Review: Metal Gear Solid V: The Phantom Pain
Door Joni Philips op 25-09-2015 om 07:20
|
Bron: Gamed
|
Ontwikkelstudio Kojima Productions startte na de PlayStation Portable game Metal Gear Solid: Peace Walker de productie van Metal Gear Solid V: The Phantom Pain, een game die in de overheersende verhaallijn de missing link vormt tussen de oude held Naked Snake en de nieuwe slechterik Big Boss. De ontwikkeling van deze vitale Metal Gear Solid werd echter opgeschrikt door de vertrouwensbreuk tussen Kojima en Konami, een stevige klap voor de betrokkenen. Het was dan ook lange tijd de vraag of The Phantom Pain de verwachtingen kan inlossen.
Metal Gear Solid V: The Phantom Pain wordt zodoende behoudens grote verrassingen de allerlaatste samenwerking tussen bedenker Hideo Kojima en zijn werkgever Konami. Het zorgt voor de lichte ironie dat The Phantom Pain – samen met de proloog Ground Zeroes – juist een nieuwe start betekent. De oude Metal Gear Solid games waren in de basis lineaire ervaringen waarin de speler beperkte keuzevrijheid had. Het was natuurlijk mogelijk om situaties op enkele verschillende manieren aan te pakken, maar het was steeds binnen strikte lijnen zodat het nooit echt anders aanvoelde. The Phantom Pain zorgt voor een grote verandering met de implementatie van een open wereld en beperkte criteria voor het uitspelen van missies. Er verschijnen natuurlijk frequent games met een open wereld waarin je overal heen kunt gaan, maar waarin het uitspelen van de missie steeds op dezelfde manier dient te gebeuren.
Het is anders met The Phantom Pain dat geen beperkingen oplegt. De keuzemogelijkheden zijn in de eerste plaats immens. Het gaat onder andere om een groot aanbod aan wapens, de kans om hulp in te roepen van de moederbasis voor verschillende soorten luchtsteun, de keuze tussen stealth en actie, verschillende vervoersmiddelen, de mogelijkheid om vijanden te ondervragen, dieren die je kunt gebruiken, een dynamisch dag/nacht en weersysteem en het kiezen van een gepast en veilig uitgangspunt. Het is zelfs gemakkelijk om tijdens een missie over te schakelen op een andere tactiek indien de omstandigheden dit vereisen. Het kan bijvoorbeeld zijn dat het doorgaan van de tijd of het veranderen van het weer een eerder plan in de war sturen. Het is frequent een onvoorziene omstandigheid die willekeurig tot stand komt, waarin de game zelf geen bepalende rol speelt.

Het feit dat die overgang vlot verloopt zonder de speler te straffen – er is zelfs een kleine gratieperiode wanneer de speler wordt betrapt door een vijand alvorens het alarm wordt geslagen – is de belangrijkste prestatie. Het betekent dat spelers kunnen experimenteren om een eigen persoonlijke aanpak te vinden. Het zorgt voor een meer geslaagd gevoel bij het succesvol beëindigen van een missie, want het is de aanpak die de speler heeft gekozen en niet die wat de ontwikkelaar heeft vastgelegd. Het resulteert ook minder in een Game Over omdat het falen van een tactiek geen eindpunt is, het is simpelweg een nieuw begin voor een strategisch ingestelde speler. Het zorgt eerst voor een overweldigend gevoel dat snel verandert in een gevoel van voldoening. De voorgaande Metal Gear Solid games hadden daarentegen door de strakkere aanpak wel meer succes met baasgevechten en dergelijke set pieces.
De eerdergenoemde Mother Base speelt natuurlijk een significante rol, het is de ideale plek om je terug te trekken buiten de missies maar het is echter geen plaats om eeuwig te relaxen want er is eveneens voldoende werk. Het is bijvoorbeeld mogelijk om soldaten uit te sturen naar oorlogsmissies die voordelen opleveren, ingenieurs in te zetten om nieuwe wapens te ontwikkelen en troepen te kiezen om de basis te beschermen. Het uitbouwen van de Mother Base lijkt eerst een extra, maar het wordt soms zelfs een noodzaak. De vijanden van de game passen zich stilaan aan de speelstijl van de speler aan. De soldaten van de Mother Base kunnen echter bonussen leveren zoals extra bombardementen die bepaalde vijandelijke tactieken saboteren, zodat de slimmere vijanden toch geen te groot probleem worden. Er is dus een duidelijk positief effect aan deze tijdsinvestering.

