Wie was er als kind nu geen dinosaurusfan? De tv-serie Walking with Dinosaurs staat waarschijnlijk in het geheugen van velen onder ons gegrift. De immense VHS-box en de wonderbaarlijke verhalen over het leven van 's werelds grootste reptielen zijn nu in gamevorm verwerkt als Walking with Dinosaurs: Wonderbook. Weet de game echter dezelfde magie op het scherm te toveren als de serie alweer meer dan een decennia geleden deed?

Eén van de eerste dingen die opviel aan Sony's Gamescom-stand was wel een levensgrote dinosaurus, vervolgens de enorme zitzakken en als laatst de stilte binnen de stand. Sinds wanneer voelen wij gamers onszelf te oud voor dit soort gekkigheid? De zitzak was enorm comfortabel en een schone Duitse legde mij uit hoe te spelen. Het wonderboek werd opengelegd en voor mij lag een rechthoekig rotsblok. De PlayStation Move controller veranderde in een slijptol en met de finesse van een dronken ezel haalde ik al het overtollig zwarte steen weg. Hierna werd het tijd om de borstel erbij te pakken en met enkele soepele handbewegingen veegde ik de enorme berg stof van het rotsblok af. Tot mijn verrassing lag onder de dikke laag stof een verzameling fossiele botten.


Zo'n vijftal botten moest ik op de juiste plek zien te plaatsen en voordat ik het wist stond er een heuse stegosaurus voor me en was het aan mij om een röntgenscan uit te voeren op zijn lichaam. Hierna volgde een dilemma: 'Hoeveel weegt een stegosaurus nu eigenlijk?'. Gelukkig was dit een eenvoudig klusje, want door het gebruik van boten, auto's en scooters moest er een evenwicht bereikt worden op een ouderwetse weegschaal. Opvallend is hierbij de manier waarop de scooters werden opgestapeld, een manier wat menig persoon in de praktijk niet zal lukken. De pagina werd omgeslagen en we gingen verder, want wat is nu een stegosaurus als je jezelf er niet emotioneel aan kon hechten? Zodoende ging ik vanuit een grot - waarin ik mijzelf zag zitten - het beest voeren door eerst lokale planten te plukken en vervolgens deze in zijn bek te stouwen. Dit proces vereiste enige tijd, maar uiteindelijk zal de dino met een gevulde maag tegen je aan komen liggen.


De laatste pagina van dit magische boekje bestond uit de opdracht om dinosauriërs in het wild te spotten. Zo'n vijftal soorten dino's dienden gezien te worden, wat in de praktijk niet zo moeilijk was. De beesten blijken namelijk enorm camerageil te zijn. Niet dat dit uitmaakt, de ervaring vond ik persoonlijk fantastisch. Voor die twintig minuten dat ik rustig in die zitzak zat voelde ik mezelf even geen journalist, maar een kleine jongen op ontdekkingsreis om paleontoloog te worden. De grootste vraag die ik nu echter heb is hoeveel dinosauriërs het spel te bieden zal hebben en of de opdrachten per dinosaurus van elkaar variëren. Dit zal namelijk in grote mate de speelduur gaan bepalen. Het staat echter buiten kijf dat jonge paleontologen in spe Wonderbook: Walking with Dinosaurs fantastisch zullen vinden.