De Battlefield serie is in korte tijd zeer populair geworden, iets wat het vooral te danken heeft aan de multiplayer op de PC. Om niet te blijven voortduren op oude successen zet Dice een stap in een richting die een frisse wind door de serie moet doen waaien.

De subtitel Bad Company is niet voor niets gekozen, het spel draait namelijk om de zogeheten B-Company. Het gezelschap wat samen komt binnen deze B-Company is een stelletje gestoorden, de mensen die eerst schieten en dan vragen stellen, de mensen die hun genot halen uit het opblazen van dingen. Als speler kruip je in de huid van Preston Marlowe, maar ook jij bent niet zomaar in dit gezelschap belandt, je hebt namelijk een helikoptervlucht gedaan die niet helemaal de bedoeling was. Dit alles klinkt als een game die nog maar weinig over laat van waar Battlefield voor stond, en dit klopt ten dele. Hoewel Battlefield: Bad Company nog steeds een game is waarin een oorlog centraal staat zien we een introductie van een element die we niet snel verwacht hadden: humor. De hele game is hieruit opgebouwd, waardoor je van tevoren even goed na moet denken of je hierop zit te wachten. Wanneer je een serieuze game in huis denkt te halen komt het toch wat raar over dat je medesoldaten al grappen makend een oorlog in lijken te rennen.



Een tweede element dat de Battlefield serie deels overhoop haalt is de nadruk op de singleplayer. Daar waar Battlefield vooral bekend staat als een multiplayer game, daar leunt Bad Company voor het overgrote deel op deze singleplayer, die overigens redelijk goed is uitgewerkt. Inderdaad, ‘redelijk goed’, er zijn namelijk wat minpuntjes die niet onbesproken kunnen blijven. Ten eerste lijken je teamgenoten niet te kunnen sterven. Hoewel het spel door de humor al niet het serieuze vlak weet te halen haalt dit het laatste deel van de geloofwaardigheid verder onderuit. Een ander element dat niet meehelpt is het health systeem. Dit keer niet schuilen om je health aan te vullen of het zoeken van kits om je te helpen, er is namelijk gekozen voor de injector, een injectienaald die je gebruikt op het moment dat je bijna dood bent. Op zich klinkt dit systeem niet slecht, ware het niet dat de naald op alle moeilijkheidsgraden onbeperkt inzetbaar is. Mocht je toch komen te overlijden dan houdt Dice de opvallende keuzes nog even vast, je spawned namelijk midden in het slagveld met je vorige geleden schade. Logischer had het geweest om bij een savepunt opnieuw te beginnen, inclusief je volledige health, maar dat is echter niet het geval.

Het had makkelijk geweest om Battlefield: Bad Company simpelweg te vergelijken met andere Battlefield games, ook de vergelijking met een actievolle Hollywood film is er echter eentje die we makkelijk kunnen maken. Reden van deze vergelijking is de explosiviteitfactor in de game. Vrijwel overal waar je loopt zijn explosieve materialen te vinden, alsof je een vuurwerkshow op oudejaarsavond aan het bekijken bent. Afgezien van deze (ietwat overdreven) machtsvorm lijkt Dice het eveneens gebruikt te hebben om een ander element duidelijk aan het licht te brengen: de vernietigbaarheid van de omgeving. Hoewel niet alles kapot kan zijn gebouwen wel in grote mate plat te leggen en met al het explosieve materiaal dat er staat kan je dit moeilijk ontgaan wanneer je aan het spelen bent.



Hoewel de multiplayer onderbelicht is vinden we deze wel terug in de game, het is echter slechts één mode, te weten Gold Rush. De opzet is simpel: er zijn goudkratten en die dienen de aanvallers te vernietigen, en de verdedigers moeten dit zien te voorkomen. Qua opzet is de mode simpel, door goed teamwerk zit er echter een goede verdieping in die van bekende Battlefield kwaliteit is. De Battlefield gamers zullen ook bekend zijn met de verschillende classes, ook deze vinden we namelijk terug in Bad Company. Mensen die wat teleurgesteld zijn met slechts één multiplayer mode hoeven niet te treuren, binnenkort zal er de gratis Conquest mode aan worden toegevoegd.

Op het visuele vlak hebben we geen klagen. De explosies zien er indrukwekkend uit en onder al het geweld blijft de framerate stabiel. Opvallend is wel dat er een grijze filter over de game lijkt te hangen dat het geheel nogal grauw maakt, dit staat weer in schril contrast met de humor waar eerder over gesproken is. Mensen die een lekkere geluidsinstallatie hebben staan mogen de buren alvast gaan waarschuwen, de explosies zijn niet alleen een lust voor het oog, ze knallen ook nog eens lekker door de speakers heen. Ook de gesprekken tussen de karakters klinken lekker overdreven, maar dat is dan weer iets wat perfect bij de game past.



Battlefield: Bad Company is een opvallende game geworden waarbij het handig is dat je van tevoren weet wat je in huis haalt. In tegenstelling tot oorloggames als Call of Duty heeft de ontwikkelaar niet getracht om een op waarheid gebaseerd verhaal neer te zetten, Bad Company draait namelijk om humor, absurde actie en overdreven dialogen. Wanneer dit genre je ligt haal je niet alleen een toffe singleplayer in huis, maar tevens een game waarbij de (het zij beperkte) multiplayer goed is uitgewerkt. Helaas komt Bad Company niet geheel zonder fouten, het ietwat korte verhaal (zeven missies die drie kwartier tot een uur duren), de matige betrokkenheid tot je teamgenoten omdat ze niet dood kunnen en het rare healthsysteem zijn helaas smetjes op een verder zeer leuke game.