Het inspireert wel een alternatieve aanpak voor missies. Het is namelijk de bedoeling om tijdens missies personeel, dieren en materiaal te ontvoeren/stelen met het Fulton Recovery System, waarna deze kunnen worden ingezet in de verbetering van de basis. Het is dan ook vaak interessanter om een belangrijke soldaat te kidnappen in plaats van hem te doden, wat enigszins een groter risico inhoudt. Er is echter een grotere beloning – de ontwikkeling van wapens gaat sneller voor opkomende missies – zodat het de moeite waard is om dit risico te nemen. De game heeft gelukkig opties om het werk te vergemakkelijken, er zijn bijvoorbeeld verrekijkers waarmee de waarde van een soldaat voor de Mother Base kan worden ingeschat. Het versterkt dan ook het gevoel dat Snake verantwoordelijk is voor een privéleger want de speler moet effectief relevante beslissingen nemen.
De Mother Base kan verder worden uitgebreid met Forward Operations Bases die onderzoek naar nieuwe wapens en andere voorwerpen versnelt. Het opbouwen hiervan is echter niet zonder risico, want het neemt veel tijd in beslag en het is onderdeel van een competitieve multiplayer. Spelers kunnen namelijk de ‘Forward Operations Bases’ van andere spelers aanvallen om materialen te stelen, zodat de verdediging ervan een belangrijk punt is. De eigenaar van de basis kan ook op elk moment terugkeren zodat het verandert in een soort één versus één mode waarin de verdedigende speler grote voordelen heeft. Het is wel spijtig dat deze feature enigszins wordt gehinderd door microtransacties, de kosten voor de bouw van een basis zijn redelijk hoog om de aankoop van digitale munten in de hand te werken. Het geheel had met een betere balans des te interessanter kunnen zijn.

De game besteedt in dit gigantische geheel – dertig tot zestig uur - schijnbaar beperkte tijd aan het verhaal, maar het kiest hiervoor gewoon een andere aanpak. Het is gedaan met eindeloze verplichte codec conversaties, ze zijn vervangen door optionele cassettes. Het is hierdoor mogelijk om alleen het hoofdverhaal te beleven, een redelijk intrigerend verhaal waarin Snake negen jaar na Ground Zeroes uit een coma ontwaakt om zijn privéleger op te bouwen tot een echte wereldspeler. Het is wel belangrijk om op te merken dat het aanwezige verhaal toch afzwakt naar het einde, zeker indien de tapes worden overgeslagen. Er worden geen betekenisvolle antwoorden gegeven op belangrijke vragen, wat gezien de problemen achter de schermen extra spijtig is. De missies zijn hier eveneens eerder herhalingen dan nieuwigheden, zodat het lijkt alsof de game niet echt afgewerkt is op dit punt.
De audiovisuele kant daarentegen heeft duidelijk de nodige liefde ontvangen. Kojima Productions gebruikt hun FOX Engine voor een optimaal resultaat, inclusief gedetailleerde open omgevingen, prachtige effecten en detailrijke karakterontwerpen met goede animaties zodat het vaak even rondkijken is met grote ogen om te genieten. De game behoudt in dit geheel zijn framerate van zestig frames per seconde grotendeels, met enkel op drukkere momenten toegestane dipjes. De voice-acting is wel een opvallend element, er werd op voorhand veel kritiek geleverd omdat David Hayter werd vervangen door Kiefer Sutherland. Kojima Productions beloofde dat dit een significante reden had, maar het kwam duidelijk niet tot uiting in het spel waar Snake opvallend vaak stil blijft. Sutherland brengt wel een bedrukte emotie in zijn performance, een soort depressieve ondertoon die past binnen het donkere verhaal. Prestaties van andere personages als Quiet zorgen dan weer voor een betere indruk, door hun grotere rol.

