Het eerste Day of Reckoning deel voor de Gamecube was een aangename game, maar schoot helaas te kort om echt als topspel bekroond te worden. In deel 2 gaat ontwikkelaar Yuke's in de herkansing om er een nog betere game uit te poepen.

De grafische verbetering

Eén van de eerste verbeterelementen die meteen opvallen zijn de grafische vernieuwingen. De polygonen zijn op elk gebied flink omhoog gebracht en iedere worstelaar is duidelijk te herkennen, inclusief tatoeages en andere kenmerken die ze uniek maken.
Ook de opkomst van de worstelaars heeft een flinke upgrade meegekregen. Er is getracht iedere worstelaar zo goed mogelijk na te bootsen en dit is ze dan ook goed gelukt. Komt een worstelaar in het echt op met rook, vuur en meer poespas, dan is dat binnen deze game ook zo. Uiteraard gaat dit begeleid met dreunende herrie en dezelfde filmpjes als je in het echt te zien krijgt. Je hebt soms echt het gevoel dat je naar een echte entrance zit te kijken in plaats van een computerspelletje.



Hier houdt het echter nog niet op. Ook het publiek heeft flink wat polygonen toegedeeld gekregen en ziet er nog realistischer uit dan ooit. Ze reageren op de dingen die je in de ring uitvoert en als je de slechte kant opgaat zullen ze zich ook duidelijk tegen je keren. Al dit soort elementen zorgen ervoor dat je jezelf als speler nog meer een onderdeel voelt van het geheel.

Helaas hebben al deze verbeteringen ook hun keerzijde, en wel in de vorm van het geluid. Filmpjes en de matches zelf gaan gepaard met muziekjes die met name nogal rockachtig aandoen. De reden hiervan is dat Yuke het niet voor elkaar kreeg om voice-overs op de beperkte Gamecube disc te krijgen. De ruimte was te klein en dus is ervoor gekozen om alles in vorm van tekstjes onder in beeld weer te geven, iets wat flink afbreuk doet aan de factor die ik eerder prees; het gevoel dat je een onderdeel bent van de game. De enige keer dat je een stem hoort is wanneer je als worstelaar de ring betreed, maar zelfs dit komt zwak over.
Als voorbeeld hiervan kan ik het beste een tag-team match naar voren halen. Ik (genaamd René) had met Chris Jericho een match gewonnen en het commentaar gaf dit aan als: Here are your winners: and Chris Jericho
Eigenlijk zou mijn spelersnaam hier dus tussen moeten, maar in plaats daarvan valt er geen stilte maar wordt er meteen doorgesproken. Wrestlemania XXI mocht dan een slechte game zijn (lees hier de review), maar daar was er tenminste een oplossing. Dan kon je namelijk naast je gewone naam (in mijn geval René) nog een naam erbij kiezen welke van tevoren bepaald waren. Zo had ik bijvoorbeeld the Animal als bijnaam en hoorde je: Here are your winners: the Animal and Chris Jericho.
Het is misschien een kleine factor, en misschien ben ik wel een mierenneuker, maar het zijn die kleine dingetjes die binnen een spel als deze de meerwaarde meegeven.
Het ontbreken van voice overs is in mijn optiek dan ook een zwaar gemis en dit kost het geluid zeker een aftrek van belangrijke punten.



Gaan we iets dieper in op het geluid, dan komen we uiteraard ook uit bij het publiek. Zoals aangegeven kunnen ze tegen je keren als je valse acties uithaalt, maar ook op andere punten weet dit geluid indruk te maken. Ze chanten namen van spelers en doen levendig aan.
Toch is er ook hier weer een element welke raar overkomt. Zo roept het echte WWE publiek bij mooie acties: "Holy shit!". Dit element is ook getracht binnen deze game te verwerken, maar faalt jammerlijk. Ten eerste durfde Yuke het niet aan om het woordje shit in de game te verwerken en koos dus maar voor iets dat aandoet als sht. Alsof dat al niet belachelijk genoeg klinkt wordt de chant regelmatig ingezet op een moment dat er een hele normale actie aan de gang is.