Review: The Elder Scrolls Online
Door Cor op 17-04-2014 om 08:19
|
Bron: Gamed
|
RPG's waren lange tijd voornamelijk singleplayergames. Grootse titels waarin je zelfontworpen held in zijn eentje, of gezamenlijk met een paar anderen, de wereld probeerde te redden. De MMORPG, met als bekendste voorbeeld uiteraard World of Warcraft, bracht hierin verandering. Er zit doorgaans een groot verschil tussen de gameplay en verhaalstijl van MMO's en singleplayertitels. Is het mogelijk voor een RPG deze kloof te overbruggen? The Elder Scrolls Online doet een poging.
The Elder Scrolls is tot nu toe enkel een singleplayerserie geweest. Het laatste deel, Skyrim, werd door ons nog beloond met een 96. De games bieden een grote, open wereld, die de spelers op eigen houtje kunnen ontdekken. Vanaf het begin van de game kan je alle kanten opgaan, je bezighouden met het volgen van de verhaallijn of juist niet, en die vaardigheden trainen die je belangrijk vindt.
Je karakter in The Elder Scrolls Online (ESO) begint in de gevangenis in Coldharbour, het deel van Oblivion waar de Daedra-prins Molag Bal woont. Je breekt uit en komt erachter dat Molag Bal probeert om Coldharbour samen te voegen met Tamriel, het continent waarop alle Elder Scrolls games zich afspelen. Dit gebeurt door massieve ankers uit portalen in de lucht te laten vallen die zich in de grond vastklinken. Het uiteindelijke doel van de spelers is om het plan van Molag Bal tegen te houden en de ankers te slopen. Tussendoor is er een enorme hoeveelheid andere quests en bezigheden te voltooien. Zo kort beschreven lijkt het verhaal sterk op dat van het vierde deel, waarin we ook te maken hadden met een verbinding tussen Tamriel en Oblivion, maar de uitwerking is in ESO flink anders.
De gameplay is voor een groot deel trouw aan wat we van de serie mogen verwachten. De besturing kan bijvoorbeeld nog steeds vanuit de eerste persoon gebeuren, hoewel voor het overzicht de derde persoon aan te raden is. Je hebt nog steeds zelf volledige controle over de gevechten, in plaats van dat je karakter automatisch aanvalt. Met de muis kun je aanvallen en blokken, en je kunt eventueel wegduiken om aanvallen te ontwijken.
Vanaf het begin heb je behoorlijk open keuzes over hoe je je karakter kan ontwikkelen. Zoals in elke MMO begin je met het aanmaken van je karakter, waarbij je onder andere een ras en een klasse kiest. De keuze van een klasse is in ESO minder beperkend dan in andere MMO's. De klasses geven je toegang tot drie skill trees met vaardigheden die je kunt vrijspelen en verbeteren. De Nightblade krijgt bijvoorbeeld vaardigheden die gericht zijn op rondsluipen, zoals bonussen op aanvallen wanneer je onzichtbaar bent. Maar je kan ook focussen op een skill tree die de tegenstanders verzwakt en hun gezondheid steelt, zodat je een Nightblade kan maken die veel meer midden in het gevecht komt te staan. Of kijk naar de Templar: hij heeft een skill tree die gericht is op genezen, maar ook een tree die gericht is op het doen van schade.
Zodoende kun je zelfs binnen de klasses erg verschillende kanten op. Maar naast skill trees voor de klasses heb je ook nog stapels andere skill trees die voor alle karakters gelden: er zijn skill trees voor crafting, voor verschillende wapensoorten, voor armour, voor vaardigheden van je ras en voor de verschillende guilds in de game. Dit levert stapels keuzes op voor je karakter. Elke skill tree heeft z'n eigen level, dat los staat van het level van je karakter. Om nieuwe skills te unlocken moet je eerst beter worden met je vaardigheden, wat je doet door de vaardigheid te gebruiken. Als je beter wil worden in boogschieten moet je veel gaan boogschieten. Heeft je skill tree het juiste level, dan kan je nieuwe skills kopen met skill points. Deze punten verdien je door je karakter te levellen, bepaalde quests af te ronden en Sky Shards te vinden die overal in de wereld verstopt zijn. Je hebt dus veel vrijheid in de ontwikkeling, en de keuze van een klasse sluit weinig uit. Je zou bijvoorbeeld een magiër kunnen maken die zich tegelijk toelegt op het gebruiken van grote zwaarden.
