In 2005 verscheen de tweede Naruto film in de bioscopen. De eerste was een overduidelijk kassucces, dus dit was allesbehalve onverwacht. De eerste film schoot echter zwaar tekort. Kon de tweede wel scoren waar het echt telt?

De film vindt plaats na episode 160 van de animatieserie en verplaatst ons naar Suna, het land van de Sand Ninja. Een stel mysterieuze en schijnbaar onoverwinnelijke krijgers met een groot harnas valt het land aan. Deze krijgers doen sterk denken aan de vijanden uit Fullmetal Alchemist: Conqueror of Shamballa. Ook in deze film worden de soldaten in harnassen snel weggevaagd. Puur op aantal maken ze een kans tegen de Sand Ninja, althans, tot Gaara en Kankuro op het strijdtoneel verschijnen met versterkingen. Deze versterkingen lijken niet direct nodig, Gaara en Kankuro zijn op zich al indrukwekkend genoeg. Op dat moment grijpt het aanwezige vijandelijke schip in, men vuurt op het strand en Gaara kan maar ternauwernood de dood van zijn troepen vermijden. Het zorgt voor een explosief begin.


Daarna schakelt de actie logischerwijs over naar Konoha, waar Naruto en co met een simpele missie bezig zijn. Deze missie geeft echter aanleiding tot een groter verhaal. Naruto, Shikimaru en Sakura belanden in de zoektocht naar de Gelel Stone op het moment dat blijkt dat het dorp van hun cliënt in lichterlaaie staat. Ze ontmoeten hier tevens de eerste vijandelijke soldaten, zodat het verhaal kan vertrekken. Ik haalde eerder reeds de gelijkenis met Fullmetal Alchemist aan. Die gelijkenis komt ook tot uiting in de Gelel Stone waar de film om draait. De steen is een speciaal mineraal. Eén clan kon de steen controleren, maar de zoektocht naar de kracht heeft de clan naar zijn ondergang geleid. Het doet denken aan de zoektocht naar de Philosopher's Stone.

Studio Pierrot heeft een groot budget aan de omgevingen besteed. In ruil daarvoor heeft men tijdens de scènes minder detail gebruikt voor de personages en hun gezichten. Dit valt vooral op aan de simplistische uitdrukkingen van Sakura. Ook de animatie in de gevechten valt tegen in vergelijking met de omgevingen. De gevechten zelf zijn wel redelijk indrukwekkend. Men heeft de gevechten groots aangepakt en de aanpak loont. De gevechten zijn veel grootschaliger dan in de serie, waardoor ze ook spannender zijn. De aanvallen van de Gelel gebruikers zijn ook redelijk grootschalig. Enkel het karakterontwerp van de vrouwelijke vijanden valt tegen. In tegenstelling tot hun aanvallen zijn ze weinig uniek en qua uiterlijk zien ze er ook niet uit. Ze lijken geen onderdeel te zijn van de film.


De film gebruikt speelse muziek om de gevechten en dergelijke te begeleiden, de fluitmuziek tijdens het achtervolgen van het huisdier bijvoorbeeld. Qua geluidseffecten en stemmen doet de film het ook zeer goed. Het verhaal is sterk gebaseerd op hoogtechnologische uitvindingen in de redelijk middeleeuwse wereld van Naruto. Ook de Gelel en de Philosopher's Stone tonen grote gelijkenissen. De vergelijking met Conqueror of Shamballa is dus snel duidelijk. De aanpak werkt misschien zelfs beter dan bij die film, zeker omdat de vijanden bijvoorbeeld niet zo eenduidig slecht worden voorgesteld. Ze willen gewoon een Utopia oprichten. Legend of the Stone of Gelel is misschien geen topper of geen film die uitblinkt in originaliteit, maar honderd minuten lang blijf je aan het scherm gebonden. De film is dus een verbetering ten opzichte van het origineel.