Wanneer ontwikkelaars het lef hebben om dingen anders te doen juich ik dit toe. Ze trachten hiermee het vaste stramien te doorbreken, hetgeen vaak tot indrukwekkende ervaringen weet te leiden, maar even vaak de plank mis slaat. Virginia is zo'n game die de dingen eveneens anders aanpakt.
Ontwikkelaar Variable State bestaat uit designers die voor grote namen als Electronic Arts en Rockstar hebben gewerkt. Toch misten ze hier een stukje creatieve vrijheid en ze besloten dan ook zelfstandig verder te gaan. Virginia is hier het eerste resultaat van. Het verhaal draait om FBI agente Anne Tarver. Ze is nog maar net aangesteld in haar rol en krijgt bijval van de ervaren Maria Halperin. Je bent weliswaar collega's, maar bemerkt al snel dat ze de nodige geheimen met zich meedraagt. Gedurende het verhaal is ze dan ook lastig te peilen. Wanneer jij de radio in haar auto aan zet zal ze het niet laten deze direct weer uit te zetten en ze laat je gerust achter met de rekening in het café. Anderzijds is ze niet te beroerd om je haar bank te verlenen om je roes uit te slapen of je haar trouwring te laten bewaren.
Het meest opvallende van het spel is echter niet de relatie tussen de twee karakters. Wat direct in het oog springt zijn de simplistische, ietwat cartooneske graphics, maar ook dat is niet wat het spel zijn unieke karakter geeft. Het verhaal verloopt geheel zonder puzzels, inventaris, spraak of tekstuele dialoog. Op voorhand had ik hier mijn bedenkingen bij, maar na het spelen kan ik de ontwikkelaar vooral lof geven. Neem bijvoorbeeld de situatie waarbij je de verdwijning van een jongen moet onderzoeken. Wanneer je de kamer binnen stapt en de ouders ziet huilen is een verdere uitleg niet meer nodig. De symfonische begeleiding van het Prague Philharmonic Orchestra weet direct de juiste snaar te raken. Een gevalletje less is more, hetgeen ze vrijwel de gehele game vast weten te houden. Het enige wat we misten was iets meer keuzevrijheid. Gedurende twee uur bewandel je een lineair pad waarin je geen keuzes kunt maken.
En toch weet Virginia te overtuigen middels simpele gameplay met diepere ondergronden. Niemand zegt je dat een vader en zijn zoon problemen hebben, toch weet je genoeg als je getuige bent van een ongemakkelijke situatie tussen de twee. Tegelijkertijd snap ik dat veel gamers dit niet genoeg zullen vinden. De game is namelijk erg gelimiteerd in zijn opzet, met gameplay die uit niet veel meer bestaat dan het onderzoeken van objecten en openen van deuren. Denk aan een Walking Simulator en je zit in de goede richting. De aardig grote map die je in het pauzescherm ziet is ook enigszins misleidend, de game bepaalt zelf welke locaties je aan doet en als speler heb je hier geen keuze in.
Virginia is hierdoor niet alleen minimalistisch, het laat je ook met vele vragen achter. Realiteit en fictie lopen op momenten dwars door elkaar en het is lastig om nog te herkennen wat echt is en wat niet. Denk aan de TV-serie Twin Peaks en je hebt ongeveer een idee in welke richting je het moet zoeken. Vragen waar je geen betere antwoorden op krijgt door meer onderzoek te plegen, maar wel iets meer duidelijkheid door het spel een tweede of zelfs derde keer te spelen, al was het maar om enkele collectibles op te sporen. Als gamer moet je dit liggen en het is dan ook zeker geen spel voor iedereen. Zoek je daarentegen iets nieuws en belemmert het je niet dat het vooral een verhaalgedreven ervaring is zonder al teveel input van de speler zelf, dan kan ik je Virginia van harte aanbevelen.
|
