The King of Fighters serie is een game serie die ondertussen al heel wat jaren meedraait. Het begon allemaal op de old school consoles, zoals de Neo Geo en de Sega Saturn, en draait tot op de dag van vandaag nog steeds mee. Nu is het dan tijd voor een nieuw deel in de series, genaamd The King of Fighters XII.

The King of Fighters XII is, zoals de naam al doet verraden, een typische beat ‘em up game. Op een 2D veld is het de bedoeling dat je je tegenstander knock-out slaat met verschillende aanvals- en verdedigingstechnieken die je tot je beschikking hebt. Het lijkt simpel maar zoals de echte fans van het genre maar al te goed weten zijn het vaak games die moeilijk onder de knie te krijgen zijn. Dat is ook bij deze game niet anders.

Naast de console versies is er in de arcadehallen ook een versie van The King of Fighters XII te vinden. Dit is in-game dan ook wel te merken, aangezien je meerdere malen het gevoel krijgt alsof het gemaakt is voor de arcadehallen en zomaar even ge-port is naar de consoles. Niet zozeer door de controls. De controls werken prima. Je gebruikt vier knoppen om mee aan te vallen en de stick of de D-Pad om mee te lopen. Verder kun je uiteraard nog verschillende combinaties gebruiken om speciale aanvallen uit te voeren. De reden waarom je het gevoel krijgt alsof het een simpele arcade game is, komt door de game modes.


Ondertussen mogen we van fighting games in ieder geval verschillende game modes verwachten. De lat is inmiddels zo hoog wel gelegd. Helaas bevat deze game alleen maar een standaard Arcade mode, waarbij je een serie aan gevechten zo snel mogelijk moet zien af te ronden om vervolgens met je tijd de beste score neer te zetten, een versus mode waarmee je een match tegen een speler of computer kunt spelen en een online mode. Afgezien van de online mode, is dit toch wel erg kaal als basis. In het Super Nintendo tijdperk waren mensen al zover, terwijl je tegenwoordig zeker mag verwachten dat er minstens een vorm van Story mode en/of Tournament mode bij zit. Om nog niet te spreken over originele concepten. Vooral toen ik in de credits zag dat deze game vier game designers heeft dacht ik bij mezelf “Schaam je!”.

Het vechten in The King of Fighters XII gaat immers net als in vorige delen van de serie. Je kiest een team van drie karakters, waarbij je een keuze hebt uit in totaal 22 karakters. Het aantal karakters is immers teruggebracht tegenover vorige delen, waar af en toe zelfs het dubbele selecteerbaar was. Maar dit is zeker niet erg, aangezien er zelfs bij deze 22 karakters schijnbaar veel moeite was om origineel te blijven. Sommige karakters zijn goed uitgewerkt met verschillende speciale aanvallen en unieke vechtstijlen, terwijl anderen weinig keus hebben en in sommige gevallen zelfs een gevecht kunnen winnen door constant dezelfde combinatie aanvallen te gebruiken. Voor je daadwerkelijk gaat vechten dien je de volgorde aan te geven waarmee je karakters verschijnen. Als je eerste vechtersbaas wordt verslagen komt de tweede aan slag, terwijl de overwinnaar van het andere team een klein gedeelte van zijn gezondheid terug krijgt.


Daarnaast is er uiteraard ook nog de online mode. Iets waarvan je zou zeggen dat het een geweldige aanvulling zou zijn op de game en welke de replay waarde aardig zou verhogen. Je kunt namelijk clans vormen met andere spelers en er zijn openbare rankings waarmee je zelfs trophies kunt halen. Genoeg motivatie dus om online te spelen. Het probleem is alleen dat er zo enorm veel lag is, dat het bijna niet meer speelbaar is. Het worden dus in de meeste gevallen gevechten van puur geluk. Een doodzonde want hier hebben ze de plank wel heel erg mis geslagen.

Grafisch gezien is de game ook niet bepaald indrukwekkend. Op een Full HD-TV met 1080p zie je gewoon de kartelrandjes op de karakters en achtergronden. Wellicht komt dat doordat de game grafisch gebouwd is voor de arcade machines maar hoe dan ook het is beschamend voor een next-gen console. Erger nog, sommige achtergronden van oudere fighting games zagen er nog sfeervoller uit. Vaak staat drukte en beweging centraler op de achtergronden dan gewoon een rustige indrukwekkende achtergrond. Hierdoor leidt het in sommige gevallen eerder af dan dat het sfeer creëert. Geluidstechnisch valt er niet veel bijzonders te zeggen. Het is allemaal net op de maat. De geluidseffecten zijn aanwezig zonder al té opvallend te zijn, de achtergrond muziek doet zijn taak en er kan gekozen worden tussen de originele audio, Japans met engelse ondertiteling, of engelse audio.

Helaas kan er niets anders dan gezegd worden dat deze game een teleurstelling is. Ook al zijn er genoeg trophies te halen, waarvan de meeste vrij moeilijk vrij te spelen zijn, dan nog is het feit dat er maar één noemenswaardige singleplayer mode aanwezig is gecombineerd met een slecht functionerende online mode veel te teleurstellend. Als één van deze twee punten al verbeterd was, had het een groot verschil gemaakt voor de replay waarde van het spel. Maar helaas is dit niet waargemaakt.