvoordelen, maar de wet garandeerde ook dat je eventuele verliezen volledig mocht aftrekken van jouw belastingen. De Duitse regering hoopte destijds om de lokale filmproductie te stimuleren, maar de wet had een pervers effect voor Boll. Hij begreep onmiddellijk dat het interessanter was om veel geld te verliezen, zodat zijn zakenpartners deze verliezen konden inbrengen op hun belastingformulieren. Hij begon daarom de productie van de ene flop na de andere, met het idee om nooit een winstgevende film te maken. De wet werd uiteindelijk ongedaan gemaakt, maar de schade was natuurlijk al gedaan. Boll had op dat moment al een tiental slechte gamefilms gemaakt. Het is genoeg om een volledig artikel te vullen met zijn films.

Het was natuurlijk zeer gemakkelijk voor de filmkenner Boll om de strategie te bedenken. De strategie is namelijk niet bijster origineel, het plot is namelijk afgeleid van een beroemde Hollywood film waarvan eveneens een musical en een remake werd gemaakt. The Producers was een komische film van de befaamde regisseur Mel Brooks waarin een mislukte, fictieve regisseur een flop produceert om zijn zakenpartners op te lichten. Hij moet absoluut geld verliezen want hij kan nooit voldoende winst maken om zijn leningen af te betalen. Hij produceert hiervoor 'A Springtime for Hitler,' een musical over Adolf Hitler waarin de man wordt verheerlijkt. Hij neemt daarnaast allerlei rotslechte beslissingen om te garanderen dat het stuk de grootste flop ooit wordt. Het plot mislukt echter compleet wanneer A Springtime for Hitler alsnog een hit wordt. Boll was zodoende gewaarschuwd, zodat hij zijn films extra slecht kon maken. Een gewaarschuwde man is er nu eenmaal twee waard. Het was te merken aan zijn films. Onderstaand een bloemlezing.

A Springtime for Hitler
Het is standaardprocedure om te werken van de laagst genoteerde film naar de hoogst geplaatste, de effectieve winnaar. Het is echter moeilijk om te spreken van een winnaar wanneer het gaat om de allerslechtste gamefilms, zeker indien het gaat om creaties van Uwe Boll. Het is eveneens moeilijk om te spreken van een keuze voor de tien slechtste. Boll heeft namelijk exact tien echte gamefilms geregisseerd, waarbij hij ook nog een elfde produceerde. Het is dan ook interessant om gewoon te beginnen met zijn allereerste film, we gaan daarna gewoon chronologisch verder. Het begon allemaal in 2003 met House of the Dead op basis van het gelijknamige spel. De film draait rond een groep tieners op een fuif belanden waar alle gasten werden gedood door zombies. Ze moeten nu ontsnappen van de fuif alvorens ze hetzelfde lot ondergaan. Het clichématige plot dat weinig heeft te maken met de spelfranchise, wordt verder afgezwakt door slechte dialogen, een ongetalenteerde en onervaren cast, en zwak camerawerk. Het was een ideale demonstratie van Boll's kwaliteiten. Boll zelf keerde spijtig genoeg niet terug voor het vervolg, dat volgens sommigen nog slechter was.

Boll begon daarna aan zijn absolute meesterwerk Alone in the Dark dat op 28 januari 2005 in de Amerikaanse cinemazalen debuteerde. Alone in the Dark's Edward Carnby leidt een paranormaal onderzoek dat hem onder andere leidt naar alternatieve dimensies. Het leidt hem naar een groots horroravontuur met vele actie. Acteurs Christian Slater en Tara Reid verzorgen de hoofdrollen, maar deze bekende namen hadden hoegenaamd geen zin om te acteren. Het falen is echter niet alleen aan hen toe te schrijven. Schrijver Blair Erickson had origineel een thriller geschreven in de stijl van H.P. Lovecraft, maar Boll veranderde het script om het beter te maken. Erickson verwijst naar 'positieve' wijzingen als de toevoeging van een blonde slet, seksscčnes, gekke wetenschappers, slow-motion gun battles, achtervolgingen en een zeer trage tekst als inleiding die nog eens wordt voorgelezen voor de analfabeten die het publiek vormen van deze film. Het is ongetwijfeld nodig want alleen als je een analfabeet bent, kon je de alom negatieve recensies missen.

Alone in the Dark
Alone in the Dark verdient omwille van bovenstaande redenen absoluut zijn plaats in de IMDB Bottom 100 waar hij vergezeld wordt door het uitschot van de filmindustrie. Het is niet de enige Boll film in de lijst, maar het is wel de 'hoogstgeplaatste'. Het is dan ook onmiskenbaar de allerslechtste film uit zijn oeuvre. Het is grappig genoeg zijn enige trouwe gamefilm. Het is ondertussen duidelijk dat Boll niet graag samenwerkte met ontwikkelstudio's. Hij huurde gewoon de rechten waarna hij zelf een film bedacht die amper iets te maken had met het bronmateriaal. Het is bijvoorbeeld overduidelijk binnen House of the Dead waar hij alleen het thema 'zombies' hergebruikte. Alone in the Dark was echter anders, Boll werkte nauw samen met Eden Games om een script te schrijven op basis van hun aankomende Alone in the Dark game. Eden Games veranderde tijdens de ontwikkeling echter veel elementen zodat film en game nog amper overeenkomsten bevatten. Boll zou nooit meer een samenwerking proberen.

De film was natuurlijk een commerciële flop, maar Boll zag echter geen bezwaar in de productie van Alone in the Dark II dat in 2008 op de markt verscheen. Edward Carnby moet nu samenwerken met heksenjager Abner Lundberg om de eeuwenoude heks Elisabeth Dexter af te stoppen. Het plot bleek minder geestdodend dan het origineel terwijl acteurs als Lance Henriksen en Danny Trejo zwakke dialogen afwerken. Het geheel is desondanks minder aanstootgevend dan het origineel. Het is geen topprestatie om Alone in the Dark te overtreffen in kwaliteit, maar het gebeurt zelden dat een vervolg met andere acteurs – Christian Slater werd vervangen door Rick Yune – beter uit de hoek komt dan het origineel. Dat levert natuurlijk geen kijkbare film op, Alone in the Dark II is nog altijd één van de tien slechtste gamefilms aller tijden. Alone in the Dark is gewoon de allerslechtste. Misschien helpt het ook dat hij Alone in the Dark II niet zelf regisseerde. We grijpen echter elke kans om toch iets positief te zeggen in dit artikel. Bijvoorbeeld, Uwe Boll is best knap.