Het maken van keuzes houdt hier nog niet op. Een deel van de skills zijn passief, en geven een permanente bonus, zoals bijvoorbeeld een hogere afweer tegen vergif. Andere skills zijn actief. Dit zijn speciale vaardigheden en aanvallen die je tijdens gevechten kan activeren. Veel MMO's geven je de mogelijkheid om alle skills die je ooit geleerd hebt in te zetten tijdens een gevecht. Dit levert balken vol met hotkeys op voor de tientallen vaardigheden die je hebt. ESO doet het anders. Je kan maar vijf skills aan een hotkey koppelen, en daarnaast heb je nog een zesde ultimate skill, die krachtig is maar moet opladen. Skills hebben geen cooldown, dus zolang je genoeg magicka of stamina over hebt om ze te activeren kun je ze steeds blijven gebruiken. Opnieuw komt het dus op keuzes maken aan. Als je veel wil kunnen helen, dan kan je minder aanvalvaardigheden meenemen. Dit systeem lijkt dan ook wel op dat van Guild Wars. Wel krijg je vanaf level 15 de mogelijkheid om tijdens een gevecht naar een alternatieve wapen- en skillset te wisselen, zodat je de bruikbare vaardigheden kan verdubbelen.
De wereld is groot en gevuld met stapels quests en andere dingen om te doen. Voor het eerst in The Elder Scrolls is compleet Tamriel te bezoeken. De sidequests zitten goed in elkaar en hebben hun eigen verhaallijnen, zoals dat ook in andere Elder Scrolls games is. Ze weten hierdoor meer te boeien dan het type 'dood 20 wolven'-quest dat je vaak in MMO's tegenkomt. Hier en daar kom je voor een morele keuze te staan: laat je de overduidelijke kwaadaardige kapitein doodgaan door een traag vergif of geef je haar het tegenmiddel? Veel van deze keuzes zijn behoorlijk zwart/wit, maar er zijn ook keuzes bij die in een grijzer gebied zitten en waarbij het lastig is om de gevolgen te overzien. Bij deze keuzes is het dus zowaar een dilemma geworden waar je moet nadenken over de actie die je kiest.
Crafting werkt anders dan bij de meeste MMO's. Er zijn, behalve bij het koken, geen stapels recepten die je eerst moet leren. In plaats daarvan bepaal je zelf wat voor voorwerp je gaat maken. Als je bijvoorbeeld een boog wil maken bepaalt de houtsoort en de hoeveelheid hout die je erin stopt het level en de kracht van het voorwerp. Door edelstenen te gebruiken kun je een bepaalde trait toevoegen. Zo is er bijvoorbeeld een trait die ervoor zorgt dat het wapen meer kritieke hits kan uitdelen. Om een bepaalde trait te kunnen gebruiken moet je deze wel eerst geleerd hebben door een gevonden wapen met deze trait te bestuderen en uit elkaar te slopen. Nadat je boog gemaakt is kan je de kwaliteit verhogen door bepaalde harsen toe te voegen. Ook kan je enchantments gebruiken voor magische effecten, zodat het wapen bijvoorbeeld vuurschade uitdeelt. De enchantments zelf worden door het enchantmentberoep aangeleverd. Zo kan je met wat geduld precies de uitrusting maken die je wil.
Je personage kan zich bezighouden met alle beroepen, maar het is toch aan te raden om je te specialiseren. In de eerste plaats omdat je skill points moet investeren om echt goed te worden. Wil je bijvoorbeeld een betere houtsoort kunnen gebruiken, dan kost dit een skillpoint, die je ook had kunnen investeren in een aanvalsvaardigheid. In de tweede plaats merk je al snel dat het grootste deel van je inventaris in beslag wordt genomen door materialen voor het craften.
Zoals in eerdere games in de serie is je inventaris gelimiteerd. Dit keer niet met een gewichtlimiet, maar met een limiet op het aantal voorwerpen dat je kan meenemen. Je begint met 60 slots en kan deze enkele keren met 10 tegelijk uitbreiden. En omdat dit The Elder Scrolls is vindt je overal kasten, manden en tassen met spullen die je mee kan nemen. Al snel liep ik rond met stapels geneeskrachtige kruiden (handig voor alchemie), graan en druiven (stel dat ik ooit nog wat wil koken), een dozijn verschillende runenstenen (enchanting lijkt me nuttig), een uitgebreide collectie edelstenen en genoeg planken hout om een indrukwekkende boot te kunnen bouwen. Dat was het moment waarop ik noodgedwongen mijn verzamelwoede moest afzweren, omdat de inventarislimiet me parten begon te spelen. Opnieuw is het credo: keuzes maken. Houtbewerking en enchantment leek me eerst genoeg om op te focussen, dus de overige spullen heb ik maar snel van de hand gedaan. En zelfs na die keuze blijft een groot deel van je inventaris bezet door de vele materialen. De interface van de inventaris is trouwens, net als in Skyrim, niet al te overzichtelijk. Er is geen centraal auction house in de game waar je spullen kan verkopen. Als je je waren aan de man wil brengen ben je dan ook nagenoeg gedwongen om je bij een guild te voegen, omdat je daar via de guild store spullen kan verkopen. Er is in deze store wel een gemis aan goede zoek- en filteropties, zodat het nogal lang duurt voor je het gewenste vindt.
