Prince of Persia: The Sands of time is al een tijd verkrijgbaar, maar is onderhand in veel winkels voor een lage prijs te koop. Daarom deze review. Speciaal voor de low budget gamer, die ook wel weer eens een game wil aanschaffen. Of natuurlijk gewoon voor de gamers die destijds bij het uitkomen van het spel, er niet de volle mep voor overhadden.

Inleiding & Geschiedenis

Prince of Persia of afgekort PoP, wie kent het nou niet. Velen van jullie zullen zich de vroegere games nog wel herinneren. In 1989 kwam de allereerste PoP uit voor de Apple II. Dit werd zo'n succes, dat het spel later voor meerdere systemen uitkwam. Onder andere voor de Atari ST, Amiga, Sega Master System, NES en voor DOS. PoP was tevens de eerste game waarbij de bewegingen van een character helemaal vloeiend waren. In 1993 kwam deeltje twee uit. Dit kon natuurlijk ook niet uitblijven na het succes van deel een. Deel twee was genaamd Prince of Persia 2: The Shadow & The Flame. Dit spel werd ook een groot succes en de fans hadden PoP tot een legende gemaakt.
In 1999 kwam er een 3D versie uit. Deze game staat bekend onder twee namen: Prince of Persia 3D en Prince of Persia: Arabian Nights. PoP 3D kwam onder andere uit voor de Dreamcast, maar helaas was dit deel geen groot succes. Toch probeerde de makers het in 2003 nog eens met PoP: Sands of Time. En dit keer met redelijk succes.

Iedereen is weer op de hoogte. Tijd om deze game eens aan een grondig onderzoek bloot te stellen.

Verhaal

Ons lieve prinsje (sorry, ik kon het niet laten) is weer lekker bezig. Samen met een leger en zijn vader begint hij aan een rooftocht in een groot kasteel. De mannen die op weg zijn naar de sultan willen hun gastheer goed verwennen met gestolen cadeau's. De prins wil een dappere krijger zijn; glorie, respect, moed, dat is wat hij begeert. Daarom moet hij van zichzelf iets bijzonders stelen. En dat lukt hem, hij krijgt een zeer bijzondere dolk in handen, namelijk de Dagger of Time. Ook vind hij een zandloper. Aangekomen bij de sultan aanschouwt hij de gevolgen van zijn daad. Na de dolk in de sleuf van de zandloper gestoken te hebben, breekt de hel los. Het zand ontsnapt uit de zandloper en bijna iedereen verandert in zombies.

You have unleashed The Sands of Time

Dit was uiteraard niet precies de bedoeling. De prins en een vrouw die schuil gaat onder de naam Farah zijn op een of andere manier geen zombies geworden. Daarom bundelen de prins en Farah hun krachten, om het vrijgekomen zand te stoppen en de gebeurtenis zien terug te draaien.

Gameplay

Prince of Persia wordt meestal aangeduidt als adventure. Dit soort games wordt meestal als adventure bestempeld, maar ik ben een liefhebber van adventures en zie daarbij toch andere games voor me. Zijn dit soort spellen eigenlijk niet gewoon platformers met actie en puzzel elementen? Misschien kan ik daar ook niet over oordelen, maar toch voelde deze game bij mij het meest aan als een platformer. Voordat ik een genre discussie losmaak, zal ik mij eerst eens uitlaten over de gameplay. Toch wel een van de belangrijkste aspecten van een game.
Als je begint met PoP, zal je al snel merken dat het gevechtsysteem simpel is, maar leuk om te doen. Juist omdat het simpel is, werkt het verslavend. Gewoon een beetje met je zwaardje raggen is dikke pret. Er is niet veel variatie in de vijanden, maar dit pakt niet zeer vervelend uit. Al snel heb je namelijk door welke move je bij welke vijand niet en juist wel kan doen. Zo zijn er de wat sterkere vijanden, daar kun je dan bijvoorbeeld niet over heen rennen. Deze zombies kunnen namelijk beter blokken. Maar ook bij deze rakkers zul je vrij vlot merken wat hun zwakste plekken zijn. Op deze manier kun je alle vijanden verslaan. Ook al staan er twintig zombies om je heen. Alhoewel, als je niet op Farah let (die ook bij veel gevechten 'meehelpt'), kan ze nogal eens dood gaan, omdat ze nou eenmaal niet zo sterk is. Dit werkt vaak enigzins op de zenuwen. Stel je voor dat je lekker in het gevecht zit en dan heeft zij weer hulp nodig. Ja, handig is anders. Maar ons prinsje zou ons prinsje niet zijn, als hij niet klaarstond voor anderen. De gevechten zijn dus niet van hoog niveau, maar wel vermakelijk.