Metal Gear Solid V: The Phantom Pain is duidelijk een verrassende Metal Gear Solid ervaring. Het filmische aspect met de eindeloze, doordachte verhaalelementen is compleet naar de achtergrond verplaatst. Er is echter wel een vernieuwde focus op de gameplay, waar de veranderingen een sterke ervaring opleveren. Het gaat ten koste van de meer iconische baasgevechten, toch een kernpunt van de serie, maar het levert meer voldoening doordat de speler nu zelf zijn iconische momenten kan creëren. Het is eens een open wereld game waar de term ‘open wereld’ meer inhoudt dan eindeloos rondlopen/rijden tussen missies in plaats van menu’s te openen. Het belang van de Mother Base zorgt voor een extra strategische laag, die in combinatie met de ‘invasie’-mogelijkheden voor een intense metagame zorgt buiten de verhalende missies die de focus vormen om. De game is dus duidelijk anders dan zijn voorgangers, maar het is toch een topgame in zijn eigen recht.
|
|
Beoordeling
Gameplay |
93 |
Sound |
90 |
Graphics |
95 |
Replay |
95 |
Open wereld met een nut!
|
93 |
|
|
|
08:37 Zie Uncharted 2 en meer op PS4
07:20 Inside My Radio
|
Reacties (16) |
|
Pagina:
1
|
|
Gast (82.72.11.xxx)
op 25-09-2015 om 11:54
|
Deze spel heeft mij helaas teleurgesteld... Ik had meer dingen verwacht
|
|
Gast (90.18.166.xxx)
op 25-09-2015 om 12:03
|
Voor mij hetzelfde 82. De pers heeft dit eindeloos opgehyped maar na het uitspelen laat deze game veel te wensen over. Jammer!
|
|
Redneckerz
(Redacteur)
op 25-09-2015 om 13:45
[Niv: 227 / Exp: 11336]
|
@ Gast 82:
In welke zin heeft de game je teleurgesteld?
@ Gast 90:
Je insinueert dat het einde van de game problematisch is? Of welke minpunten kan je opnoemen?
Van wat ik gelezen heb (Review sites, maar ook ervaringen door gebruikers zelf) is de algehele cosensus dat dit gewoon een zeer goede game is. Andere reviewsites durven zelfs te beweren dat Kojima eindelijk de perfecte game heeft gemaakt, maar dat is natuurlijk zeer subjectief. TPP lijkt in te haken op de mechanieken zoals die in Peace Walker zijn opgenomen, en dat is een game waar zelfs de diehard fans nog moeite mee hebben om deze te waarderen. Als TPP een Peace Walker 2 is, dan heeft Kojima verdomd zijn best gedaan
Ik ben dan ook zeer benieuwd wat o.a jij en Gast 82 voor kritiek op de game hebben dat je kan concluderen ''laat eigenlijk veel te wensen over''. Let wel: Ik ga ervanuit dat er best fouten zijn, maar je insinueert alsof de game net aan een 6 zou scoren. Ik hoor het graag aan wat er dan mis is met de game
|
|
Lawliet
op 25-09-2015 om 13:45
[Niv: 346 / Exp: 17280]
|
Kan me voorstellen dat qua verhaal teleurstellend is. Ik vond MGS 4 over de top verhaal echt super tof. Hoewel deze de beste gameplay ooit heeft van elke MGS game.
Gewijzigd door Lawliet op 25-09-2015 om 13:45
|
|
Gast (178.117.126.xxx)
op 25-09-2015 om 14:34
|
Ik had reeds peacewalker gespeeld op 360 en dat maakt de overstap naar deze wel gemakkelijker. Voor mij is dit de goty van 2015 (elk ander jaar had dit natuurlijk de witcher 3 geweest)
|
|
Gast (194.171.76.xxx)
op 25-09-2015 om 15:44
|
Het is een slechte mgs geen slechte game. De pers hemelt de game op, maar laat de minpunten niet te zwaar wegen.
Ik kom haast niet door de game heen. Terwijl ik normaal een mgs in een paar weken uitspeel.
|
|
Gast (212.187.109.xxx)
op 25-09-2015 om 15:46
|
Op narratief gebied stelt de game echt zwaar teleur... vooral omdat er ook geen karakter ontwikkeling is voor alle karakters, vooral bij Big Boss is dit een gemis aangezien het spel vooral in de markt word gegooid als de missing links/final chapter in the Big Boss serie.
Ook naarmate je het spel vordert valt hij al snel in herhaling. En vooral als je bij chapter twee komt speel je veel dezelfde missies v(extreme missions) alleen mag je bijvoorbeeld niet ontdekt worden of niemand doden. En na het behalen van een aantal van zulke missies krijg je af en toe nog een cutscene... het voelt een beetje als een soort Tekken, aantal missies halen en dan een cutscene. Er zit gewoon geen lekkere flow in de storytelling. Inhoudelijk voegen missies ook weinig toe aan story.
