Dat zelfs de grootmeesters in het genre in de fout kunnen gaan, heeft Bioware reeds bewezen met Dragon Age II. Vooral de kleine spelwereld, de repetitieve ruimtes en de geforceerde keuze van het hoofdpersonage viel niet in goede aarde bij de vele fans. Met Dragon Age: Inquisition moet alvast veel goedgemaakt worden en wij gaan na of dit effectief gelukt is.
Het verhaal van Inquisition begint enkele jaren na de blight en opstand in Kirkwall, en start alvast explosief. Letterlijk. In het midden van deze enorme, groene explosie start het verhaal van de speler die er nauwelijks levend vanaf komt. Al snel is het duidelijk dat je dankzij dit gebeuren de mogelijkheid hebt om zogenaamde rifts te sluiten. Deze rifts zijn het bijproduct van de explosie en een portaal naar de Fade, de wereld van geesten en demonen. Onnodig te vermelden dat allerlei gespuis uit deze rifts in de wereld van Thedas terechtkomt en dat is zeker niet om op koffiebezoekje te komen. Om de dreiging te bevechten wordt de Inquisition terug in het leven geroepen, een organisatie waarvan jij op gegeven moment leider zal worden. Gedurende het verhaal kom je erachter wie precies achter de explosie zit en zal het jou taak zijn hem een halt toe te roepen.
Er is echter genoeg te doen in de wereld van Thedas buiten het hoofdverhaal en dat merk je meteen als je de eerste echte map betreedt. Bioware zet al meteen één negatief punt van zijn voorganger recht want de mappen die je kan bezoeken zijn werkelijk enorm en rijkelijk gevuld met quests. Er zijn een tiental van deze grote mappen te verkennen, aangevuld met enkele kleinere gebieden die iets meer lineair zijn. Ook op het gebied van variatie valt er niet te klagen: woestijnen, moerassen en bossen zijn maar enkele voorbeelden hiervan. Sommige locaties zijn echter pas te verkennen nadat ze door de inquisitie worden ontdekt via missies. Er is genoeg te doen en te zien om je urenlang zoet te houden.
Gelukkig hoef je niet alles op je eentje te verkennen want naar goede Bioware gewoonte zal de speler vergezeld worden van drie partyleden waaronder enkele bekenden zoals Varric en Cassandra, en een waaier aan nieuwe personages. De gameplay werd door Bioware genoemd als een mix tussen Origins en Dragon Age II, maar al snel wordt duidelijk dat dit laatste de overhand heeft. De tactische camera keert terug maar is bij de meeste gevechten niet eens nodig, zeker niet op de normale moeilijkheidsgraad. De gekende classes (warrior, rogue, mage) keren ook weer terug waarbij vooral het gebrek aan healing-spells bij mages opvalt. De enige manier om je gezondheid terug op peil te krijgen, is door potions te gebruiken, waarvan je er maar een beperkt aantal kan meenemen. Hierdoor is het gebruik van barriers en het 'guard' mechanisme van warriors belangrijker geworden.
Als leider van de Inquisition moet er ook af en toe gebruik gemaakt worden van de wereldkaart in Skyhold, de vestiging waar de organisatie zich bevindt. Dit is allemaal zeer simplistisch gehouden. Je selecteert een opdracht en wie deze zal vervullen en na verloop van tijd krijg je de resultaten te zien. Om deze missies te ondernemen moet je echter beschikken over power-punten die je kan vergaren door quests op te lossen. Een andere resource die je kan verdienen is influence, hetgeen extra's kan vrijspelen zoals betere handelswaar of de mogelijkheid om meer potions mee te dragen. Ook deze zal je verdienen door quests te vervullen of campsites te ontdekken die je potions zullen aanvullen, waar je kan rusten of je party aanpassen.
De grafische kant van Dragon Age heeft ook een enorme boost gekregen dankzij de Frostbite engine (Battlefield 3 & 4) en het resultaat mag zeker gezien worden. De omgevingen zien er prachtig uit en harnassen genieten van fantastisch detail zoals nooit tevoren. Enkel sommige gelaatsuitdrukking blijven er een beetje vreemd uitzien. Zo zien lachende personages er eerder geconstipeerd uit, iets waar Bioware al vaker problemen mee had (zie Mass Effect). Op het geluid valt gelukkig niets op te merken. Een ander minpunt is de besturing op PC met muis en toetsenbord want Inquisition speelt meer als een third-person action game dan een klassieke RPG. Zo kan je bijvoorbeeld jezelf niet voortbewegen met enkele klikken van de muis (wat wel kan in de tactische mode). Hierdoor is het af en toe vreemd positioneren tijdens gevechten. Een controller kan wel soelaas bieden maar het blijft een rare keuze van Bioware dat ze de muisbesturing zo slordig integreren.
Eerder haalden we aan dat er veel goedgemaakt moest worden met Inquisition en het mag gezegd worden dat dit ook het geval is. Deze derde telg overschaduwt zijn zwakke voorganger met gemak en brengt ons een groot avontuur in een interessante wereld. Er zijn enkele minpunten zoals minder intrigerende partyleden en een omslachtige besturing op PC maar gezien de kwaliteit van de rest van het spel kunnen we dat door de vingers zien. Met Dragon Age: Inquisition is Bioware terug op het goede pad en ze leveren dan ook een topper van een RPG af die zeker de moeite waard is om aan te kopen.
|
85
