De gloriedagen van het ‘toys-to-life’ genre lijken alweer enige tijd achter ons te liggen. Met Starlink: Battle for Atlas introduceert Ubisoft echter een nieuwe titel in dit genre. Met als focus een jongere doelgroep en als product kekke ruimteschepen en een tof ruimteavontuur weet Starlink alvast een goede eerste indruk te wekken. Wij reisden het virtuele sterrenstelsel af, ontdekten exotische wezens en speelden ondertussen braaf met ons nieuwe speelgoed.

In Starlink: Battle for Atlas reizen we met een bonte groep karakters af naar het Atlas-sterrenstelsel. Onder leiding van de ervaren expeditieleider en wetenschapper Victor St. Grand belandt het ruimteschip Equinox in een nieuw territorium. Na een korte introductie worden we al snel geconfronteerd met het Forgotten Legion, een kwaadaardige en oude robotmacht onder leiding van de gevaarlijke alien Grax. Dit vijandig legioen bedreigt onder zijn sturing niet enkel het Atlas-stelsel, maar het gehele universum. Hen hier stoppen, betekent de redding van het heelal. Verwacht geen drama à la Interstellar, Star Wars of Star Trek. De game focust zich vooral op een wat jonger publiek. Licht drama wordt afgewisseld met flauwe grappen en het geheel verloopt in een rap tempo. Ondergetekende kon er wel van genieten. Ook de Nederlandse voice-acting, met onder andere de bekende YouTuber Dylan Haegens, brengt het er niet slecht van af.


Na eenmaal geïntroduceerd te zijn met de karakters en ons hoofddoel in zicht, ontpopt Starlink zich als een ware Ubisoft titel. Er is een enorme open wereld, of eigenlijk zeven grote planeten met daartussen een flinke ruimte. Deze ruimte is echter niet leeg, maar gevuld met geheimen tussen en buitenom de vele asteroïdenvelden. Op de planeten vinden we vaak veelal dezelfde soort opdrachten. Ga opzoek naar nieuwe diersoorten – elke planeet heeft meerdere unieke buitenaardse dieren rondlopen – maak bondgenootschappen met lokale sterrenwachten of mijninstallaties, ontrafel de geheimen van antieke Wachttorens en verdrijf het legioen in een voortdurende strijd om de macht. Herhaling ligt constant op de loer, doordat enkel de hoofdverhaallijn afwijkt van deze standaard activiteiten. Langere speelsessies maakten me daarom vaak wat vermoeid, maar hier en daar een uurtje ruimtereizen en vechten tegen immense Legion aliens smaakte vaak weer naar meer. Het is een tedere balans tussen speelplezier en simpelweg verveling.

Ondanks dat de opdrachten van nature herhalend zijn, heeft Starlink echter wel een enorme charme. Dit komt mede door het zonder laadschermen kunnen in- en uittreden van de atmosfeer van een planeet. Deze transitiefase geeft een gevoel van adrenaline. Vlieg je naar binnen dan verandert je ruimteschip in een vurig gevaarte dat de atmosfeer – met alle trillingen in je controller van dien – binnentreedt, waarna er achter het wolkendek een kleurrijk en exotisch landschap verschijnt. Vlieg over de planeet heen of zweef soepel over het oppervlakte. Andersom is het een openbaring om die sterren aan de hemel steeds groter te zien worden en lichte schaduwen te zien transformeren in duistere ruimteschepen. Start vervolgens je hyperspeed en manoeuvreer je door vangnetten van ruimtebandieten en asteroïdenzwermen. Exploratie en navigatie is in Starlink enorm bevredigend.


De gevechten zijn van een andere aard en geheel afhankelijk van het soort wapens dat je op je schip hebt zitten. Elk Starlink starterpakket wordt geleverd met een degelijk ruimteschip met gebalanceerde statistieken, een ruimtepiloot – in het geval van de Nintendo Switch versie zijn dit Mason Anra, Fox McCloud en zijn Arwing, op andere platformen enkel Mason Rana en de Zenith – en een drietal wapens. In totaal zijn er zestien wapens, elk met andere eigenschappen en onderverdeeld in verschillende types. Bij het starterpakket ontvang je een vuur, ijs en neutraal wapen. Door deze goed te combineren raak je al een heel eind, toch ontbreekt het je dan aan zwaartekracht en elektriciteitswapens die zo nu en dan toch wel handig blijken. Hoe dit zich verhoudt tot het pay-to-win principe, daar kom ik later op terug, voor nu eerst verder op de gevechtsgameplay.