Vechten is erg leuk

De besturing is verder uitstekend. De prins kan tegen muren aanlopen, ver springen, hangen, balanceren, slingeren enzovoort. En dat alles lekker soepel, zoals het hoort. Het camera aspect is soms wel vervelend. Gelukkig kun je die wel bijdraaien, maar het bederft de spelbeleving enigzins. Onder het kopje gelukkig mag ook gezegd worden: hallelujah voor de first person view. Die komt namelijk geregeld van pas, als je door de bomen het bos even niet meer ziet. Het mag gezegd worden, de besturing van de prins is gewoon goed. Het speelt lekker en er zit ook een fijne snelheid in.
Met de Dagger of Time kan je allerlei foefjes uithalen met de tijd. En hier komt het leukste aspect van de game. Je bent lekker aan het slingeren en je grijpt mis. Oeps, daar ga je, de afgrond in. Hier komt de dagger goed te pas. Met deze wonder dolk kan je als het ware de tijd even terug spoelen, om domme acties ongedaan te maken. Dit kost wel zand, maar dat is veel te vinden in het spel. Verder kun je met de dolk alles in slowmotion laten gaan. Ook kan je bijvoorbeeld de tijd laten stilstaan bij een vijand, zodat hij als het ware bevriest. Dit gedoe met de tijd is heel handig en leuk. Het is verfrissend, leuk en goed uitgewerkt.
Soms zul je in dit spel puzzels moeten oplossen, maar deze zijn niet moeilijk.
De gameplay lijkt aardig in orde, maar dit is helaas niet helemaal waar. Waar ik me heel erg aan kon ergeren was Farah. In veel gevechten staat ze in de weg of ze gaat steeds dood. Of nog erger, ze raakt je steeds met haar pijlen, waardoor je dus wel levens verliest. En haar terug slaan heeft natuurlijk weinig zin, hoewel het soms wel oplucht. Verder vertoont Farah nog een paar bugs (bugs zijn foutjes), wat dan weer niet zo irritant is. Een keer bleef ze maar tegen een dichte deur rennen, dat was dan wel weer grappig. Maar hier blijkt duidelijk uit dat er wel foutjes in de game zitten, die het spel niet ten goede komen.

Graphics & Sound

Grafisch gezien is deze PoP gewoon een topspel. De graphics zijn van erg hoge kwaliteit. Vooral de tussen filmpjes zijn erg mooi. Hierover hoeft niet veel gezegd, alles klopt wel in de grafische afdeling.

Balanceren is een kunst

Het geluid is van een redelijke kwaliteit. Oosterse muziek, dat past natuurlijk helemaal bij dit spel en het brengt je ook in de juiste sfeer.

Conclusie

PoP: The Sands of Time is een pareltje. Een prachtige game. Het sleept je mee, waardoor de verslaving groot is. Steeds weer willen spelen, de tijd vergeten. Alleen is het redelijk snel afgelopen. Ik deed er twaalf uur over, om dit spel tot een einde te brengen en ik heb geen behoefte om dit snel nog eens over te doen. Het had allemaal iets moeilijker moeten zijn. Misschien ook wat langer. Maar toch heb ik genoten van deze game, ondanks de minpuntjes.
Laten we hopen dat het volgende deeltje wat langer en moeilijker is, dan zou het nog leuker zijn.
De prijs waar deze game voor in de winkels ligt is echt goedkoop. Heb je dit spel nog niet, dan is het zeker een aanrader.