De komende twaalf maanden staat ons een reeks hele mooie First Person Shooters te wachten. Crysis, Half-Life 2 Episode 2 en Portal, Unreal Tournament III, Haze en nog vele anderen. 2K lost echter het eerste schot met Bioshock én The Darkness. Vandaag aandacht voor de laatste game.
The Darkness wordt niet alleen als superkracht gebruikt maar is ook bedoeld voor het oplossen van ‘puzzels’. Je zit bijvoorbeeld vast op het kerkhof omdat voor de poort een auto geparkeerd staat. Als je echter in de buurt van een ‘portaal’ staat kan je een Darkling oproepen. Deze klimt vervolgens over de muur en duwt de wagen weg. Ander voorbeeld: je staat voor een dichte deur. Laat dan een van je slangenhoofden (‘The Creeping Dark’) door een ventilatieschacht kruipen, die vervolgens de deur aan de andere kant opent.
The Creeping Dark is overigens lastig te besturen. Het ding kruipt niet alleen snel, maar ook verticaal en zijwaarts tegen muren op. Hierdoor raakten we vooral in het begin regelmatig gedesoriënteerd omdat we het ding in de eerste persoon bestuurden. Daarnaast zijn de slangenhoofden erg gevoelig voor licht. Lopen ze te lang onder een lamp dan trekken ze zich snel terug. Wellicht dat we ze na een tijdje wel onder de knie krijgen, maar wij hadden er best moeite mee.
Hoewel het verhaal redelijk lineair lijkt (je gaat altijd van punt A naar B) de game zelf is dat niet. In The Darkness kan je altijd terugkomen naar plekken waar je geweest was. Een aanrader want meestal zijn daar submissies uit te voeren. Daarvoor moet je de plaatselijke bevolking aanspreken. Wat voor missies dat worden weten we helaas niet. Wij waren meer bezig met het verhaal zelf uit te pluizen, maar in onze review komen we daar uiteraard op terug.
The Darkness is trouwens enorm en detailrijk. Niet alleen kan je overal ronddwalen, ook zijn er talrijke details waardoor de stad bijna nergens hetzelfde eruit ziet. In een metrostation zagen we drie b-boys aan het breakdancen, mensen druk gebaren terwijl ze praten, en na een tijdje viel het me op dat ik nergens dezelfde graffiti zag. Tevens kan je uren aan Popeye tekenfilms kijken. Het geeft aan hoeveel energie Starbreeze Studios in deze game heeft gestoken.
Helaas is de game soms té omvangrijk. Op een bepaald punt in het verhaal dwaalden we door New York heen doordat we niet wisten waar we nu heen moesten. Toegegeven, het was onze schuld. We wilden zoveel van de game zien dat we de meeste gesprekken tussen Estacado en andere personen (en daar zijn er best veel van) hadden weggeklikt. Daardoor misten we waarschijnlijk belangrijke aanwijzingen. Uiteindelijk zagen we via de kaart wat we moesten doen, maar een objectievenscherm was handiger geweest.
Van wat we gezien en gespeeld hebben gaat The Darkness een leuke game worden. De wereld zelf lijkt ons met de submissies voldoende diepgang en afwisseling te bieden om ons een flink aantal uren te vermaken. Daarnaast brengen de duistere krachten de nodige extra’s mee zodat het buiten het gros aan shooters uitsteekt. Het enige wat we vrezen is dat deze shooter zoveel met zich meebrengt dat spelers erdoor overweldigd raken. En dat zou zonde zijn.
|
