Review: Assassin's Creed: Syndicate
Door Joni Philips op 12-11-2015 om 13:42
|
Bron: Gamed
|
Assassin's Creed is een populaire historische actiefranchise die een vroeg hoogtepunt beleefde, de Ezio Auditore da Firenze trilogie was een gigantisch succes dat een voorbode was voor een neerwaartse spiraal. Assassin's Creed Unity en Assassin's Creed Rogue uit 2014 waren zeer teleurstellende ervaringen die een flinke knauw aan het consumentenvertrouwen gaven. Assassin's Creed Syndicate kon wel eens de laatste kans zijn om dit vertrouwen te herstellen, een kans die ze gelukkig niet laten liggen.
Ubisoft ging voor Syndicate niet terug naar de tekentafel. Ubisoft Quebec – verantwoordelijk voor Rogue – ging aan de slag met allerlei collega Ubisoft studio's voor een game die opnieuw start vanaf de basis. Het grote ontwikkelteam beperkte zich tot de elementen die absoluut noodzakelijk zijn, wat betekent dat er bijvoorbeeld geen multiplayer meer aanwezig is. Assassin's Creed Syndicate legt zich eigenlijk terug op de singleplayer, waar het team wel zorgde voor de nodige verstevigingen. Het spel heeft onder andere verhaalmatig een vernieuwde aanpak. Syndicate wordt verteld vanuit het oogpunt van twee protagonisten, de tweeling Evie en Jacob Frye, die de Templar overheersing van Londen samen willen afstoppen. Evie is een berekende wetenschappelijke dame die eerder kiest voor een bedeesde aanpak, een groot verschil met haar broer. Jacob is een wildebras die flink keet wil schoppen en niet kijkt op een knokpartij meer of minder. Hun uiteenlopende achtergrond zorgt voor een interessant samenspel waarbij we dankzij hun conversaties beter zicht kunnen krijgen op hun karakter, wat je tegelijkertijd meer doet meeleven. Het geeft ook wat meer diverse conversaties met historische figuren als Charles Dickens. Jacob en Evie zijn dan ook enkele van de best uitgewerkte personages in de serie. Het is dan ook spijtig dat het verhaal wat meer leunt naar de kant van Jacob, hij is speelbaar in een pak meer verhalende missies. Het effect van twee karakters blijft gelukkig wel bewaard omdat je buiten missies vrij kunt wisselen. Syndicate heeft trouwens ook een hedendaagse verhaallijn, maar het is een onderdeel dat ondertussen zwaar overbodig is geworden. Het heeft geen toegevoegde waarde, mede omdat die overkoepelende verhalen eigenlijk niet vooruitgaan sinds Assassin's Creed III.
Het duo moet met momenten wel onderdoen voor de echte charme van het spel, de setting die snel een plaats in het hart verovert. Het Victoriaanse Londen is een gigantische, levende stad die je in dit meer dan twintig uur durende avontuur goed zult leren kennen. De industriële revolutie zorgt voor een stad die compleet anders is dan wat je beleefde in voorgaande delen. De fabrieken staan vol machines, koetsen – die je ook kunt stelen om sneller door de stad te racen voor een primitieve Grand Theft Auto ervaring – rijden continu rond, de straten worden 's nachts verlicht met lantaarns en de gebouwen zijn grootser dan ooit. Deze stad zorgt voor vele iconische monumenten, wat ook naar voren komt in missies. Er is bijvoorbeeld een excellente missie waarin de Tower of London aan bod komt. Syndicate is zeker geen 100% exacte replica van het toenmalige Londen, maar het komt in de buurt. Ubisoft weet ook grafisch de juiste toon te zetten met een stad die op het eerste zicht wat grauw en grijzig over komt maar die gaandeweg zijn unieke aanblik in de verf zet. De grote stad heeft ook een positief effect op de gameplay, de eerste missie in een treinstation toont al hoe de meer industriële omgevingen ruimte bieden voor een eigen aanpak. Het station heeft vele ingangen, hoekjes, hoge torens en dergelijke die je diverse routes geven. Het is geen kwestie van die ene weg naar de top te vinden, maar de aanpak te kiezen waar jij je mee op je gemak voelt. De game geeft tegelijkertijd toegang tot een grapple gun, waarmee je gemakkelijk naar boven kunt, een leuke extra.
De stad is ook gevuld met missies, hoewel men op dit element weinig heeft veranderd. Je hebt nog altijd die typisch missies als het verkennen van omgevingen, stelen van belangrijke items of het uitschakelen van bepaalde doelwitten. De grote missies moet je telkens apart opstarten, maar de hoofdbrok doe je simpelweg op je gemak terwijl je de stad verkent. De missies zijn nu wel meer 'vergevingsgezind', in de zin dat er meer dan één optie is om alles te voltooien. Het bereiken van het doel is in eerste instantie belangrijker dan de manier waarop, zelfs als dat betekent dat je hier en daar wordt opgemerkt door een vijand, wat experimenteren bevordert. Nieuw is ook dat alles nu een beetje meer op elkaar inspeelt. Tijdens het bevrijden van Londen moet je afrekenen met de Blighters, een bende onder controle van de Templars. Het uitvoeren van zijmissies, zoals het voltooien van een bounty hunt, dragen bij aan het overkoepelende doel om die Blighters uit te roeien. Het is dus meer dan een vinkje op een checklist, het heeft verhaalmatig ook een invloed. Je hebt op deze momenten ook controle over een eigen bende, de Rooks, die je toelaten om onder andere politie om te kopen of de havens over te nemen. Dit verloopt wat saai via menu's maar geeft toch ook een betere band tussen verhaallijn en gameplay, zeker omdat het verrassend diepgaand is en vaak bonussen biedt. Wat je niet meer hebt, zijn missies waarvoor je even een ander apparaat moet bovenhalen zoals een smartphone. Ubisoft gaat echt terug naar de basis hierin, het spel is het spel en meer heb je niet nodig.
