Ieder verhaal heeft een begin en een eind. Wanneer het tijdsverschil tussen deze twee echter te groot is kun je geïnteresseerden verliezen en dit is iets waar ook Dreamfall Chapters mee te kampen heeft. Dit derde deel na The Longest Journey (1999) en Dreamfall: The Longest Journey (2006) is op momenten onnavolgbaar en komt ook op ander vlak tekort.
Al bij de start van de game gaat het mis. We spelen als Zoë Maya Castillo die vanuit een coma in een droomstaat zit. Middels trial-and-error weten we de doelen te bereiken die van ons verlangd worden waarna de aandacht verschuift naar Kian Alvane. Deze man zit in de gevangenis en weet met hulp van een rebellie te ontkomen. Niet middels Prison Break of Shawshank Redemption-achtige taferelen, maar middels een opzet die vooral onsamenhangend over komt. Beiden lijken in eerste instantie niets met elkaar gemeen te hebben. Zoë leeft in het jaar 2220 alwaar een kwade corporatie een Dream Machine aan het publiek verkoopt. Zie het als een verslavend Virtual Reality systeem en je hebt een aardig idee waar het om draait. Uiteraard speelt er veel meer op de achtergrond, net zoals dit het geval is bij het minder interessante verhaal van Kian die zich juist afspeelt in een fantasie-achtige, sombere wereld. Hier draait het vooral om een rebellenopstand en naarmate je verder speelt blijkt hoe de twee op het oog losstaande verhalen met elkaar verweven zijn. Er is ook nog een derde speelbaar personage waar we omwille van spoilers verder niet op in willen gaan.
Het geheel is opgedeeld in vijf hoofdstukken en als je niet over het nodige doorzettingsvermogen beschikt is de kans aanwezig dat je vroegtijdig afhaakt. De ontwikkelaar deinst er niet voor terug om je te overladen met verwijzingen naar het verleden waar je mogelijk geen weet van hebt, omdat je de eerdere games niet hebt gespeeld of het simpelweg bent vergeten. Toch is dit jammer omdat het schrijfwerk niet slecht is, hoewel ze soms wat doorslaan in de te voeren conversaties en (misplaatste) grappen. Niet alleen belangrijke, maar ook onbelangrijke karakters krijgen de vrijheid om lange, niet altijd even interessante gesprekken met je aan te gaan. Wel is het te prijzen dat ieder van deze karakters van een stem zijn voorzien, ondanks dat lang niet iedereen dit met evenveel enthousiasme heeft gedaan. Net zoals bij de titels van ontwikkelaar Telltale dienen we tijdens de gesprekken ook regelmatig keuzes te maken die het verhaal voortstuwen. Ook in Dreamfall Chapters is het mogelijk om te kijken welke keuzes andere spelers hebben gemaakt, met het verschil dat je dit zelfs al op voorhand kunt doen. Opvallend, maar gelukkig optioneel.
Naast het voeren van gesprekken ben je veelal bezig met het oplossen van puzzels. De kwaliteit en het niveau hiervan is wisselend. De ene oplossing is te vinden door goed op te letten en logische combinaties te maken, de ander door te zoeken naar dat ene gemiste item zonder dat je precies weet waar je het moet vinden. Teruggrijpen op de map is veelal ook geen oplossing. De minimale uitwerking zorgt ervoor dat het lastig is om te navigeren. Het zoeken van de juiste locatie, zeker als je deze nog niet eerder bezocht hebt, komt eerder neer op geluk dan op kunde.
Op grafisch vlak maakt de studio vooral indruk met de locaties. Of beter gezegd; locatie. Het indrukwekkende kleurenpalet waarin Zoë Maya Castillo zich begeeft staat namelijk in schril contrast met de saaie, donkere wereld van Kian Alvane. Tegelijkertijd beseffen we ons dat dit passend is voor zijn situatie en een kritiekpunt is dit dan ook nauwelijks te noemen. Toch kunnen we niet alles met de mantel der liefde bedekken. Hoe indrukwekkend sommige locaties ook zijn, het voortdurend opnieuw bezoeken van dezelfde plaatsen naarmate de episodes vorderen laat diens impact afnemen. Zeker ook omdat het voortdurend laden van de game de nodige irritatie opwekt. Niet zozeer vanwege diens lengte, het is vooral de frequentie die stoort. Of je nu een gebouw binnen loopt, wisselt tussen een scene of een opdracht hebt voltooid; steeds weer krijg je een laadscherm voorgeschoteld. Combineer dit met de matige animaties van de karakters en de op sommige momenten aanwezige slowdown en het is duidelijk dat de ontwikkelaar misschien te hoog in heeft gezet. Een uitspraak die we ook op kunnen tekenen voor de game als geheel. Hadden ze meer binding aangebracht met de vorige games en het verhaal minder lang uitgesmeerd dan had Dreamfall Chapters zeker zijn charme gehad, nu is het enkel aan te raden voor fans die maar geen genoeg kunnen krijgen van het adventuregenre in zijn geheel of deze serie in het bijzonder en het dan ook nog eens de nodige kritiekpunten willen vergeven.
|
