Na meerdere Sly en Infamous delen sloeg ontwikkelaar Sucker Punch Productions een andere weg in met Ghost of Tsushima. Inmiddels zijn we toe aan een tweede deel en verruilen we hoofdpersonage Jin voor Atsu, terwijl ze tegelijkertijd veel dingen hetzelfde laten.
Atsu is nog maar een jong meisje als zich een familiedrama onttrekt. Saito, de voormalig krijgsheer van haar vader, weet hun locatie te achterhalen en neemt wraak voor vroegere gebeurtenissen. Hij vermoordt, met behulp van zes volgelingen onder de naam Yotei Six, haar beide ouders en laat Atsu voor dood achter. Ze weet het drama te overleven en keert jaren later terug om wraak te nemen. Een verhaal waarin wraak centraal staat is weinig origineel te noemen en de ontwikkelaar kleurt ook prima binnen de lijntjes. Op voorhand kun je optekenen dat je via de Yotei Six naar Saito moet zien te komen in een wereld die zich steeds meer ontvouwt. De blauwdruk van Ghost of Tsushima is wat dat betreft wederom toepast, alleen ditmaal meer dan driehonderd jaar later.
Setting is ditmaal Ezo, een eiland dat we tegenwoordig kennen als Hokkaido. Aan de voet van Mount Yotei ligt er een speelveld voor je klaar dat is gekenmerkt door uitgestrekte bloemenvelden die je te voet en te paard kunt doorkruisen. Om je weg te vinden kun je ook nu gebruik maken van de wind die je naar een gewenste locatie helpt. Dit simpele, doch effectieve concept kent alleen wel een kanttekening. De ontwikkelaar wil sommige aspecten zo graag uitlichten dat bladeren als een wervelstorm om je heen dwarrelen en kleuren dermate dik zijn aangezet dat het eerder een kleurplaat dan een realistische weerspiegeling is. Hier staan schitterende vergezichten en filmische confrontaties tegenover.
Hoe je de game wil beleven is, net als bij voorganger Ghost of Tsushima, een keuze die je zelf kunt bepalen. De zwart-witte modus, geïnspireerd door de Japanse regisseur Akira Kurosawa keert terug en ook kun je de stijl van 13 Assassins-regisseur Takashi Miike gebruiken. Het bloed vloeit hier rijkelijk en de camera staat net wat dichter op de actie. Als laatste kun je spelen met de audio. Cowboy Bebop- en Samurai Champloo-regisseur Shinichiro Watanabe gebruikt lo-fi beats zoals hij dit ook in laatstgenoemde anime deed. In het verlengde hiervan is de moeilijkheidsgraad naar eigen wens in te stellen om zo je eigen ervaring te creëren. Naast het kiezen van een standaard gradatie kun je spelen met de instellingen, zoals het bepalen van timings bij het ontwijken tijdens de gevechten.
Net zoals Jin is de katana het belangrijkste aanvalswapen voor Atsu. Gebruikte Jin diverse stances om een voordeel te krijgen tegenover de verschillende vijanden, daar is dit nu verruild voor wapens. Zo kun je de snelheid van de dubbele katana’s het beste gebruiken tegenover vijanden met een speer, terwijl de kracht van het Japanse Odachi-zwaard geschikt is om door verdedigingen heen te breken. Naast het gebruik van wapens en hulpmiddelen als werpmessen en bommen is Atsu ook een volleerd sluipmoordenaar die haar doelwitten geruisloos uitschakelt. Dat hun collega’s je amper op zullen merken helpt daar natuurlijk ook goed bij.
Dit alles doe je om steeds dichter bij Saito te komen. In plaats van keurig het verhaal te volgen zul je echter voortdurend worden afgeleid. Wanneer je bij een shrine bidt krijg je een te spenderen ervaringspunt, door bamboe om te hakken vergroot je de Spirit-punten en door even uit te rusten in een heetwaterbron vergroot je de levensbalk. Het zijn dezelfde handelingen die we in het vorige deel ook al deden, en minimale wijzigingen als schilderen in plaats van haiku’s schrijven en spelen op het instrument Shamisen in plaats van Jin’s fluit maken dit tot een herhalingsoefening. Om dit nog enigszins te onderbreken heb je een verrekijker en gebruik je de DualSense om te tekenen, zwaarden te smeden en eten te garen boven een kampvuur; handelingen die je na één keer wel gezien hebt en hierna gewoon over slaat.
Ezo is niet gevuld met icoontjes en je zou het op dat vlak zelfs als saai kunnen omschrijven. Persoonlijk zie ik dit anders. Ik hoef niet op iedere vierkante meter een icoontje met een activiteit en heb er geen problemen mee om een groots veld te doorkruisen om te ontdekken wat de rookwolk in de verte te betekenen heeft. Wel is het jammer dat de activiteiten die je tegen komt erg herhalend zijn. Er is weinig vernieuwing ten opzichte van Ghost of Tsushima en de spelwereld zelf voelt op momenten leeg aan. Ook is er weinig ruimte voor de speler om echt op ontdekking te gaan. Natuurlijk, je kunt de kaarten die naar bepaalde locaties wijzen ook niet kopen, maar dan nog zie je de visuele aanduiding in de verte opduiken, verschijnt er een vogel die je dient te achtervolgen als een interessante locatie nabij is en geven stenen precies aan waar je wel en niet naartoe kunt klimmen. Gelukkig vereist het doorkruisen van de wereld geen enkele moeite. Middels fast-travel reis je direct naar eerder bezochte plekken, vrijwel zonder enige vorm van laadtijd.
Het is duidelijk dat Sucker Punch heeft voortgebouwd op wat ze met het vorige deel hebben neergezet. Ze doen dit alleen op een dermate veilige wijze dat Ghost of Yotei amper weet te verrassen. De toevoegingen die ze doen maken wat dat betreft ook niet veel indruk. Een wolf die op sporadische momenten verschijnt, een verrekijker om doelen te spotten en het vervangen van stances door wapens zijn geen grote vernieuwingen. En juist daardoor vallen de kleine technische imperfecties ook net wat meer op. Vijanden die je niet spotten terwijl je in hun gezichtsveld staan of precies op een juiste locatie moeten staan om met iemand een gesprek te beginnen zijn toch dingen die nu weleens tot het verleden mogen behoren. Het zijn geen grote minpunten en maakte de veertig uur die ik in de game heb zitten toen ik het einde bereikte er niet minder op, wel is duidelijk dat de ontwikkelaar het erg op safe heeft gespeeld. Hierdoor is het allemaal net wat minder indrukwekkend en blijf je met de hoop achter dat een eventueel derde deel grotere stappen maakt.
Beoordeling
78
Na Ghost of Tsushima weet Sucker Punch niet te verrassen. Een clichématig verhaal en gameplay die we al eerder geïntroduceerd kregen maken Ghost of Yotei een herhalingsoefening. En dat is prima als je het vorige deel een warm hart toedroeg, maar na vijf jaar had ik toch stiekem op iets meer gehoopt.
dantekloon
op 11-10-2025 om 14:41
[Niv: 190 / Exp: 9492]
Alhoewel de game erg goed is net als vele PlayStation franchises zijn de games vaak niet echt vernieuwend ten opzichte van de voorganger.
Horizon Zero Dawn//Forbidden West
God of War//Ragnarok
Spider Man//Spider Man 2
Ghost of Tsushima//Yotei
Enz.
Maar aan de ene kant, er is alleen maar haat als de games anders of vernieuwend zou zijn. Kijk bijv. Silent Hill of Final Fantasy. Die krijgen niks anders dan puur onterechte haat.
