De bekende Nickelodeon personages hebben al in vele games hun opwachting gemaakt. Of het nu gaat om racegames, vechtgames of platformers; in vrijwel ieder genre zijn ze vertegenwoordigd. Toch is er een setting waarin we ze nog niet zagen, en dat is een tabletop RPG. Met Nicktoons & The Dice of Destiny komt hier verandering in.

Timmy Turner heeft een ingenieus plan. Hoewel het leuk is om een tabletop RPG te spelen met Cosmo en Wanda mag het volgens hem allemaal wel wat echter. Zijn wens is om een echt avontuur te beleven en wie beter dan zijn Oddparents om deze wens in vervulling te laten gaan. Het is alleen jammer dat het allemaal net even verkeerd uitpakt wanneer zich een portaal opent die het drietal naar binnen zuigt. Ze blijken niet de enigen te zijn, ook SpongeBob, Katara (Avatar: The Last Airbender) en Leonardo (Teenage Mutant Ninja Turtles) zijn op deze vreemde locatie terechtgekomen en zoeken hun weg huiswaarts. Het zijn niet alleen bekende gezichten, ook hun stemmen zijn grotendeels ingesproken door de originele cast. De ontwikkelaar heeft zich er niet makkelijk vanaf gemaakt door de dialogen tekstueel af te doen, wat een meerwaarde heeft voor de beleving.


Eén van de eerste locaties die je bezoekt is de Tangle, een thuisbasis waar in eerste instantie weinig te beleven valt. Al snel komt hier verandering in als er zich personages vestigen, waarvan sommigen een winkeltje runnen of je een sidequest aanbieden. Vanuit deze hub reis je af naar de levels, die per wereld zijn gebaseerd op één van de franchises. De reis brengt je onder andere langs een fantasy-versie van Bikini Bottom en naar de Fire Nation uit Avatar: The Last Airbender. Ondanks dat er per wereld meerdere levels zijn ontbreekt het helaas aan variatie. Als je eenmaal het eerste level hebt gespeeld weet je precies hoe de rest eruit ziet. Sterker nog, er waren zelfs levels die een gespiegelde versie leken te zijn van een eerder exemplaar, inclusief de plaatsing van items. De sidequests doorbreken dit helaas niet en sturen je weer terug naar eerdere bezochte levels, bijvoorbeeld om een item te vinden.

De game is te doorlopen met verschillende personages, ieder met hun eigen kwaliteiten en special moves. Om je te motiveren tussentijds nieuwe namen uit te proberen delen ze hun level, wel zijn de wapens en accessoires uniek. Een probleem is dit niet, wanneer je in de levels ook maar enige moeite doet om de kistjes kapot te slaan zwem je in het geld om nieuwe exemplaren aan te schaffen. Verwacht overigens geen grote verschillen tussen de onderlinge wapens en kleding, het draait simpelweg om andere statistieken waar je verder weinig van merkt. Een rare keuze binnen een game die zich op kinderen richt.


Om gamers van verschillende niveaus tegemoet te treden zijn er per level drie moeilijkheidsgraden waar je uit kunt kiezen, inclusief een suggestie voor wat bij je huidige level hoort. In de praktijk betekent dit dat je een vijand vaker moet raken op een hogere moeilijkheidsgraad, van intelligentie is verder weinig sprake. Opvallend genoeg is er een grote mate van discrepantie tussen de vijanden in de levels zelf, en de bazen die je aan het einde van iedere wereld tegen komt. Ineens moet je aanvalspatronen leren doorgronden en tactisch toeslaan om deze gevechten te overwinnen. Het staat haaks op de verder simpele opzet, waarbij je voortdurend op de aanvalsknop drukt en wacht tot je mana weer is aangevuld om een speciale actie in te zetten. Met steeds weer herhalende vijanden en personages die voortdurend hetzelfde roepen (in het geval van SpongeBob werd ik lichtelijk gestoord om iedere vijf seconden ‘Haha’ toegeschreeuwd te krijgen) is het zelfs de vraag of de jongere gamers hier niet al genoeg van krijgen voordat ze de game hebben afgerond. Wat ook niet helpt zijn de rare plaatsingen van hulpmiddelen die weliswaar betrekking hebben op het gevecht, maar worden aangeboden als er geen vijanden in de buurt zijn. En dat terwijl er meteen een timer van enkele seconden gaat lopen, waarna je tijdelijke onzichtbaarheid of extra aanvalskracht is verlopen.

In de levels kom je ook uitdagingen tegen voor de nodige extra loot. Ze draaien altijd om het uitschakelen van vijanden, gecombineerd met een invalshoek als niet geraakt mogen worden of het ontwijken van een laser. Mocht je falen dan kun je meteen opnieuw beginnen en uiteindelijk krijg je er wat extra geld of een potion voor. Deze laatste zijn met name handig voor de eindbazen, ware het niet dat ik ze simpelweg vergat te gebruiken. Het menu is niet heel overzichtelijk en een snellere toegang tot je potions had al kunnen helpen om het allemaal wat gebruiksvriendelijker te maken.


Het is duidelijk dat Nicktoons & The Dice of Destiny zich richt op de allerjongsten. Zij zullen enthousiast worden van de bekende cast en ouders kunnen gezellig meespelen middels de (offline) coöperatieve gameplay. Toch kunnen we deze tekst op vrijwel iedere Nickelodeon game plakken en moet je dus wel met iets unieks komen om meer te zijn dan dat. Helaas slaagt de ontwikkelaar hier niet in. Visueel mist het de uitstraling van de televisieseries, de spelwerelden vallen al na het eerste level in herhaling en de gameplay is uiteindelijk niet veel meer dan op de aanvalsknop blijven drukken, terwijl de eindbazen ineens voor een piek in de moeilijkheidsgraad zorgen. Het hoofdverhaal is na een uur of zes voorbij en er is weinig reden om er meer tijd in te stoppen. De allerjongsten zullen er zeker nog wel plezier uit halen, alleen voor wat het te bieden heeft is een adviesprijs van vijftig Euro wel erg gortig.