Tales of Symphonia is de eerste RPG van Namco op de Nintendo Gamecube. Ik zeg expres eerste, aangezien we ook nog mogen gaan genieten van Baten Kaitos, maar dat is een ander verhaal.

Laten we beginnen bij het vechtsysteem, een belangrijk aspect in een RPG. In Tales of Symphonia is dit systeem realtime. Dit houdt in dat jij als speler zelf vecht en dat je dus niet hoeft te wachten op je beurt, zoals in vele andere RPG's. Je start een gevecht met vier karakters uit je groep. Één van deze karakters bestuur jij. Dit hoeft dus niet persé Lloyd te zijn, aangezien je ook iemand anders kunt kiezen. Tijdens het vechten sta jij op een lijn met je tegenstander (net als in 2D vechtspellen). Je kunt dus alleen springen, naar voren en naar achteren. Met een druk op de R-knop schakel je over naar een andere tegenstander. Met de A-knop val je aan en met de B-knop en de C-stick doe je speciale aanvallen. Ook dit gaat net als in een vechtspel, wat betekend dat als je op A drukt en naar voren inhoudt, je een andere aanval doet dan dat als je bijv. A indrukt en naar boven inhoudt. Naarmate je meer aanvallen leert kun je ook meer aanvallen instellen onder verschillende knoppen. Het klinkt misschien allemaal wat ingewikkeld, maar als je het eenmaal in de vingers hebt speelt het heerlijk.

Vechten zonder magie.

Het voordeel is dat je zelf meer bezig bent tijdens gevechten, dat tactiek toch aanwezig blijft en dat de gevechten niet te lang duren. Regelmatig ben je na een seconde of 10/15 al weer klaar met vechten en kun je door met de game. Het vechtsysteem zit dus gewoon erg goed in elkaar en speelt lekker weg. Met alleen buttonsmashen (het drukken op alleen de A-knop) komt je er niet, aangezien je ook regelmatig moet blokken. De AI van je medespelers is zeer goed. Dit komt ook, omdat je zelf instelt hoe zij vechten. Je stelt in waar ze lopen, welke aanvallen ze doen en op wie. Dit klinkt heel ingewikkeld, maar met een paar klikken op de knop heb je zo een mooie strategie opgesteld. Deze strategie kun je onder het spelen gewoon veranderen, iets wat je vast wel een paar keer zult doen, omdat elke vijand een andere tactiek vereist. Ode aan Namco voor dit verfrissende, nieuwe vechtsysteem.

Vechten met magie!

Naast het vechten moet je ook de nodige kerkers doorkruisen. Deze kerkers bestaan vaak uit één of twee grote puzzels. De eerste kerkers zul je dus al gauw doorzijn, maar naarmate je verder komt in de game wordt het niveau langzaam aan steeds hoger. Op het eind zitten er zelfs een aantal hersenkrakers in. Het is leuk dat je in kerkers telkens een speciaal soort magie kunt gebruiken om puzzels op te lossen. Dit houdt geeft het puzzelen toch weer een nieuw soort diepgang. Eerlijk is eerlijk, het systeem van kleine kerkers met grote puzzles werkt verbazingwekkend goed. Je raakt niet snel de weg kwijt en toch bieden de kerkers de 'tegenstand', zodat het niet te makkelijk wordt. Een groot pluspunt in Tales of Symphonia is het feit dat de game geen Random Encounters bevat. Je wordt dus niet 'ineens' aangevallen door een onzichtbare vijand. Je ziet vijanden lopen en als je ze aanraakt begint het gevecht.

Een van de dungeons in Tales of Symphonia.

Tja, je ontkomt er in RPG's niet aan: het rondlopen en praten. In Tales of Symphonia ben je hier ook veel mee bezig. De dorpjes en steden zijn volgepropt met interessante en minder interessante NPC's (Non Playing Character). Deze hebben allemaal een kort stukje tekst, die jou soms verder helpen in het verhaal. Het lopen door deze dorpjes is een waar genot, maar daar komen we zo meteen tijdens het grafische gedeelte wel op terug. Om van dorpje naar dorpje te komen loop je over een wereldkaart. Ook op deze wereldkaart zie je vijanden gewoon lopen, waardoor je dus niet zomaar wordt aangevallen.