Op 13 september 1993 mochten de Animanicas voor het eerst hun grappen op de televisie laten zien. 99 Afleveringen en een film (Wakko's Wish) later was het afgelopen... zo leek het. In plaats van hun grappen op televisie is het nu tijd voor de videogames.
Zoals ik al eerder aangaf zijn er verschillende werelden. Enkele van deze gebieden zijn meteen toegankelijk, maar voor sommige dien je eerst een bepaald aantal Edgars verzameld te hebben. Het is allemaal wel erg sterk gejat van Mario 64, inclusief de directe aanval en stampaanval vanuit de lucht. Daar houdt het nog niet eens op. Om namelijk bij de eindbaas te komen hoef je niet alle Edgars te verzamelen, maar mag je er enkele laten liggen. Klinkt allemaal wel heel erg bekend. Helaas voor de game gaat 'beter goed gejat dan slecht verzonnen' hier echter niet op. Waar deze elementen in Mario 64 namelijk goed uitgewerkt zijn, daar weet Animaniacs op geen van deze punten te overtuigen.
Om toch niet alles in het eentonige te laten vervallen krijgen je spelers gedurende het spel speciale vaardigheden. Deze vaardigheden moeten ze verder helpen in de verschillende werelden die het spel rijk is.
Je bent dus de hele tijd bezig om tussen de verschillende werelden te wisselen wanneer je iets bijgeleerd hebt. Naast een aantal standaard vaardigheden, welke elke speler tot zijn beschikking heeft, zijn er ook vaardigheden die enkel door een bepaalde speler gebruikt kunnen worden. Zo kan Dot limbo dansen om onder lage stukken door te komen, heeft Yakko bommen tot zijn beschikking en kan Wacko graven met zijn schep. Voor allen geldt dat het niet te moeilijk moet zijn en het is dus vrij duidelijk waar je wat moet gebruiken. De plekken waar je tussen karakters kunt wisselen zijn ook zo door de levels verspreid dat ze zich precies naast die elementen bevinden waar het nodig is.
Als je bedenkt hoe kinderlijk simpel dit is opgezet dan mag je verwachten dat de game dit ook binnen andere elementen probeert terug te brengen. Het blijft immers een spel dat zich richt op gamers, dus dat zou logisch zijn.
Niets blijkt echter minder waar.
Ten eerste is daar de vreselijk irritante cameravoering. Het lijkt erop alsof de makers op het laatste moment dachten dat de game toch wel erg simpel werd en toen nog maar even snel de camera hebben herbewerkt om een extra moeilijkheidsgraad mee te geven. De gehele game heb ik me zitten ergeren wanneer de camera voor de zoveelste keer een standpunt innam, waardoor mijn karakter totaal niet meer zichtbaar was. Vaker dan je lief is ben je dus op goed geluk aan het springen en aan het lopen in plaats van dat je weet waar je mee bezig bent.
Nu hoor ik je denken: "Maar is die camera dan niet bij te stellen?" Nou beste lezer, dat is hij wel. Ook hier gaat echter alles fout. Zo kan je ten eerste de Z-knop gebruiken om de camera weer achter je karakter te manoeuvreren. In plaats van een goede afstand te behouden wordt deze echter tegen de rug aan geplaatst, of blijft achter obstakels hangen waardoor je nog niets ziet. Even bijsturen met de C-knop dan maar ... dat is althans de bedoeling. Het rare is echter dat dit in 50% van de game helemaal niet mogelijk is. Keer op keer verscheen weer linksboven in beeld een camera met een rood kruisje erdoor. (Het teken dat je op dat moment niet bij kunt sturen) Gebeurt dit echter keer op keer, zelfs in open vlakten, dan vraag je je af waarom deze optie in het spel geïntegreerd is. Ik wil nog net niet zeggen dat de game er helemaal onspeelbaar door geworden is, het irriteert echter wel in zeer grote mate.
|
35
