Jullie weten het, het is allemaal al gezegd: Square(-Enix) is terug op een console van Nintendo. En hoe?! Met een spin-off van Final Fantasy, precies waar veel fans toch op hoopten. Al snel werd duidelijk dat de connectivity een belangrijke rol zou gaan spelen in dit spel. Na de E3 2003 vonden velen het zelfs een te grote rol krijgen. Een aparte studio, een nieuw vechtsysteem en een speciale ‘controller’... Hier kom je te weten wat het allemaal brengt.

(vervolg)
Een laatste manier gaat met behulp van magie. Spreuken krijg je door stenen op te pakken die vijanden achterlaten, je kunt de spreuk dan oneindig gebruiken. Je begint elk level zónder spreuken, dus aan het eind van een level laat je alle opgepakte stenen weer achter. Er is zowel helende als aanvallende magie en beide zul je hard nodig hebben om het spel uit te spelen. Verder werken de spreuken net als de focus-attacks: je laadt op, richt en laat los. Sommige wezens hebben een zwakte voor een element en de spreuken hebben vaak leuke bijwerkingen, zoals monsters die vlam vatten of bevriezen. Het mooiste is dat je meerdere keer een (dezelfde) spreuk kunt bewapenen en die vervolgens fuseren tot een krachtiger alternatief.

In multiplayer werkt het net iets anders. Je kunt de multiplayer alleen starten, wanneer álle spelers een GBA hebben aangesloten op de GameCube, dus geen kan met een gewone controller spelen. Een van de spelers moet de kelk dragen, zodat je weer een stuk langzamer vooruit komt, Mog is namelijk niet langer van de partij. Je GBA wordt gebruikt als radar, een overzicht van je stats en het toont je bonus (wederom, later meer). Op de radar kan een kaart te zien zijn, het aantal vijanden of de schade die je toebrengt bijvoorbeeld. Handig, dat zeker.

Daarnaast kun je niet langer het spel pauzeren, om rustig in de menu’s te gaan bladeren. Zo hoeven de andere spelers niet langer gestoord te worden, wanneer je je command list aanpast of een item gebruikt. Met select schakel je over naar de GBA en dan kun je een nieuwe spreuk bewapenen of je equipment checken. Helaas kun je dan niet meer je character besturen en deze hobbelt automatisch mee, net binnen de bubbel van de kelk. Normaal gesproken leuk en aardig voor je medespelers, maar bij een eindbaas kan het fataal worden, terwijl je toch echt heel graag een nieuw item in gebruik had genomen.

Één van de vele gemene eindbazen.
Het leukst van het spel is het combineren van spreuken en aanvallen. Net zoals je in je eentje magische aanvallen kunt laten fuseren in je command list, kan dit nu door de cirkels van de aanval van twee of meer spelers te laten overlappen. Vervolgens moet de A-knop op het juiste moment worden losgelaten om een sterke spreuk of een focus-attack met magische toevoeging uit te voeren. Hiermee moet je sommige essentiële spreuken doen, maar andere momenten is het gewoon leuk om zo snel en effectief mogelijk vijanden de grond in te stampen.

De eindbazen zijn een verhaal apart. De meeste zijn niet moeilijk en in multiplayer al helemaal simpel, wanneer één speler zich opwerpt als genezer. Maar ze hebben allemaal een speciale tactiek nodig om te worden verslagen, zoals natuurlijk hoort bij de eindbazen in een RPG. Sommige zijn gevoelig voor spreuken of kunnen niet geraakt worden, zonder de handlangers eerst uit te schakelen. Je kent de meeste trucs vast wel, maar het is leuk voor de verandering en een enkeling is serieus pittig.

Dan is er nog je status: Strength, Defence en Magic, met daarnaast een aantal herinneringen. Deze bouw je op door artifacts te bemachtigen en door betere equipment te laten smeden. De artifacts kun je kiezen aan het einde van elk level dat je doorspeelt. Hoe beter je aan je bonusvoorwaarde hebt voldaan (alleen te zien op je GBA-scherm), hoe beter de artifacts zijn die je kunt kiezen. Deze voorwaarden zijn meestal dingen als ‘Pick up money’ of ‘Don’t use focus attacks’, sommige handig, anderen vervelend. Voor de equipment moet je niet alleen het ontwerp vinden, maar ook de stoffen die de smid nodig heeft om je wapen of bepantsering te smeden. Dat is één van de beste aspecten van het spel, omdat die (zeker op de lange termijn) je verzameldriften aan kan spreken. Zo stop je zeker wat extra uurtjes in je spel, alleen om je stats op te krikken.

Al met al verfrissende gameplay, die echter niet zonder fouten is.


In elk dorp en elk level speelt een vrolijk of spannend muziekje, allemaal in de setting van keltische folklore. Dit voegt zondermeer een heleboel sfeer toe aan het spel en elke locatie zou grafisch niet hetzelfde effect hebben, zonder de uitstekend gekozen muziekjes. Zelfs wanneer je weer een jaar aan mirre hebt verzameld, komt er een apart muziekje te spelen voor bij het festival. Ik kon niet helpen dan te glimlachen elke keer dat ik het hoorde, al droegen de dansende en musicerende characters daar ook aan bij.

Verder heeft het spel een hoog ‘pling-ploing’gehalte. Alle acties (van bevestigen/annuleren in het menu tot het uitvoeren van een aanval) hebben een eigen klank. Dit is waarschijnlijk bewust gedaan, omdat je op de lange termijn de klanken leert herkennen. Zo ook de klanken van de vijandelijke aanvallen. Maar tegelijk met het proces van herkenning sluipt ook de verveling erin, wat die klanken aangaat. Tegen het einde van het spel zullen de meeste spelers het synthesizergeluid aardig zat zijn, wat overigens niet in Dolby Pro Logic II kan worden weergegeven.

Hier gaat het in het begin om, het kristal.
Overige effecten zijn netjes, van stromend water tot echoënde voetstappen in de grotten. Er is duidelijk aandacht besteed aan het geluid in dit spel. Er is echter geen stem te bekennen, behalve de mevrouw die zo vriendelijk is om aan het begin van elk level (in het introductiefilmpje) een verhaaltje te vertellen over de plek die je nu gaat bezoeken. In de tussenfilmpjes zit dus geen voice acting. Je ziet soms wat monden bewegen, wat stom is (in beide betekenissen van het woord) wanneer je geen bijbehorend geluid hoort. Erg jammer, maar wanneer je bedenkt dat goede voice acting zeldzaam is, is het misschien maar beter zo.

Een speciale vermelding krijgt het muziekje op de wereldkaart, opvallend is hoeveel mensen het na een tijdje meefluiten. Zowel in mijn omgeving als in die van vrienden en natuurlijk de mensen waarmee ik speel zelf. Wat zeg ik, ikzelf betrap me er regelmatig op mee te neuriën of fluiten...toch bijzonder pakkend blijkbaar.