Bij de term Survival Horror denken de meeste gamers vooral aan Resident Evil. Deze klassieker was echter niet de eerste van het genre. In 1992 kwam Alone in the Dark uit, een game die nooit meer door zijn opvolgers geëvenaard werd.

Detective Edward Carnby en filmmaakster Emily Hartwood onderzoeken de geheimzinnige zelfmoord van Jeremy Hartwood. De deur van het Derceto huis slaat echter achter hen dicht waardoor de hoofdrolspelers vastzitten. De enige manier om te ontsnappen is door het mysterie op te lossen. Naarmate het spel vordert blijkt waarom. Een piraat met occulte interesses wil een nieuw lichaam en Carnby en Hartwood zijn kandidaten.

De aantrekkingskracht van Alone in the Dark lag hem onder andere in de sfeer. Het plot was gebaseerd op de verhalen van H.P. Lovecraft, een van de eerste horrorschrijvers. Dat was te merken aan de diverse spreuken die je hard op moest voorlezen, zonder te weten of dat nou wel een goed idee was. De namen van de boeken zoals de Necromonicon en de Vermis Mysteriis maakte je niet geruster op een goede afloop.


Verder lag de nadruk meer op puzzels oplossen dan op vechten. Niet verwonderlijk, aangezien de meeste monsters niet te verslaan waren. Regelmatig blokkeerde je deuren en ramen om het dozijn zombies buiten een kamer te houden. Mocht een ondode toch de ruimte binnenkomen dan moest je knokken met een koekenpan of met je blote vuisten. De enige manier om ze te verslaan, was echter vaak door middel van een puzzel.

Dit gaf Alone in the Dark een buitengewoon naargeestig sfeertje. Vijanden die niet dood kunnen zijn al intimiderend, de referenties naar Lovecraft en het feit dat het nergens veilig was maakten de game nog enger. Verder zorgden het uitstekende verhaal, de non-linaire gameplay en de nadruk op onderzoeken en overleven ervoor dat het origineel een klassieker werd die veel oudgamers zich nog met liefde herinneren.


Jammer genoeg gold dat minder voor zijn opvolgers. Hoewel het eerste deel lovende kritieken kreeg, besloot Infogrames de serie compleet te veranderen. De puzzels verdwenen op de achtergrond, het non-lineaire gedeelte ging op de schop en Alone in the Dark 2 veranderde in een actiegame met wat horror elementen. Het enige wat ons nog aan de eerste AitD herinnerde was het meisje Grace dat via boobytraps haar tegenstanders uitschakelde.

De vijanden zelf waren ook onherkenbaar. De zombies moesten het pand verlaten en gangsters met Tommy guns namen hun plaats in. Oh, ze waren blauw van kleur, bloedden groen en hadden iets bovennatuurlijk over zich. Het waren alleen nog steeds gewone criminelen – ook al waren ze bezeten door oeroude piraten. De game was tenslotte weliswaar groter, maar de oude sfeer was er niet meer.