Skatefans kunnen deze zomer naar hartenlust hun blote knieën over het warme asfalt schrapen in Tony Hawk's Pro Skater 3 + 4. Een vleugje 00's-nostalgie in een modern jasje — dat kan toch niet anders dan scoren?
Pakken we de tijdscapsule terug naar 2020, dan lezen we in de Tony Hawk's Pro Skater 1 + 2 review van collega René Groen vooral veel lof. Het was een ‘remake zoals deze moet zijn’. Na een lang decennium aan verwoede pogingen van Activision om de serie te doen herleven was de remake een schot in de roos.
De prestatie die Vicarious Visions eerder behaalde heeft Iron Galaxy met de remake van delen drie en vier tot op zekere hoogte herhaald. Ik ben daarom ook direct zo vrij om de treffende beschrijving van René opnieuw te gebruiken voor deze review:
quote: Voor wie vreemd is met de Tony Hawk's Pro Skater titels een kleine uitleg. In één van de levels, die per game gesplitst zijn maar waartussen je de verdiende statistieken kunt overdragen, krijg je een serie aan opdrachten die je in twee minuten dient te vervullen. Naast vaste onderdelen als het vinden van de letters S-K-A-T-E, behalen van een bepaalde score of vinden van een geheime videoband (zoek die term maar op het internet op) gaat het om vinden van specifieke voorwerpen of uitvoeren van een bepaalde move op een locatie. [...] Hiernaast zijn er ook nog eens honderden skater challenges om XP en geld mee te verdienen en geheime skaters vrij te spelen.
Voordat ik vervolgens tot de kern van mijn review kom is het goed om te beseffen wat mijn vertrekpunt is. In tegenstelling tot veel generatiegenoten ben ik niet opgegroeid met de Tony Hawk-gameserie. In 2007 maakte ik – na vele uren in de demo's te hebben doorgebracht – de keuze om mijn tijd en al mijn vakkenvullend verdiende centen te investeren de nieuwe rivaliserende franchise: EA's skate.
De spelmechanieken van beide spellen konden nauwelijks méér van elkaar verschillen. Skate was de realistische tegenhanger van het arcadegeweld van Tony Hawk. Daardoor voel ik – bijna 18 jaar later – nog steeds een enorme reflex om met een dynamische pookbeweging een ollie te maken, ten opzichte van een simpele druk op X. Niet gehinderd door enige vorm van nostalgie en oude reflexen stapte ik in de virtuele schoenen van Tony Hawk.
Oefening baart kunst
De eerste uren op het skateboard verliepen moeizaam. Laat op de avond, na een lange dag, besloot ik de tutorial te starten. Geen goed idee. Pro Skater is een arcadetitel pur sang. Dat vereist een goed motorisch geheugen voor de juiste knoppencombinaties gecombineerd met een snelle hand-oogcoördinatie. Elke knop heeft een functie. Niet elke functie is op elk moment gewenst. Een letterlijke grind.
In de dagen en skatejams die volgden ging het al stukken beter. Op verschillende momenten in de afgelopen dagen waagde ik mijzelf op de virtuele schansen. Ik leerde te grinden, combineerde eenvoudige tricks en ontwikkelde de basisvaardigheden om de eerste levels te passeren. Ik was onder de indruk van de grote speelruimte en gevarieerde omgevingen, en ervaarde zowel frustratie als plezier. Elke twee minuten was een race tegen de klok om nieuwe hoeken van de kaart te verkennen, uitdagingen te voltooien en weer een nieuwe omgeving vrij te spelen.
Met elke nieuwe omgeving stijgt de moeilijkheidsgraad en zodoende loop je als nieuwkomer op een gegeven moment alweer vast. Het combineren van simpele grinds met een walljump en een ollie voldoet niet meer. Tijd om te oefenen en te oefenen. Dat was voor mij het moment om het spel wat breder te verkennen, zoals de strakke online modi. Daar zag ik andere skaters al gauw scores behalen die tientallen malen hoger waren dan de mijne. Enigszins ontmoedigend, maar ook motiverend: het kan dus wel, het ligt – voor nu – aan mij.