Gameplay wise is het allemaal prima maar ik vind ook het gehele level design een beetje saai. Had graag meer variatie willen hebben in omgevingen ook, bijvoorbeeld een grote interieur van een militaire basis (shadow moses/big shell)... nu zijn het vooral kleine outposts en dropjes. Enige vette locatie is de grote militaire basis (ext.) in de afghanistan, maar daar blijft het voor mij ook bij. Zeker niet de 10 waard die door veel game recensenten wordt gegeven... een 7 zou op zijn plaats zijn :)
|
|
Gast (90.34.174.xxx)
op 25-09-2015 om 17:32
|
212 zegt het heel goed hoe ik ook erover denk. Voor mij zou het ongeveer op een 7.5-8 uitkomen achteraf (en dit komt van een Metal Gear fan). Het is inderdaad qua verhaal teleurstellend en dit had nota bene de grote brug naar Metal Gear 1 moeten worden, maar er blijven nog teveel dingen open staan.
Het is inderdaad qua gameplay gewoon Peace Walker 2 maar als ze hier hadden gekozen voor een meer lineaire game, dan hadden ze denk ik wat ze oorspronkelijk voor ogen hadden goed kunnen realiseren. Dat er allemaal missies verwijderd zijn is gewoon erg jammer en die 2 lappen tekst maken het zwakke einde niet goed.
|
|
Gast (81.164.152.xxx)
op 25-09-2015 om 17:42
|
Game ziet er niet goed uit
:'(
|
|
Gast (213.119.43.xxx)
op 25-09-2015 om 18:30
|
212 heeft het uitgelegd, spel is gewoon saai na een tijdje, vooral als je voorgaande spellen hebt gespeeld, voelt het precies niet echt mgs (de hype was te hoog mss door dat valt het spel tegen voor me)
|
|
Redneckerz
(Redacteur)
op 25-09-2015 om 19:05
[Niv: 227 / Exp: 11336]
|
Ik heb sterk het idee dat mensen het spel afserveren daar het de (eerste?) open-wereld MGS betreft. Maar verandering van spijs doet eten, of je moet ook trouw elk jaar de nieuwe COD ook aanschaffen wegens diens vernieuwingen
@Lawliet:
Laat het maar niet horen. MGS 4 wordt juist gezien als teleurstelling door de MGS community voor het grootste deel.
@ Gast 178:
Is ook wel logisch dat de overstap makkelijker voor je was, TPP is in wezen Peace Walker 2 als het om mechanieken gaat. Waarschijnlijk vallen daar de meeste mensen over, in Peace Walker waren deze namelijk bijzonder slecht geïmplementeerd.
@ Gast 194:
Het is een andere MGS dan je gewend bent. Tevens benoem je geen minpunten op, dus vertel eens, wat zijn ze?
@ Gast 212:
Hoeveel missies heb je inmiddels gespeeld? Dat het inhoudelijk minder is kan verklaard worden daar de focus niet meer zo op het filmische, verhalende aspect ligt. Ik heb idee dat mensen dat niet meenemen in hun kritiek op de game.
@ Gast 90:
Als je goed snuffelt tussen de nieuwtjes van Konami, kan je een hint vinden dat dit... niet de laatste MGS zal wezen hoogstwaarschijnlijk  Tevens snap ik de kritiek dat er meer lineariteit had moeten wezen niet zo goed. In een open-wereld titel is dat veel lastiger te realiseren. Je wilde dus eigenlijk dat TPP zoals alle andere MGS's is, zonder open wereld, lijkt me?
@ Gast 81:
Inhoudsloze zeurpost. Waaruit moet blijken dat het spel er niet goed uit ziet? Het draait ook op PS360 en is daar 1 van de meer visueel boeiendere games. Plus op current-gen heb je wel 60 fps. Het is weinig console open-wereld titels gegeven een dergelijke performance te halen. Dus waar moet het uit blijken?
@ Gast 213:
Het is meer dat mensen geen idee hebben wat ze moeten verwachten bij een MGS titel in een open wereld en daardoor de oude titels als referentie kader gaan nemen. Misschien had dat anders aangepakt moet worden, aan de andere kant leer je wel dat MGS meer is dan een filmische actie-stealth titel.
|
|
Gast (212.187.109.xxx)
op 25-09-2015 om 20:36
|
@Redneckerz
Ik heb de game uitgespeeld, het einde kwam ook per toeval in the mission list terecht na wat extreme missions te hebben voltooid. Ik moet zeggen ik vond het einde een verassing maar als ik eraan terug denk ook heel jammer... Met storytelling bedoel ik niet zo zeer filmisch maar meer dat het meer organisch zou moeten aanvoelen... het is vooral nu paar missions en dan een cutscene wat meer betrekking heeft met je mother base dan met Big Boss of andere karakters. Ook vooral de mensen die je moet redden zijn gewoon wat NPC's en geen key-characters.
