Schattig. Het was eigenlijk het enige woord dat ik aan The Lonesome Guild verbond voordat ik ermee begon. Verder wist ik eigenlijk bijzonder weinig van deze top-down actie-RPG, de hoogste tijd om hier verandering in te brengen.
Rondom de wereld Etere zweeft een komeet waarvan niemand de oorsprong kent. Totdat de komeet door een onbekende kracht richting de wereld wordt gezogen en blijkt dat er een geest in zat die zijn herinneringen verloren is. Lang om hierbij stil te staan is er niet, er verschijnt namelijk een vreemde mist die een ieder die ermee in aanraking komt een gevoel van hulpeloosheid en wanhoop geeft. Het laat ze handelen vanuit hun diepste angsten en onzekerheden, een situatie waar DaVinci van het schattige Bumblebun volk ook mee te maken krijgt. Zijn roep om hulp weet echter de geest, die geheel toepasselijk Ghost heet, te bereiken en samen trekken ze eropuit om Etere te redden. Ze doen dit niet alleen, al snel ontmoeten ze meer personages zoals Mr. Fox en Ran Trun Trum en hiermee onderstreept ontwikkelaar Tiny Bull Studios het idee dat je problemen het beste aan kunt pakken door samen te werken en medeleven te tonen. Een verhaal dat gericht is op kinderen en dit zien we ook terug in andere facetten.
De gameplay van The Lonesome Guild draait om drie aspecten; verkenning, vechten en puzzelen. Op ieder vlak is duidelijk dat het zich richt op de wat jongere gamer door het allemaal niet erg moeilijk te maken. Puzzels zijn beperkt tot het staan op een drukplaat of omdraaien van een sleutel, terwijl de combat niet veel meer kunde vereist. Saamhorigheid speelt ook hier een belangrijke rol, niet voor niets vecht je met drie personages en is Ghost altijd als vierde kompaan aanwezig. Naarmate je verder komt sluiten meer personages zich bij je aan zodat je zelf een team samen kunt stellen, alleen Ghost is een vaste aanwezige. Veel wisselen is overigens niet nodig, daarvoor verschillen ze onderling te weinig, net zoals de vijanden vrijwel allemaal kopieën van elkaar zijn. Ook had ik graag wat meer onderlinge combo’s gezien, in plaats daarvan is er enkel een Emblaze-status te bereiken waarin je statistieken tijdelijk sterker bent en magische en fysieke schade resistenties van vijanden komen te vervallen. Mocht één van je teamgenoten falen in de strijd dan kun je deze met een druk op de knop weer tot leven wekken, waardoor de moeilijkheidsgraad zelfs op de hoogste stand weinig uitdaging biedt.
Om deze basis toch iets verder uit te diepen kun je de onderlinge banden versterken door simpelweg het verhaal te volgen, extra quests aan te nemen en gesprekken met elkaar te voeren terwijl je aan het kampvuur zit. Met de verkregen Relationship Points bouw je een skill tree uit en leer je nieuwe statistieken of breidt je bestaande uit. Overigens heb je nooit echt het idee dat je verkregen kwaliteiten een groot verschil maken. De extra aanvalsmogelijkheden zijn leuk, nodig heb je ze niet om verder te komen.
Hoewel de ontwikkelaar exploratie als één van hun thema’s noemt is de uitwerking minimaal. De verschillende biomen zijn leuk om doorheen te gaan, een permanente map krijg je daarentegen niet aangeboden. Soms mag je weliswaar even een blik op de map werpen, vervolgens zul je het zelf uit moeten zoeken. Dit is met name vervelend bij de fetchquests en het terug moeten keren naar de opdrachtgever. Regelmatig liep ik als een kip zonder kop door de omgevingen, hopend om de persoon tegen het lijf te lopen die ik eerder had ontmoet. Het staat haaks op de toegankelijkheid waar de ontwikkelaar naar streeft en wat ze juist wel neerzetten bij de combat en de puzzels.
Een ander punt waar meer aandacht aan besteed had mogen worden is het verhaal. Dit terwijl de opzet eigenlijk helemaal niet zo verkeerd is. Met schitterende illustraties en belangrijke thema’s als eenzaamheid en broederschap was de ontwikkelaars immers al een goed eind op weg. Helaas verpakken ze dit in herhalende dialogen zonder voice-acting waardoor de emotie die ze na wilden streven langzaamaan naar de achtergrond verdwijnt en me de vaak geforceerde dialogen bijna door deed spoelen. The Lonesome Guild mag dan wel terecht over komen als een schattige game met een vrolijk kleurenpalet, leuk vormgegeven personages en prima muziek, het zijn juist de andere elementen als de verhaalvertelling, exploratie en combat die achterwege blijven.
Beoordeling
65
The Lonesome Guild valt op door zijn kleurrijke graphics en kindvriendelijke benadering. Het is wat dat betreft jammer dat de ontwikkelaar juist op ander vlak steken laat vallen en op het gebied van verhaalvertelling en gameplay minder goede keuzes maakt.
