D-Pad Studio deed bijna tien jaar over de ontwikkeling van Owlboy. Om aan de verwachtingen van fans te voldoen ging het project meermaals terug naar de tekentafel en ook een depressie bij de art director waren hier belangrijke factoren voor. De studio zette echter door en dit resulteerde in 2016 dan eindelijk in een release op de PC.

Het spel werd enthousiast ontvangen en er werd een wens uitgesproken om de game naar een groter publiek te brengen. Gelukkig hoefden we ditmaal niet zo lang te wachten, eerder dit jaar konden Nintendo Switch eigenaren het spel ervaren en deze week mogen ook PlayStation 4 en Xbox One gamers zich aan deze rij toevoegen. Maar wie of wat is Owlboy nu precies? De titel verwijst naar de protagonist Otus, een doofstom uilenjong die eigenlijk te snel volwassen moet zijn. De uilen lijken een uitstervend ras en dus heeft hij automatisch de taak opgedragen gekregen om als beschermer te dienen. Zijn mentor verwacht grootse stappen in een korte tijd en wanneer Otus hier niet aan kan voldoen zal hem dit ook duidelijk gemaakt worden. Als er ook nog eens piraten ten tonele verschijnen is het definitief tijd om op eigen benen te staan en te laten zien waartoe hij in staat is.


Omdat we te maken hebben met een doofstomme held kan hij niet communiceren en laat hij de kritieken over zich heen komen. Dit betekent niet dat er geen weerwoord komt, zijn vriend Geedy stapt niet alleen naar voren als een trouwe kameraad die je volgt tijdens je tocht, maar ook als spreekbuis. Het zint hem niets dat zijn goede vriend er zo verbaal van langs krijgt en deinst er dan ook niet voor terug om je te verdedigen. Hoewel een onderwerp waar veel gamers zich in zullen herkennen behandelt de ontwikkelaar het met veel respect en ze laten ons zien dat de situatie uiteindelijk ook omgekeerd kan worden.

Hoewel Otus het hoofdkarakter is die je onder de knoppen krijgt zijn diens vaardigheden beperkt. Hij kan vliegen en heeft een basisaanval, toch kan hij het hier niet mee redden ten opzichte van de gevaren waar hij tegenover komt te staan. Het is dan ook goed dat Geedy zich bij je voegt en met zijn geweer een helpende hand weet te bieden. De manier waarop dit gebeurt is even simpel als briljant bedacht: Otus pakt hem simpelweg op met zijn klauwen waarna je zijn kwaliteiten als in een twin-stick shooter kunt gebruiken middels het gebruik van de rechterstick en trigger. Ben je Geedy vervolgens even zat of heb je Otus zijn klauwen nodig om een wortel uit de grond te trekken en je gezondheid aan te vullen? Dan zet je Geedy even neer of werp je hem weg, middels een teleportatiemiddel is hij namelijk nooit ver weg en sterven komt niet in zijn woordenboek voor. Uiteindelijk verzamelt Otus drie van deze vrienden die hem op verschillende manieren kunnen helpen en waar je vrij tussen kunt wisselen.


Owlboy is opgebouwd uit één grote wereld, enkel opgesplitst middels blokkades waar je eerst de juiste kwaliteit van een vriend voor nodig hebt om verder te kunnen. In deze wereld is er een duidelijk hoofdplan om het verhaal mee te vervolgen, tevens is er ruimte om op verkenning te gaan om bijvoorbeeld muntjes of andere collectibles te verzamelen. Voorafgaande aan het uitspelen van de laatste baas heb je de mogelijkheid om terug te keren in de wereld om eerst alles na te jagen als je hier behoefte aan hebt. Een overzicht geeft je aan in welk gebied je nog munten mist, hoewel gezegd moet worden dat het daadwerkelijk vinden van deze gemiste exemplaren een behoorlijke uitdaging kan geven. Enig kritiekpunt is dat een fast-travel functie ontbreekt zodat je niet snel kunt wisselen tussen de gebieden.

De gameplay is opgebouwd uit diverse facetten, zo dien je kleine puzzels op te lossen om bijvoorbeeld deuren te openen en moet je het opnemen tegen diverse eindbazen. Deze laatste zijn leuk bedacht en vragen enig denkwerk, waarna je waarschijnlijk slechts enkele pogingen nodig zult hebben om ze te kunnen verslaan. Owlboy is namelijk niet de meest uitdagende game maar hierdoor voelen de acht tot tien uur nooit vervelend aan en blijf je lekker in het verhaal zitten. De uitstraling van het spel helpt hier ook zeker aan mee. Het doet denken aan vroegere pixelart klassiekers zonder dat het misplaatst voelt. De gedetailleerdheid waarmee de game is gemaakt geven het namelijk een hedendaags retrogevoel die veel andere ontwikkelaars hebben getracht te evenaren, maar dit vrijwel nooit zo goed hebben gedaan als D-Pad Studio. Hoewel ontwikkelaars zich met deze stijl in mijn opinie soms een beperking opleggen is dit hier nooit het geval, getuige ook de emoties die we van gezichten af kunnen lezen en de wind die de begroeiing op de achtergrond mee laat deinzen. Hoewel er geen stemmen zijn ingesproken - de verhaalvertelling rust namelijk geheel op teksten - voelt dit nooit als een gemis, omdat de muziek hierdoor sterker naar voren komt. Hoewel tien jaar een lange tijd is zijn we blij dat de studio diens demonen heeft overwonnen en de ontwikkeling van Owlboy toch heeft afgerond, als gamer krijgen wij er namelijk een zeer sterke titel voor terug.