Ik vind ook vooral zonde waarom Big Boss zo dood aanvoelt in het gehele spel... voelt meer als een soort avatar aan ook... als je het einde heb gezien dan zit er een logica achter... maar dit zou het deel moeten zijn waarom Big Boss uiteindelijk de man word die hij is in de originele Metal Gear.
|
|
Snakesonic
op 25-09-2015 om 22:09
[Niv: 57 / Exp: 2832]
|
@ Redneckerz
Puntjes die mij zo te binnen schieten
- Ik word niet in de game gezogen
- Verhaal
- Verhaal is afhankelijk van cassettetapes
- Gebrek aan dialogen
- Kiefer Sutherland
- Bijna een mute Big Boss
- Episodische structuur
- Lege Open-world
- Cover systeem
- Lange doelloze afstanden afleggen
- Missies hebben geen gevoelswaarde, dat hadden ze wel in oudere delen
- Het gevoel dat de game niet geheel af is
Desondanks heb ik wel plezier in de game, maar het mist echt die MGS-vibe.
Ik heb de game nog niet uitgespeeld, dus ik hoop dat ik mijn mening nog wat kan bijdraaien.
|
|
Gast (78.23.3.xxx)
op 26-09-2015 om 00:26
|
@Redneckerz. Kan goed zijn dat de mgs community mgs4 als de minste zien. Maar als Lawliet het meeste genoten heeft van mgs4 waarom zou hij zich dan iets van de mgs community moeten aantrekken, ieder zijn ding. Bij de Halo games zijn de meningen ook verdeeld, nog maar niet te spreken over Final Fantasy, de meesten vinden Final Fantasy VII maar niets terwijl ik het een van de beste vind, en ik heb ze allemaal gespeeld (behalve de online versies). Ik zou al hard naar een game moeten zoeken die iedereen kan bekoren, maar denk niet dat zo een game bestaat, bij deze,ieder zijn ding toch?
|
|
Gast (78.23.3.xxx)
op 26-09-2015 om 00:28
|
Ik bedoel Final Fantasy XII in plaats van VII.
|
|
Redneckerz
(Redacteur)
op 26-09-2015 om 13:56
[Niv: 227 / Exp: 11336]
|
@ Gast 212:
Kojima heeft keuzes moeten maken. Gewaagde keuzes. Het is immers een ''andere'' MGS dan dat je gewend bent. Dan vindt ik sommige kritieken eigenlijk niet geheel transparant. Alsof verandering fout is. Verandering kan goed of slecht uitpakken. In TPP heeft Kojima dat duidelijk op de goede manier gedaan. Het had ook gewoon Peace Walker 2 kunnen zijn met alle nare gevolgen die bij die game zitten.
@ Snakesonic:
Punt 1 is subjectief, Punt 2 en 4 zijn al uitgelegd, Punt 3 zou ik geen kritiek willen noemen, veel van de MGS backstory verloopt via die dingen. Punt 5: Kiefer doet het toch gewoon prima? Of zijn we zo verknocht aan Hayter dat niemand anders de stem van Snake mag doen? Punt 6: Dat is een valide punt, Punt 7: Kojima moest keuzes maken, het is simpelweg iets anders dan wat je gewend bent. Punt 8: In vergelijking met wat is het precies leeg? Punt 9: Sinds wanneer is een cover systeem een nadeel? Punt 10: Andere open-wereld titels hebben dit niet? Punt 11: Hoe vaak heb je bepaalde missies gespeeld? Had je Psycho Mantis verwacht dan? Punt 12: Ook subjectief. Waaruit moet het blijken? Dat de game geen sluitend einde biedt van Snake? Tja.. Zou kunnen dat Kojima toch nog een MGS in de pijplijn heeft zitten.
Hamvraag is eigenlijk: Is een open-wereld MGS nog wel een MGS spel te noemen?
@ Gast 78:
Uiteraard. Ik zeg alleen maar dat MGS 4 als algemene consensus niet als 1 van de beste MGS games wordt gezien (Laat staan Peace Walker)
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|