Combineer films als Blade Runner en I, Robot en je krijgt State of Mind. Toegegeven, het is wellicht wat kort door de bocht, toch heb je dan enig idee van de setting die ontwikkelaar Daedelic Entertainment heeft getracht om neer te zetten. En net als diens voorbeelden het kijken waard zijn kunnen we dit ook optekenen voor deze game.
Hoe ziet onze wereld eruit over dertig jaar? Het is een vraag waar we geen exact antwoord op hebben. Als we uit mogen gaan van de visie van de ontwikkelaar zal transhumanisme een grote rol gaan spelen. In deze filosofie zou de evolutie van de mens volmaakt zijn en dienen we technologie te gebruiken om de evolutie bij te sturen. Anders gezegd; de mensheid krijgt steeds meer sturing en bijval van robots. Zo heb je een aardig idee hoe ze een dystopisch Berlijn in het jaar 2048 neer hebben willen zetten.
Centraal in deze wereld staat Richard Nolan. Een journalist die een afkeer heeft tegen de technologische ontwikkelingen rondom hem en zijn artikelen gebruikt om dit kenbaar te maken. Op een avond wordt zijn leven echter ondersteboven gekeerd. De taxi waar hij in zit crasht en hij ontwaakt in het ziekenhuis. Nadat hij enkele testen heeft ondergaan en huiswaarts is gekeerd merkt hij op dat de dingen niet zijn zoals ze waren. Hij mist herinneringen en zijn vrouw en kind lijken verdwenen. Het is de start van een zoektocht in een wereld waarin meer schuil gaat dan hij in eerste instantie had gedacht.
Het knappe van het plot is dat de ontwikkelaar ons niet naar één gedachtegoed wil sturen. Dit begint al bij Richard Nolan zelf. Het is geen goede maar ook zeker geen slechte man. Hij heeft niets met robots, uit zijn woede op de mensen om hem heen en heeft altijd whiskey binnen handbereik als hij schrijft. Ingesproken door Doug Cockle, de man achter Geralt in The Witcher, komt hij natuurlijk over in zijn spraak. Ook het verhaal zelf probeert je niet mee te geven wat nu goed of slecht is. Het werpt in het begin vele vragen op en vele hiervan zullen ook een antwoord krijgen, tegelijkertijd is het aan de speler om hier een invulling aan te geven. Transhumanisme is dan ook niet per definitie goed of slecht, in plaats daarvan is het een vraagstuk dat ze opwerpen.
Niet alleen de protagonist maar ook de personen om hem heen zijn overtuigend neergezet. De ontwikkelaar slaat niet door in het introduceren van personages die slechts een minimale rol hebben, ze beperken zich vooral tot de kern. Er zijn meerdere speelbare karakters, hetzij in een kleinere rol, die allen genoeg zijn uitgediept om hun beweegredenen te snappen en daardoor niet misplaatst zijn binnen het grotere geheel. Ieder van de stemacteurs zet een prima prestatie neer, enkel de rare gezichtsanimaties en niet bijpassende lipanimaties halen je wat dat betreft iets uit de ervaring. De wereld, die zich hoofdzakelijk afspeelt in Berlijn en City 5, worden gekenmerkt door karaktermodellen in een lage resolutie binnen een veel duidelijkere achtergrond. Een prima stijlkeuze die passend is bij de toekomstige setting. Teveel uitweiden over deze locaties zou afbreuk doen aan het verhaal dat ik expres summier heb omschreven, als je enige interesse hebt in het onderwerp is het beter dit zelf te ervaren.
Om hier ten volle van te kunnen genieten dien je wel rekening te houden met de gameplay die de onderdelen aan elkaar verbindt. Vanuit een derde persoonsperspectief ben je vooral interacties aan het uitvoeren met objecten en gesprekken aan het voeren met omstanders om informatie te vergaren. Ondanks de mogelijkheid om gesprekken te sturen middels het maken van keuzes heeft dit vrijwel geen invloed op het verhaal. Veelal doe je dit in semi-open omgevingen, terwijl de gameplay verder is opgebouwd uit kleine (gemakkelijke) puzzelsecties. Te denken valt aan het uitschakelen van drones of het bij elkaar zoeken van de juiste plaatjes. Het is een soortgelijke opzet als de games van ontwikkelaar Telltale Games, alleen dan zonder de episodische structuur. Omdat de gameplay niet erg diep gaat zal dit niet iedereen kunnen bekoren, het is dan ook duidelijk dat dit vooral gedaan is om het verhaal voort te stuwen. We zien dit ook terug in het gegeven dat altijd duidelijk is waar je naartoe moet en wat de game van je verwacht.
Persoonlijk heb ik erg genoten van State of Mind omwille van het verhaal. Dat de gameplay hier wat op achter blijft ervoer ik niet als een probleem, wel had de besturing iets meer aandacht mogen krijgen. Wanneer je een karakter van richting wil laten veranderen gaat dit wat stroef met het gevolg dat je langer dan nodig is bezig bent om een juiste positie te kiezen. Het is slechts één van de weinige punten waar iets op aan te merken valt. Daedelic Entertainment heeft een prima ervaring neer weten te zetten die stof geeft tot nadenken.
Beoordeling
90
State of Mind combineert een pakkend verhaal dat zich afspeelt in de toekomst met gameplay die in dienst staat van deze vertelling. Het is een genre waar je van moet houden en met een unieke artistieke stijl echt tot leven komt. Om dit te bewerkstelligen mogen ook de stemacteurs niet onbenoemd blijven, ze leveren allen een indrukwekkende bijdrage en maken State of Mind tot een game die je niet veel tegen zult komen.