Evie en Jacob hebben elk hun eigen specialiteiten in gevechten, een element dat ook naar voren komt in hun wapens. Jacob knokt eerder met zijn blote vuisten en verborgen messen; terwijl Evie een zwaard verborgen in een staf gebruikt, iets wat leidt tot enkele coole finishers die je ook al vroeg in de game tentoon mag spreiden. Dat laatste wordt wat repetitief naar het einde van de game toe, maar het is anderzijds altijd leuk om kont te trappen met Evie. Daarbuiten verdien je regelmatig skill points die je kunt investeren in nieuwe upgrades. Beide personages krijgen exact evenveel vaardigheidspunten, maar je zult ze wel telkens apart moeten besteden. Je kunt ze dus anders laten groeien. Het enige spijtige is dat je wel telkens kiest uit dezelfde opties. Aangezien je nooit kunt kiezen wie welke verplichte missie aanpakt, zorgt dit ervoor dat je eerder voor beide dezelfde vaardigheden kiest. Het vechtsysteem is dan ook goed uitgebouwd met vele mogelijkheden, hoewel de besturing je soms wel parten zal spelen. Er zijn nu eenmaal veel opties en het is niet altijd logisch welke knop je wanneer moet gebruiken. Het is echter maar een klein smetje in een gevechtssysteem dat het merendeel van de tijd vloeiend is. Syndicate laat je namelijk echt krachtig voelen, je krijgt de kans om in de aanval te gaan en groepjes vijanden – die wel nog grotendeels één per één in actie komen – uit te schakelen. Het vechten moet echter niet, Syndicate heeft stealth relevant gemaakt door beter aan te duiden wie je in de gaten houdt en wie je nog niet heeft opgemerkt, zodat je op dit gebied minder trial en error hebt.
Ubisoft heeft ook aandacht besteed aan de technische aspecten zoals de graphics. De texturen van Syndicate zijn misschien minder gedetailleerd dan Unity, maar het is over het algemeen wel een knappere ervaring. Het gaat dan onder andere om een beter ontwerp voor de stad, leuker uitziende personages en meer opvallende reacties van de burgers als je in hun buurt een moord begaat, inclusief je uitschelden omdat je een dood lichaam besteelt. De belangrijkste verbetering is echter ongetwijfeld de framerate die ondanks dipjes stabiel genoeg is om goed speelbaar te zijn. Er had gerust wat meer detail kunnen zijn, maar dat had waarschijnlijk ten koste van de belevenis gegaan en dat is het dan ook niet waard. Die verbetering zien we ook terug in het aantal bugs en crashes. Syndicate heeft wel af en toe nog hilarische bugs, bijvoorbeeld een bezem van een straatveger die onafhankelijk van diens handen lijkt te bewegen, maar het is over het algemeen een stabiele ervaring met miniem aantal crashes of andere onoverkomelijke problemen. Het samenwerkingsmodel waarbij tien studio's elementen opleveren voor één game, lijkt voor Syndicate dan ook iets beter geslaagd dan voor Unity. Er is ook gewerkt aan de soundtrack, inclusief goede stemacteurs voor het speelbare duo en aangename muziek om alles te begeleiden. Het is geen element waarop je specifiek gaat letten, maar het doet je wegdromen zodat je zonder het te merken weer twee à drie uur verder in de game zit.
|
|
|
Beoordeling
85
Assassin’s Creed: Syndicate is een waardige comeback, een ideaal moment om terug in de franchise te stappen want het is een terugkeer naar de hoogtijdagen van de Ezio trilogie. Ubisoft schrapte overbodige elementen zoals de multiplayer om zich te focussen op de onderdelen die zorgden voor succes, waaronder de karakters, de stad en het vechtsysteem. Het waren elementen die onafgewerkt aanvoelden in voorgaande delen, maar die nu terug op punt staan. Syndicate is zeker geen perfecte ervaring, maar het is een sterke game die zorgt voor voldoende pret om de mindere punten ditmaal over het hoofd te zien.
|
|
|
|
 14:49 Kickstarter voor spirituele Sensible Soccer opvolger
 07:27 Viertal minuten Xenoblade Chronicles X
|
| Reacties (3) |
|
|
Pagina:
1
|
|
Rene Groen
(Eindredacteur)
op 12-11-2015 om 14:40
[Niv: 747 / Exp: 37344]
|
|
Helaas nog niet de tijd gehad om met deze game aan de slag te gaan, maar kijk er wel erg naar uit. Heb Assassin's Creed, zelfs de mindere delen, altijd met veel plezier gespeeld.
|
|
|
Gast (78.21.217.xxx)
op 12-11-2015 om 15:25
|
|
ik vond assassins creed 3 een tereurstelling maar Black Flag vond ik gewoonweg schitterend ,net als assassins creed 1 en 2 (alle 3 de delen dan) ,nee van mij mogen ze verder doen.
|
|
|
Gast (87.195.247.xxx)
op 12-11-2015 om 17:21
|
|
Ik heb bijzonder genoten van deze game, maar ik heb wel een puntje van kritiek dat ik niet in deze review zie; iets wat Yathzee op wees: de relatie met de historische karakters -Dickens, Darwin, Marx- voelt niet erg organisch of uitgewerkt. Vergeleken met hoe Leonardo da Vinci in het verhaal van ACII verweven was gaat het nu ongeveer als: 'Hallo, jij mag deze opdracht voor me doen. Tot ziens, dag.'
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
