Soms moet je terugkeren naar de basis om succes te boeken. Nee, dit is geen tekst die ik gehoord heb bij een een ‘kom tot jezelf’-cursus, wel is het prima toepasbaar op Battlefield 6. Want na Battlefield 2042 had ontwikkelaar DICE toch wel wat goed te maken.
Laten we eerlijk zijn, niemand koopt Battlefield 6 om de campaign door te spelen en de game daarna aan de kant te leggen. De multiplayer is waar het om draait en waar je tientallen uren in moet gaan stoppen. Toch is de campaign een prima, vijf uur durende introductie die je als een ware achtbaanrit uiteenlopende missies voorschotelt. Je reist in een razend tempo over de wereld, terwijl het veelal onduidelijk is wat de ene opdracht nu precies met de andere te maken had. En wie je deze opdracht gaf of wie het uitvoert? Ik durf het je niet te zeggen. Dat betekent overigens niet dat er geen verhaal aanwezig is. De NATO gaat niet zo lekker meer, de private militaire organisatie Pax Armata komt herrie schoppen en een team van mariniers onder de naam Dagger 13 wordt ingezet om ze een halt toe te roepen. In boekvorm zou het ongeveer vijf pagina's beslaan, om een beetje het niveau aan te geven.
Wat DICE met de campaign bewerkstelligt is dat het diverse facetten in razend tempo de revue laat passeren. Je mag in een voertuig stappen, moet stil te werk gaan of krijg juist een bombastische setting waarin de kogels je om de oren vliegen. Op dat moment maakt het eigenlijk helemaal niet uit waarom je nu precies in deze setting bent gestapt. Kijk ik er echter iets kritischer naar dan is de verhaallijn ook niet veel meer dan dat: een aaneenschakeling van momenten, simpelweg om je van uiterste naar uiterste te brengen. Door de verschillende rollen die je mag vervullen is het een introductie op de multiplayer. Zijn de acties aldaar afkomstig van spelers, daar is het in de campaign juist ingevuld door de computer. En daar ligt meteen het zwaktepunt.
De singleplayer is namelijk doordrenkt met technische mankementen. Om te beginnen zijn de mensen om je heen, ongeacht of dit nu mede- of tegenstanders zijn, dermate incapabel dat ze het opleidingstraject nooit doorgekomen zouden zijn. Hoewel ik zelf nooit in dienst heb gezeten lijkt het me immers geen afgesproken regel dat je in een vuurlinie gaat staan of achter een object blijft hangen terwijl er een noodzaak is om je juist voorwaarts te bewegen. Battlefield 6 heeft dan wel weer één streepje voor in vergelijking met het echte leven: als een teamgenoot te lang blijft hangen spawnt hij gewoon weer naar je toe. Handig? Wellicht. Alleen brengt dit wel weer een nieuw probleem met zich mee.
De game lijkt bepaalde checkpoints namelijk niet goed te registreren. Filmpjes worden hierdoor niet ingeladen en dus loop je maar wat heen en weer om dit alsnog te realiseren. En dan dat einde. Alsof er in de laatste maand van het ontwikkelproces besloten is om het terug te brengen tot één dag. Dus raffelen ze het einde nog even af, zonder enige vorm van opbouw of in oog nemend wat er zich gedurende de vijf uur heeft afgespeeld. In plaats daarvan geeft de aftiteling meer afronding dan de gebeurtenissen ervoor. Dit terwijl de beleving in termen van audio juist erg indrukwekkend is. Gebouwen die in elkaar storten, explosies die om je heen dreunen en de wanhoop die de oorlog met zich meebrengt komen prima naar voren.
En met deze positieve noot is het een kleine stap naar de multiplayer. Belangrijk is dat DICE geleerd heeft van hun fouten uit het verleden door terug te keren naar het klassensysteem van de Assault, Engineer, Recon en Support, ieder met hun vaste gadgets. Maar ongeacht waar je de focus op wil leggen is de rol minder in een hokje te plaatsen dan een klasse wellicht doet vermoeden. Uiteindelijk kies je namelijk zelf je favoriete wapen, wat resulteert in een stukje meer vrijheid. Bovendien is het geen probleem om binnen een team van vier spelers overlap te hebben van verschillende rollen. Het is een tweede of dit ook handig is, maar het kan wel. Belangrijk is natuurlijk ook dat de wapens goed aanvoelen en het juiste gevoel van recoil geven.
Door een combinatie van kleine en grote maps binnen uiteenlopende modi is er voor ieder wat wils. In de categorie 'grotere maps' keert Conquest terug, alwaar twee teams strijden over de controle van verschillende strategische punten binnen en groter gebied. Tegelijkertijd weten maps als Red Line en Dust Meridian je ook het gevoel te geven dat je op kleinere schaal aan het vechten bent door kleinere zones die uiteindelijk resulteren in het toe-eigenen van een sector. Samenwerking loont om hierin te slagen, terwijl instortende gebouwen en voertuigen de chaos compleet maken.
Minder groots in opzet is Breakthrough. Alhier worden de aanvallers tegenover de verdedigers geplaatst, beiden in strijd om sectoren voor zich te winnen. Ieder van deze sectoren heeft meerdere capture points en als het de aanvallers lukt om een sector in handen te krijgen zal de aandacht worden verschoven naar een volgende linie. Aanvallers versus verdedigers keert ook terug in Rush, dat meer gefocust aanvoelt. De gevechten zijn net iets kleinschaliger, met het doel dat je als aanvaller een communicatiesysteem opblaast en dit als verdediger logischerwijs moet zien te voorkomen. Samenwerking staat ook centraal in Hazard Zone, waar je in kleine teams informatiedrives moet verzamelen en ontsnappen, terwijl andere teams je dit juist onmogelijk tracht te maken.
Het totale pakket is verder uitgerust met Team Deathmatch, Squad Deathmatch, Domination, King of the Hill en Escalation. Deze laatste verdient wat extra aandacht aangezien het een nieuwe toevoeging is binnen de franchise. Twee teams strijden op een relatief grote map en het doel is om vlaggen in te nemen en lang genoeg vast te houden. Wanneer dit lukt krijgt het team een punt toegewezen en worden er bepaalde controlepunten op de map weggestreept. De resterende gebieden komen vervolgens dichter op elkaar te liggen, wat de actie centreert op de punten die over blijven. Het zijn juist deze kleine variabelen die Escalation doen onderscheiden van de andere modi en daardoor fris aan laat voelen. Wil je daarentegen nog veel verder gaan in de mogelijkheden dan is er Portal, alwaar je zelf scenario’s kunt creëren middels eigen bedachte regels en wapens. Er zijn zelfs creatievelingen die oudere Battlefield maps hebben nagemaakt, en variaties op een Horde-modus. Op deze manier is er een oneindige stroom van nieuwe mogelijkheden, zonder alleen afhankelijk te zijn van DICE. Sinds deze week is er zelfs een battle royale mode onder de naam REDSEC en het mooie is dat je deze gratis kunt spelen, zelfs zonder Battlefield 6 te bezitten.
Beoordeling
85
Met een terugkeer van het klassesysteem, verschillende modi op kleine en grote maps, heerlijke gameplay en oneindige mogelijkheden met Portal is Battlefield 6 een dikke aanrader. Dat de campaign wat dat betreft een stuk minder sterk is valt DICE dan ook makkelijk te vergeven.
