Nog geen half uur onderweg in DmC: Devil May Cry heb ik te maken gehad met seks, alcohol, terroristen, een demon en de financiële wanorde in de wereld. Tegen de achtergrond hiervan staat Dante, niet zoals we deze kennen, maar een jongere versie met gitzwarte haren. Inderdaad, het is even wennen.
Toen we het spel in 2010 geïntroduceerd kregen moesten velen zelfs zo erg wennen aan de nieuwe Dante dat ze van plan waren om diens nek vroegtijdig om te draaien. Onterecht, zoals je waarschijnlijk al in het eindcijfer terug hebt gezien. De nieuwe, westerse ontwikkelaar voor de serie, Ninja Theory, heeft er namelijk voor gezorgd dat de grondbeginselen van het genre bewaard blijven en heeft hier tegelijkertijd een eigen gezicht aan gegeven. De verhaallijn gaat hierbij terug naar het begin, waarbij Dante en zijn tweelingbroer Vergil te maken krijgen met de demon Mundus. Aangezien ze beiden tot de Nephilim behoren, de nakomelingen van een vaderlijke demon en moederlijke engel, zijn zij de enigen die het kwaad kunnen verdrijven. Klassieke elementen als het Rebellion zwaard en zijn pistolen Ebony en Ivory keren hierbij terug, terwijl we tegelijkertijd een verdere verdieping krijgen in het achtergrondverhaal dat in de vorige (of eigenlijk volgende) delen naar voren komt.
Doordat een groot deel van de gameplay bewaard is gebleven voelt DmC: Devil May Cry niet als een complete reboot waarin de ontwikkelaar alles overhoop heeft gehaald. Hoewel we een groei zien in de ontwikkeling van Dante’s karakter hoeft ditzelfde dan ook niet gezegd te worden over de gameplay, deze staat vanaf het eerste moment als een huis. Startend met je zwaard en geweren verzamel je al snel orbs om je arsenaal flink uit te breiden. Groot voordeel is dat je gemaakte keuzes ook weer ongedaan kunt maken zodat er altijd ruimte is om te experimenteren zonder dat je het idee hebt een verkeerde keuze gemaakt te hebben.
De wapens zijn weg te zetten in twee categorieën, namelijk die van de engel en de duivel, weggezet onder de linker- en rechter-trigger, terwijl je met je D-Pad alternatieve wapens kunt selecteren. Door deze te combineren met extra specialiteiten als het naar je toe trekken en jongleren met vijanden en het ontwijken van diens aanvallen ontstaat een schitterend schouwspel dat beloond zal worden met een rating. Inderdaad, ook nu blijft de replaywaarde hoog door je uit te dagen om deze scores steeds weer te verbeteren, al dan niet op een hogere moeilijkheidsgraad. Een verdere verdieping in de gameplay moet worden bereikt met platformsecties, maar helaas zijn deze minder geslaagd. Gelukkig schakel je echter al snel over naar de actie en mocht het al fout gaan zul je nooit ver teruggeplaatst worden.
Iets minder enthousiast zijn we over de momenten waar Dante als het stoere personage is neergezet, hoewel we tegelijkertijd beseffen dat dit een persoonlijke beleving is. Het spel verzaakt op momenten in flauwe discussies en zogenaamd stoere uitspraken, alsof de ontwikkelaars die thuis kort werden gehouden door hun vrouwen, een uitlaatklep nodig hadden. Gelukkig zijn dit soort momenten niet bepalend voor de sfeer van de game, maar een betere balans had welkom geweest. Het staat ook haaks op de sterke stemacteurs en algehele aankleding van de game die juist als één van de grote pluspunten genoemd mogen worden. Ook grafisch weet het spel veel indruk te maken, met omgevingen die uiteen vallen door de demonische invloeden. De aanhoudende actie zorgt er verder voor dat je voortdurend voortgestuwd zult worden, zonder dat je je ook maar een moment hoeft te vervelen. DmC: Devil May Cry mag dan ook een succesvolle reboot genoemd worden waar zowel nieuwkomers als oudgedienden veel plezier uit zullen halen. Er zijn enkele kleine kritiekpuntjes, maar laat je deze niet weerhouden om te genieten van deze westerse invalshoek om een frisse wind door de serie te laten blazen.
|
85
