Onder leiding van Mamoru Hosoda produceerde de prestigieuze animatiestudio Madhouse de animatiefilm The Girl Who Leapt Through Time, een romantische film met een likje science-fiction die zich liet inspireren door het gelijknamige boek uit 1967.

In de film maken we kennis met Makoto Konno, een doodnormale tiener die niets liever doet dan honkbal spelen met haar twee beste vrienden; Chiaki Mamiya en Kosuke Tsuda. Op een dag beleeft Makoto een echte rotdag, ze maakt zichzelf compleet belachelijk in de kookles en slaat een flater tijdens een test. Aan het einde van de dag valt ze ook nog eens flauw wanneer ze een mysterieus balletje vindt in een verlaten klaslokaal. Uiteindelijk sterft ze zelfs, wanneer haar remmen het begeven en ze voor een trein belandt [Dat mag je inderdaad een rotdag noemen - René]. Plots draait de tijd echter terug, ze laat zich vallen met haar fiets en komt zo niet onder de trein terecht. Verbaasd door de feiten praat ze met haar tante – de hoofdrolspeelster in het boek – die haar vertelt dat ze door de tijd gesprongen is.


Op dat moment begint Makoto wild door de tijd te springen, om bijvoorbeeld tien uur aan een stuk karaoke te zingen met haar vrienden, maar al snel ontdekt ze dat haar acties verregaande gevolgen hebben en haar pogingen om deze te herstellen leiden tot andere fouten. Ze moet moeilijke beslissingen nemen om haar vrienden te redden en haar fouten recht te zetten, waarbij de film een mooi, maar bitterzoet einde kent. Ondanks de duidelijke science-fiction achtergrond gaat The Girl Who Leapt Through Time hier nooit te diep op in, deze film gaat over een meisje dat gewoon plezier wil hebben met haar vrienden en in contact komt met haar gevoelens. Ondertussen leert ze dat je niet met de tijd hoort te spelen en dat kleine zaken grote gevolgen kunnen hebben.


Het is zeer simpel en The Girl Who Leapt Through Time verzwaart dit niet door te diep in detail te gaan op het science-fiction vlak. Tijdreizen is mogelijk, maar hoe ze dit precies doet vindt Makoto niet belangrijk. Enkele belangrijke dingen blijven een mysterie voor haar, zoals de betekenis van het schilderij waarvoor Makoto speciaal is teruggekeerd naar het verleden. Aangezien de film een stukje van haar leven is, komen we ook nooit meer te weten en dat is geen probleem. Honderd minuten lang sleurt ze ons namelijk moeiteloos mee in haar verhaal en daarvoor werd de film ook beloond. De film won internationaal verschillende prijzen waaronder de allereerste Japan Academy Prize for Animation of the Year. Buiten het hartverwarmende, inspirerende verhaal beschikt The Girl Who Leapt Through Time ook over prachtige graphics, met zeer gedetailleerde omgevingen en doodnormale karakterontwerpen. Het helpt om het hartverwarmende te ondersteunen en van deze eenvoudige film absoluut een topper te maken. The Girl Who Leapt Through Time bewijst dat een film niet ingewikkeld moet zijn om te scoren. Zeker het kijken waard!