Sam Fisher is op korte tijd een grote naam geworden binnen de gamewereld. Ubisoft oogstte namelijk veel lof en hoge verkoopscijfers met hun Splinter Cell-serie. Ook op de PlayStation Portable mocht Sam aan de slag, zelfs met een exclusief avontuur! Kan Splinter Cell: Essentials het even goed doen als op console?

Dit keer krijg je geen wereldomvattend complot voorgeschoteld, maar de aanloop naar de volgende game van Sam Fisher, Splinter Cell: Double Agent. Deze game is namelijk een sequel op Double Agent en een prequel op Splinter Cell 5, waardoor je 'informatie' over het verhaal van beide titels krijgt. Eerst krijg je een soort trainingslevel, dat je zonder problemen kunt uitspelen. Dit level is het enige wat zich in het heden afspeelt, maar is eigenlijk niets meer dan een bezoekje van Sam Fisher aan het graf van zijn dochter. Hij wordt echter gearresteerd op het kerkhof, op beschuldiging van terrorisme. Hierna beginnen enkele leden van Homeland Security en de NSA te praten over het verleden van Sam Fisher, zo krijg je missies die zich in een flashback afspelen.

Dat is een allesbehalve interessante manier om missies voor te schotelen en het laat de game echt nutteloos lijken. Je hebt toch geen effect op wat er gebeurt, je weet toch al wat er op het einde van de missie gebeurt. De game bevat negen oude levels en drie bonuslevels, met amper twaalf levels ben je zeker niet lang bezig met de game. De multiplayer, waarin je met twee man Spy Vs. Spy kunt spelen, is totaal overbodig en zul je maximaal één keer spelen. Je moet namelijk maar één iemand in het oog houden. In een goede game kun je deze korte speeltijd snel vergeten, maar in een slechte game is het een zoveelste minpunt dat het spel veel punten kost.



Het eerste probleem is de besturing, zo draai je de camera door op de cirkelknop te drukken en dan met de analoge disk te werken, terwijl je ook je personage bestuurt met de analoge disk. Je staat dus compleet stil wanneer je de camera moet bewegen. Daarnaast beweegt de camera nooit van zichzelf, je zult dus regelmatig moeten stoppen om de camera te bewegen. Daarnaast reageren de andere knoppen veel te traag. Zo krijg je een Sam Fisher voorgeschoteld die wel over alle bewegingen beschikt die hij in de vorige games kon, maar ze met moeite kan uitvoeren omdat de besturing ofwel te ingewikkeld, ofwel te traag is.

Dan is er gelukkig de vijandelijke A.I. die net stom genoeg is, om je geen last te geven. Moest je in de consoleversies nog lijken verbergen en altijd in het donkere blijven, kun je in dit spel met gemak mensen van op een afstand neerschieten. Het kan de vijanden namelijk niet schelen dat iemand zijn collega heeft neergeschoten of dat er iemand in de struiken zit zijn ding te doen. Moest je meer wapens hebben en moest de besturing beter zijn, had je dit spel eigenlijk kunnen doorlopen door gewoon alle vijanden neer te knallen zonder je te verbergen. Met de A.I. van de consoleversies was dat praktisch onmogelijk.