Tussen nieuw en vernieuwd
Om te achterhalen wat nu echt veranderd is ten opzichte van de originele titels heb ik wat onderzoek buiten het spelscherm moeten verrichten. Het meest opvallende wat ik hierin ben tegengekomen is de werking van Pro Skater 4. Het origineel bood spelers open spelomgevingen aan, waarin zij zelf op zoek konden naar uitdagingen om te voltooien. Deze uitdagingen hadden vaak eigen timers, maar in het geheel bood het spel binnen de campagnemodus meer vrijheden. De remake vormt dit om naar de traditionele 2-minuut-durende uitdagingen van de eerdere titels. Ik kan mij voorstellen dat dit voor de liefhebbers van het origineel enigszins pijnlijk is.
Daar komen vervolgens ook enkele bezuinigen op de soundtrack en het skater-rooster van weleer bij. Nieuwe skaters én nieuwe tracks zijn toegevoegd, maar de ervaring is in die wijze niet geheel compleet. Tien van de 58 nummers zijn bijvoorbeeld nog origineel, waarbij enkele hits zijn achtergebleven. Wél een waardevolle aanvulling zijn enkele nieuwe tracks die – ook in mijn verse beleving – niet onderdoen voor de klassieke spelomgevingen. Een waanzinnige Pinball-kaart die de arcadechaos versterkt met een fantastisch kleurenfestijn én een verlaten outdoor zwemparadijs met genoeg glijbanen en leeggelopen zwembanen om je skateboard flink te laten zweten.
Als nieuwkomer valt je het oude en nieuwe niet echt op: je beleeft een compleet nieuwe spelervaring die als totaalpakket klopt. Merkbaar is wel dat spelkaarten uit Pro Skater 4 erg groot en open zijn ten opzichte van de meer behapbare omgevingen in Pro Skater 3. Dat betekent dat je binnen de twee minuten sessies een grotere uitdaging hebt om de omgeving te leren kennen en in een vloeiende lijn verschillende uitdagingen te voltooien. Bij aanvang van een kaart in deel 4 moet je gericht een doel kiezen en daarvoor gaan, terwijl je in deel 3 verschillende doelen kan combineren. Dat laatste vind ik persoonlijk prettiger.
Een gedateerde presentatie
Tot slot besteed ik in mijn review graag ook wat aandacht aan de audiovisuele kwaliteit. De officiële soundtrack is een combinatie van uiteenlopende grunge en rock, met enkele grote afwezigen ten opzichte van de originele titels. Qua geluidseffecten kan de game soms wat schel overkomen en lijkt het soms wat gelaagdheid te missen. De ijscowagen in de suburbane omgeving speelt een kil deuntje af dat ver draagt en wringt met de soundtrack zelf.
Grafisch weet de game op mij niet echt indruk te maken. De karakterontwerpen laten te wensen over en zijn voorzien van stroeve animaties. De spelomgeving zelf doet het beter, maar zal je niet omverblazen. Belangrijker is dat de omgevingen de arcadegameplay complementeren en stilistisch gezien een mooi en gevarieerd geheel vormen. Daar zijn ook grote verbeteringen doorgevoerd ten opzichte van de originele games. Echter, kleine kanttekening. De simpelheid van de originele titels maakt de banen wel beter visueel leesbaar dan de drukke moderne omgevingen, vol met kleine licht- en luchteffecten en harde contrasten.
Zodoende is Tony Hawk’s Pro Skater 3 + 4 een waardige opvolger voor de remake die de serie terug naar de actualiteit bracht. Echter, als nieuwkomer zou ik me voorstellen dat je jezelf eerder wendt naar die remake, omdat ze qua gameplay hetzelfde bieden en een wat coherentere insteek hebben door de aard van de originele titels. Voor fans van de serie kan het en pijnlijke confrontatie zijn met alles wat anders is. 3 + 4 zou in die zin prima af kunnen doen als een nieuw level pack. Desalniettemin staat de kern als een huis en is dit een fantastische arcade-spelervaring. Je hebt simpelweg wat doorzettingsvermogen nodig en dan bereik jij straks ook grote hoogten in de half-pipe.
Tony Hawk's Pro Skater 3 + 4 voelt aan als een liefdevolle, zij het eigenzinnige ode aan het origineel. Voor nieuwkomers biedt het een uitdagende, maar lonende kennismaking met een genre dat nog altijd springlevend is. De technische kant kent wat hobbels, maar het skateplezier blijft fier overeind.
Beoordeling
80
Tony Hawk zet zijn comeback voort met een best vrije interpretatie van het concept ‘remake’. Ondanks enkele kanttekeningen is er een sterke kern die garantie biedt voor vele avonden arcadespelplezier.
