Het eerste Day of Reckoning deel voor de Gamecube was een aangename game, maar schoot helaas te kort om echt als topspel bekroond te worden. In deel 2 gaat ontwikkelaar Yuke's in de herkansing om er een nog betere game uit te poepen.

What else is new?

Uiteraard mag je weer uitzien naar meerdere worstelaars ten opzichte van het eerste deel. Dit keer zijn het er 45 die hun opwachting maken, waarbij onder andere Kenzo Suzuki, Eugene en Paul London toegevoegd zijn aan het roster. Opvallend, maar iets waar je weinig aan doet, is dat sommige worstelaars al niet eens meer bij de WWE horen. Zo is Kenzo Suzuki alweer ontslagen en zal waarschijnlijk binnenkort zijn opwachting maken bij TNA. Omdat de sport nou eenmaal snel gaat en je hier binnen de ontwikkeling van een spel niet altijd op in kan spelen, is hier nou eenmaal niets aan te doen.

Na gewonnen matches krijg je, net als in het eerste deel, weer punten die je toe kunt kennen aan bepaalde technieken. Deze technieken zijn in dit tweede deel nog uitgebreider en bieden dus nog meer keuzes om je karakter een bepaalde richting op te sturen.
Naast deze punten kun je ook nog eens geld verdienen welke je weer in de shop uit kunt geven. Zodoende kun je weer meer arena's, wapens, bewegingen en kleding vrijkopen.



Een groot pluspunt binnen een game als deze is wanneer je keuzes kunt maken. In het eerste deel had je in heel de game slechts één keuze; wil je bij Raw of bij Smackdown komen worstelen? Eenmaal gekozen waren er verder in het spel geen keuzes meer te maken en maakte je de game af zoals dat gescript was.
In het tweede deel is er gelukkig wat meer vrijheid. Gedurende het spel kan je dit keer meerdere keuzes maken. Helaas blijft de hoofdlijn van het spel hetzelfde, maar het is leuk dat er stukjes tussendoor veranderbaar zijn. Dit daagde mij in ieder geval uit om de (niet al te lange) game nog eens te spelen en zo de andere opties eens te bekijken.
Over deze verhaallijn gesproken; de verhaallijn zit goed in elkaar, inclusief verwijzingen naar eerdere gebeurtenissen van binnen de WWE.

Genoeg frustratiepunten

Nadat ik de game meerdere keren doorgespeeld had moet ik toch concluderen dat er veel mis is met de game. Eerder beschreven positieve punten zijn zeer aangenaam, maar helaas staan hier ook veel negatieve punten tegenover. Zo negatief zelfs, dat het meerdere keren leidt tot frustratie.

Een altijd zeer belangrijk punt binnen dit soort games is de moeilijkheidsgraad. Deze zit helaas erg raar in elkaar. Zelfs op het moeilijkste niveau kon ik de single matches redelijk makkelijk winnen, maar met tag-matches (twee tegen twee) ligt dit ineens heel anders.
Op het moment dat jij met een tegenstander in de ring staat zijn de overige twee worstelaars (één aan de kant van de tegenstander en één aan jou kant) niet actief. Voer je echter een pin uit dan kan je er donder op zeggen dat de tweede tegenstander de ring in komt om de pin te onderbreken. Allemaal leuk en aardig, maar als ik de hele tijd geen pin kan maken hierdoor, dan is dit zeer vervelend te noemen. Gelukkig heeft Yuke hier wel wat op gevonden. Je kunt namelijk, wanneer je zelf worstelt, je medespeler aansturen met vier mogelijkheden. Ten eerste kun je hem de tegenstander aan laten vallen, ten tweede je directe tegenstander, ten derde je indirecte tegenstander en ten vierde de scheidsrechter. Wat je hierdoor krijgt is dat je een tag-match alleen nog maar kunt winnen op de volgende manier; net voor het moment dat je een pin uit wil voeren laat je je medespeler de indirecte tegenstander aanvallen, zodat je een vrije pinmogelijkheid hebt. Niet alleen is dit saai, vaak mislukt het ook nog eens.