Ik krijg een dubbel gevoel van Dante’s Inferno. De presentatie van deze game blaast je volkomen weg. Zelden is de hel zo mooi weergegeven. Maar beste Visceral Games, moest je deze game nou echt compleet baseren op De Goddelijke Komedie? En waarom kopieer je God of War?
Eerst wat achtergrond. Het echte Inferno is het eerste deel van De Goddelijke Komedie, een epos van de Florentijnse dichter Dante Alighieri. Dante - bijgestaan door de Romeinse dichter Vergilius - daalt af naar de hel om zijn geliefde Beatrice te vinden. Daar ziet de dichter historische figuren op gruwelijke wijze voor hun zondes boeten. Inferno leert ons dat het leven een ondraaglijk lijden kan zijn, maar dat het uiteindelijk wel naar verlossing leidt. Echter krijg je uiteindelijk wel wat je verdient. Hoe groter de zonde, des te harder de straf.
Visceral Games ging enthousiast met dat gegeven aan de slag. Wellicht iets te. Er moesten namelijk wel wat dingen veranderen, vonden de makers. Kruisvaarder Dante keert huiswaarts naar zijn geliefde Beatrice. Zij blijkt echter vermoord te zijn. De Dood sleept haar ziel richting de hel waarna de stoere krijger achter hem aan sprint, zijn zeis steelt en zelf het vagevuur in springt. Om zijn vrouw terug te winnen moet hij niet alleen door de 9 cirkels van het Inferno heen, maar ook zijn eigen zondes onder ogen zien - waaronder zijn oorlogsmisdaden.
Wat ik straks ook over Dante’s Inferno mag zeggen – en ik heb heel wat te vertellen – met de presentatie lijkt niets mis. Visceral Games heeft een aantal fameuze beschrijvingen letterlijk te overgenomen. Enorme hoofden en ledematen steken uit de rivier de Styxx. Dante beklimt op een bepaald punt Rodin’s befaamde poort naar de hel. In Lust raast er een eindeloze wervelwind vol mensen. En dan zijn er de bazen die artistiek van hoogstaand niveau zijn. Cerberus oogt bijvoorbeeld ziekelijk bizar. Het is werkelijk een lust voor het oog.
Mijn probleem ligt bij de essentie van de game. Deze vloekt namelijk met die van het verhaal. De echte Dante kan het ons natuurlijk niet vertellen, maar ik betwijfel dat hij het eens is met Visceral’s uitleg dat je uiteindelijke verlossing bereikt door duizenden demonen aan een gigantische zeis te rijgen. De ingame Dante heeft dan een rood kruis in zijn borstkas genaaid en zichtbaar lijdt doordat zijn geliefde vreemd lijkt te gaan met de Duivel, maar dit heeft natuurlijk geen reet met boetedoening te maken. Moord vergoelijkt geen moord. Ook al zijn het duivels.
Visceral brengt met veel enthousiasme de ranzigheid en de gruwelijkheid van de hel naar de game. Op zich niets mis mee, het maakt DI een spektakel, maar sommige creaturen deden mijn wenkbrauwen fronzen. “Bertha” bijvoorbeeld valt je aan door te kotsen en te schijten. Je maakt haar uiteindelijk af door haar compleet open te rijten. Echt verontrustend zijn de ongedoopte kinderen, die je met mesjes aan vellen proberen te snijden. Misschien dat het een weergave is van Dante’s daden op aarde, maar dit kan je niet uitleggen aan de niet gamende wereld.
Dante’s Inferno lijkt in ranzigheid veel op God of War. Qua gameplay ís het God of War. Dante gaat wellicht met zeis en kruis – de laatste dient als ‘shotgun’– zijn tegenstanders te lijf, maar voor de rest hadden we deze game net zo goed “God of War: Kratos goes to hell” kunnen noemen. De finishers, de Quick Time Events, de energieballen, de kilometers hoge bazen, zelfs de combo- en levelmeters komen uit die God of War. Toegegeven; beter gejat dan slecht bedacht, maar een beetje originaliteit mag toch wel?
|
