Het einde van een epische trilogie is altijd een dubbeltje op zijn kant. Wordt je geduld beloond na het jarenlange wachten op de conclusie of krijg je retroactief een naar gevoel omdat het laatste deel sterk tegen valt? Haalt de viking-trilogie van The Banner Saga inspiratie bij The Lord of the Rings om perfect af te sluiten of gaat men eerder voor het teleurstellende van Mass Effect?

Het epische avontuur van The Banner Saga startte in 2014 toen het kleine Stoic Games – opgericht door een drietal voormalige BioWare medewerkers – met de gelijknamige titel op de proppen kwam. Twee jaar later ging het avontuur verder, om nu nog eens twee jaar later definitief af te sluiten. Hoewel apart verschenen, mag je de games hierbij echt als één onafgebroken verhaal beschouwen. Zo gaat deze derde versie verder waar het tweede deel ophield, concreet betekent dit dat je controle krijgt over twee karavanen met helden, beide groepen met een eigen doel. De ene karavaan gaat op zoek naar veiligheid, terwijl de andere probeert om het kwaad frontaal aan te vallen. Wisselend tussen de twee bouwt de game op naar een episch einde dat voor een waardige sluiting aan deze trilogie zorgt. Stoic doet het dan ook beter dan BioWare op dit gebied.


Er wordt binnen The Banner Saga 3 verhaalmatig ook duidelijk verder gebouwd op de vorige delen en dat mag je zeer letterlijk nemen. Je kunt je vooruitgang uit voorgaande delen inladen, zodat je deze editie begint op dezelfde manier als je het tweede deel hebt geëindigd. Je hoeft niet noodzakelijk verder te bouwen op een savegame, maar het is zeker aan te raden. The Banner Saga is een ware trilogie waar je keuzes ook echt een significante impact hebben, iets wat je alleen optimaal kunt beleven als je de trilogie ook van begin tot einde doorspeelt met één save. Gezien de lengte van de game – een achttal uur – is het sowieso ook handig om de game eens vers door te spelen, om te kijken wat de veranderingen zijn. Deze verschillen zijn iets minder drastisch dan in voorgaande edities, maar nog steeds de moeite waard.

Als derde deel in een trilogie brengt The Banner Saga 3 weinig nieuws met zich mee minus hier en daar nieuwe vaardigheden voor je karakters. De game bouwt verder op het Role Playing Game gevoel van de voorgaande titels, inclusief dezelfde zwaktes zoals weinig evolutie in het combat-systeem door de game heen. Enkele elementen zoals het voorraadbeheer en het het managen van de moraal zijn zelfs minder belangrijk gemaakt, zodat de gameplay eenvoudiger is. De enige grote toevoeging zit hem in het concept van vijandelijke versterkingen. Tijdens bepaalde gevechten krijg je de kans om extra vijanden te laten opdagen, zodat je betere voorwerpen kunt verdienen. Je loopt theoretisch natuurlijk iets meer risico omdat je tegen meer vijanden moet vechten, maar het maakt vaak weinig uit omdat je tegen dan al sterk genoeg bent om alles aan te kunnen.


Stoic Games bouwt op elk gebied verder op de basis van de eerdere games. Ook op audiovisueel gebied moeten we dus geen echte veranderingen verwachten, maar daarover mogen we zeker niet klagen. Eén ding was namelijk altijd duidelijk, namelijk dat deze tekenstijl prachtig is. De kleine studio geeft ons een ervaring die volledig met de hand getekend is, op een manier die doet denken aan de Disney animatieklassiekers. Het zorgt voor een unieke grafische ervaring die met weinig andere games te vergelijken valt. De karakters worden hierdoor ook zeer gedenkwaardig, zelfs wanneer je alleen hun miniatuurversies ziet staan in de gevechten. En hoewel de stijl al eerder voor kwam in The Banner Saga en The Banner Saga 2, weet Stoic nog te verbazen met hun afbeelding van de duisternis en diens impact op deze Noorse wereld. Ook componist Austin Wintory doet het goed, hij levert opnieuw een epische soundtrack af die de intensieve momenten perfect onderbouwt.