Op de Game Boy Advance verschenen er al twintig delen van Yu-Gi-Oh! maar met Yu-Gi-Oh: Nightmare Troubadour verscheen de serie voor het eerst op de Nintendo DS. Een logische stap, zeker in een game die gebaseerd is op het aanraken van kaarten om ze te activeren. Is dit de boost die de game nodig heeft om een echte topper te worden of is het een Yu-Gi-Oh game zoals er dertien in een dozijn zijn?

De verhaalmode is mooi en past perfect bij de serie, maar je speelt opnieuw een nobele onbekende. Men had je beter de keuze gelaten tussen spelers als Joey en Yugi. In Nightmare Troubadour ben je een deelnemer aan een Battle City toernooi van Kaiba, tijdens het toernooi kom je dan ook mensen tegen die aan de animéversie ervan deelnamen zoals Espa Roba, Joey, Bakura en Marik, maar ook enkele karakters uit het toernooi van Pegasus zoals Para, Mako en Dox. Ook minder competitieve personages zoals Mokuba, Serenity en Tea gaan de strijd aan. Deze game biedt je dan ook de meest uiteenlopende ervaring van Yu-Gi-Oh.

Er is echter een groot probleem met het verhaal, de manier waarop de singleplayer in elkaar steekt. Alles in het verhaal wordt willekeurig geactiveerd nadat je voldoet aan de voorwaarden. Zo moet je op een gegeven moment zowel Dox als Serenity verslaan, vanaf dat moment kan Dox Serenity ontvoeren en moet je haar gaan redden. Nu kun je even goed Serenity en Dox al tienmaal verslagen hebben voor er ook maar iets gebeurt, en dat is nog maar het derde event dat moet plaatsvinden. Ondertussen kun jij niets anders doen dan verder spelen want de events moeten altijd in een specifieke volgorde plaatsvinden. Dit zorgt wel voor wat verveling.



De game biedt je ook kaarten uit de hele serie, maar van elke soort zijn alleen de belangrijkste kaarten bewaard gebleven. Dit betekent echter ook dat je zult kunnen vechten met enkele van de sterkste kaarten zoals de drie God kaarten, Black Magician, Buster Blader, Exodia en de Blue Eyes Ultimate Dragon, waarbij Exodia oproepen direct gelijk staat aan winst. Voor iemand die niet bekend is met de regels van het spel, lijkt dat natuurlijk oneerlijk, maar het oproepen van die kaarten is niet gemakkelijk. Zo moet je voor Buster Blader al twee monsters opofferen waarmee hij nog de makkelijkste is. Voor Exodia moet je zelfs de vijf juiste kaarten uit je deck halen.

Daarom zul je een sterk deck moeten bouwen dat ook kan winnen zonder de sterkste monsters, maar valstrikken en magische kaarten gebruikt naast je monsters. Dat klinkt moeilijk, en dat is het ook voor iemand die weinig ervaring heeft. Duel Monsters is een moeilijk kaartspel en daarom is het ook goed dat je in deze game enkele tutorials en puzzels hebt om snel bij te leren over het spel. Dat is zeker voor nieuwkomers in de game handig want Duel Monsters is geen gemakkelijk spel. Enkel als je vorige delen van Yu-Gi-Oh gespeeld hebt of de serie hebt bekeken, zul je zonder deze tutorials kunnen.

Het spelen van de game is heel simpel als je de basisregels kent van Duel Monsters. Eerst moet je op een wereldmap tegenstanders zoeken met een radar. Deze verandert namelijk van kleur als je dichter bij een tegenstander komt. Eens je bij de tegenstander komt, verschijnt er een icoontje en daar kun je dan heen wandelen. Pas wel op, tegenstanders als Dox kunnen je pad onderbreken. Daarnaast kun je ook naar de winkel gaan voor een tutorial of om kaarten te kopen, en naar huis om het spel op te slaan, je mail te lezen (die je heel af en toe krijgt) en om te slapen, want je kunt geen 24 uur op een dag Duel Monsters spelen. Dit gebeurt allemaal met het touchscreen, hoewel de Yes/No vraag in de menu's veel te klein is wanneer je de game bestuurt met je vingers in plaats van met de stylus.