In gevecht met het legioen blijkt al gauw dat er verschillende typen vijanden zijn, elk met een equivalent in de wapentypen, zoals vuur- en ijsvijanden. Deze dien je met het tegenovergestelde te verslaan, zodat je vaak van wapens zult wisselen. Deze variatie is niet hinderlijk en bevordert het experimenteren. Vijanden zijn niet heel slim, maar je schip is ook niet heel sterk. Waar je bij landgevechten op planeten wat makkelijker kunt ontsnappen door tijdelijk voor het luchtruim te kiezen en op adem te komen, daar word je in ruimtegevechten vanuit allerlei kanten onder vuur genomen. Dit resulteert erin dat je aanzienlijk vaker in de ruimte zult sterven dan op het land. Na de ontploffing van je schip heb je de optie om ofwel een nieuw schip in te zetten of bij een vorig checkpoint verder te gaan. Weer een kwestie waarbij een hogere inleg meer in-game voordelen biedt.


Elk los voertuig, elk karakter, elke vleugel en elk wapen heeft zijn eigen statistieken en biedt ruimte voor verschillende modificaties. Een investering in een nieuwe set wapens of een nieuw vliegtuig biedt dan ook meerdere combinatiemogelijkheden en nog meer upgrademogelijkheden om deze geheel te laten voldoen aan jouw speelstijl. Tijdens het spelen ontvang je namelijk ‘mods’. Deze zijn beschikbaar in verschillende gradaties. Heb je een paar dezelfde, dan kun je deze combineren in een sterkere variant, zodat je uiteindelijk op een leuke en enigszins willekeurige wijze jouw speelstijl kan versterken. Het is allemaal ten behoeve van de modulaire speelstukken die Ubisoft met deze toys-to-life game heeft ontworpen. Zo kan je meerdere vleugels aan elkaar koppelen om monsterlijke creaties te creëren. Deze hebben bepaalde voordelen, maar maken je schip ontzettend log en zwaar. Een vleugel of wapen kan ook op zijn kop geïnstalleerd worden. Zo had ik bij aanvang per ongeluk één van mijn vuurwapens verkeerd gemonteerd, zodat ik niet vooruit, maar achteruit schoot. Enigszins dom, maar wel ideaal bij een achtervolging!

Bovengenoemde creativiteit komt minder ter sprake – hoewel deze evengoed mogelijk is – als je de game enkel digitaal speelt. Starlink: Battle for Atlas vereist namelijk geen fysiek speelgoed. Het is zelfs goedkoper om alle onderdelen digitaal aan te schaffen dan fysiek in de Deluxe bundel die dan ‘maar’ €99,99 is ten opzichte van een prijs tussen de €250,- en €300,- als je het equivalent hiervan fysiek wilt hebben. Dan heb je uiteraard wel een pakket hele toffe ruimteschepen en wapens, met enkele net wat minder fijn afgewerkte karakters. Meer content leidt in het geval van Starlink tot meer speelplezier. Niet alleen omdat de game je wat meer fouten laat veroorloven, maar ook doordat je een meer gevarieerde speelstijl kan hanteren. In een game waarin herhaling in grote mate op de loer ligt is dat vrijwel een vereiste.


Is Starlink: Battle for Atlas dit hoge prijskaartje waard? Dat is geheel afhankelijk van of jij tot de doelgroep behoort. Als jij opzoek bent naar een volwassen game, vol met uitdagingen, drama, intriges en continu nieuwe ontwikkelingen, dan zal je waarschijnlijk snel uitgekeken zijn op Starlink. Houd je echter van de ondertussen typische Ubisoft games, heb je een zwak voor ruimte-exploratie en cool speelgoed? Ben je opzoek naar een meer simpele spelervaring waarin je jezelf tientallen uren kan laten gaan? Dan kan Starlink jou, evenals ondergetekende, een hoop speelplezier opleveren. Of deze game daarnaast een heropleving van het toys-to-life genre kan betekenen, dat is nog even afwachten en geheel afhankelijk van hoe Ubisoft de toekomst van de game voor zich ziet, want ook deze is nog in het duister gehuld.