Gamen is de laatste jaren razend populair geworden en nog steeds is de markt groeiende. Dit betekent dat er dus constant nieuwe mensen beginnen met het fenomeen 'videogames' en dat deze mensen de oudere games gemist hebben. Vandaag aandacht voor een game die het nog steeds geweldig in Zuid-Korea doet: StarCraft.

StarCraft neemt in Zuid-Korea bijna religieuze vormen aan. Miljoenen mensen, duizenden internet cafés, tientallen toernooien en twee tv zenders zijn er aan gewijd. Wereldwijd spelen nog steeds duizenden mensen dagelijks een potje. De term ‘Zerg rush’ is (wat gebeurt als je even je dekking tegen een Koreaan laat zakken, meestal gevolgd door kekekeke’) inmiddels gemeengoed geworden. Er zijn verschillende boeken verschenen en StarCraft wordt beschouwd als een van de beste, zelfs een van de belangrijkste spellen.

Toch waren weinig mensen tijdens de E3 in 1996 écht enthousiast over de eerste beelden. De fans noemde het ‘Orcs in Space’ of ‘Warcraft in Purple’. Blizzard stond voor de keuze: opnieuw maken of schrappen. Ze koos voor de eerste optie, maar het duurde nog twee jaar voordat de game uitkwam. Een groep fans (Operation: can’t wait any longer) begon zelfs een actie om de zaak te versnellen. Het gebaar werd gewaardeerd (er werd een cheat code naar het initiatief vernoemd, namelijk sneller units bouwen) maar StarCraft verscheen pas in 1998.


Dat lag voornamelijk aan de opzet. StarCraft kende drie nieuwe rassen die niet alleen qua uiterlijk maar ook qua gameplay en speelstijl verschilde. Andere RTS games hadden weliswaar partijen die op bepaalde punten van elkaar verschilde (zoals magische aanvallen en bepaalde units), maar de manier van bouwen bleef altijd hetzelfde. In StarCraft was geen enkele soort unit van de ene factie bij de anderen te vinden en tevens kende ieder een andere manier om hun krijgsmacht op te bouwen.

De Protoss hadden bijvoorbeeld krachtige en geavanceerde units met psionische krachten, maar waren duur en traag. Verder moest ieder gebouw op het energienetwerk worden aangesloten voordat het werkte. De Zerg waren snel en goedkoop te creëren, maar vrij zwak. Hun constructies moesten daarnaast op speciaal biomassa worden gebouwd. De Terran zaten in het midden qua sterkte en productiekosten, konden gebouwen verplaatsen en hadden tenslotte de beschikking over nucleaire wapens. Om geen enkel ras de overhand te laten hebben, moest er flink worden gebalanceerd en dát kostte zoveel tijd.

Maar StarCraft had meer nieuws. De missies verschilden. Ze bestonden onder andere uit totale vernietiging van de tegenstander, race tegen de klok of een soort van puzzel. Daarbij werd geen enkele unit op den duur overbodig. Ondanks de komst van krachtigere troepen bleven ze altijd een bepaalde rol vervullen. Het terrein was ook van invloed. Liet je troepen onder bomen schuilen dan kregen ze een ‘defensive’ bonus en ook hoger geplaatste voertuigen of manschappen kregen een extra voordeeltje.


En dan was er nog het andere sterke punt van StarCraft: het verhaal. Het vertelde over een afgelegen zonnestelsel waar drie rassen niet alleen elkaar maar ook onderling bevochten. Verschillende partijen hadden bijvoorbeeld hun eigen agenda. Arcturus Mengsk gebruikte de Zerg en offerde zijn eigen luitenant Sarah Kerrigan op voor zijn doeleinden: de vernietiging van de rivaliserende Confederatie. Anderen hadden juist wel nobele intenties. Tassadar blies zichzelf en de Zerg Hivemind op om zijn eigen ras, de Protoss, te redden.

Het plot van StarCraft zoog mensen nog verder in de game dan de besturing al deed. Karakters als Jim Raynor, Sarah Kerrigan en Tassadar kwamen dankzij uitstekende stemacteurs tot leven. Vooral Kerrigan maakte de nodige indruk op veel gamers doordat Blizzard haar eerst liet verraden en vervolgens transformeren tot Zerg waarbij ze (in Brood Wars) zelf de touwtjes in handen nam. Dat leverde haar ook een plaatsje in diverse lijsten op – onder andere deze. Maar ook de normale units hadden hun eigen persoonlijkheid waardoor de game nog verder tot leven kwam.