Zoals gezegd, veel van de ervaring blijft voelen als een Elder Scrolls game. De grootste toevoeging zit hem natuurlijk in de vele andere spelers die je overal ziet rondlopen. Afgezien van de grote dungeons is nagenoeg alles solo te spelen, dus je hebt de andere spelers niet per se nodig, hoewel het wel de voortgang versnelt. Samenwerken met andere spelers stelt je ook in staat synergies te gebruiken: wanneer een speler zijn ultimate skill gebruikt kunnen de andere spelers hier met eigen vaardigheden aan bijdragen voor extra sterke effecten. Het PVP-gedeelte vindt plaats in de provincie Cyrodiil. Hier zijn drie grote facties permanent aan het strijden voor het bezit van de provincie, met het doel om een eigen keizer te kronen. De strijd draait om het eigendom van verschillende forten en van de Elder Scrolls. Je karakter behoort bij een van de facties, en kan meestrijden wanneer hij level 10 bereikt. Om te zorgen dat je niet meteen door een sterk personage omgelegd wordt krijg je bonussen die je vaardigheden opwaarderen tot het niveau van de andere spelers. In Cyrodiil zijn quests te doen, en je kunt overal in de provincie rondlopen, maar ook overal spelers van de andere facties tegenkomen.
Het innemen van forten en de constante oorlog daaromheen is het centrale deel van de PVP. Het bezitten van forten levert bonussen op voor alle spelers van je factie, en daarnaast verdien je punten die je onder andere kan gebruiken om sterke uitrusting te kopen. Forten zijn lastig om in te nemen: Om de muren en poorten neer te halen moet je gebruikmaken van belegeringswapens, en vervolgens moet je je door een enorme schare menselijke en computergestuurde personages heen vechten. Om dit succesvol te doen is het dan ook nodig een grote groep spelers op de been te brengen en goed te bepalen welk doel je gaat aanvallen. Wanneer de strijd bij een fort losbarst wordt de samenwerking echter vrij chaotisch: vanaf de muren staan hordes verdedigers op de aanvallers te schieten en ook op de grond wordt druk gevochten. De tactiek wordt dan ook snel overboord gegooid en het geheel wordt een hakfestijn. Tijdens deze grote sieges liep ik, en met mij andere spelers, ook tegen stabiliteitsproblemen aan: de game gooide me tijdens de strijd opeens terug naar het inlogscherm. Ook op andere plekken kom je trouwens bugs tegen. De game blijft soms hangen bij het laden van een nieuw gebied, en er zijn bugs die voorkomen dat enkele quests te voltooien zijn.
Doordat de game een MMO is geworden zijn er ook wat concessies gemaakt. De wereld ontdek je nu bijvoorbeeld stukje bij beetje, omdat je level eerst hoog genoeg moet zijn om de sterkere vijanden in de andere regio's te verslaan. Dit beperkt de vrijheid die je hebt enigszins. Ook worden spreuken en pijlen automatisch op hun doel bijgestuurd, in plaats van dat je zelf goed moet richten. Dit heeft vast te maken met het voorkomen van problemen door lag, maar het haalt de immersie wel weg, net als het feit dat het vechten met zwaarden niet altijd even vlot voelt. Sowieso is de beleving anders. In Skyrim ben je dé Dovahkiin, in ESO lopen er stapels 'unieke' helden rond. De NPC’s vertellen je weliswaar dat je bijzonder bent, maar dit strookt overduidelijk niet met wat je verder om je heen ziet.
Een concessie zie je ook in de graphics. De wereld is groots en zet in de verschillende omgevingen tal van andere sferen neer, en is grafisch indrukwekkend voor een MMO. Maar toch blijft het knagen dat het niet zo indrukwekkend is als Skyrim was. Textures en details zijn minder en het totaal oogt wat vlakker. Dit neemt niet weg dat er nog steeds een goede sfeer wordt neergezet. Vooral de belichting zorgt soms voor prachtige plaatjes.
The Elder Scrolls Online is een mix van twee verschillende werelden. Bekeken vanuit eerdere games in de serie heb je een gebrek aan vrijheid. Het ontdekken van de wereld is een stuk meer gelimiteerd dan in bijvoorbeeld Skyrim. Vanuit een MMO-perspectief bekeken is de game verfrissend. De quests zijn goed uitgewerkt en geven het gevoel ertoe te doen, je hebt veel flexibiliteit om je karakter te ontwikkelen en de uitwerking van de PVP is behoorlijk uniek. Er zijn zeker tekortkomingen, maar er is tegelijkertijd genoeg content om lange tijd bezig te blijven.
|
|
|
Beoordeling
| Gameplay |
 85 |
| Sound |
80 |
| Graphics |
85 |
| Replay |
90 |
ESO heeft nog wat ruwe randjes, maar weet te boeien door zijn eigen draai aan de MMO te geven.
|
85 |
|
|
|
|
 08:33 PS4 passeert ook de 7 miljoen
 08:18 Wii U Virtual Console - Week 46
|
| Reacties (5) |
|
|
Pagina:
1
|
|
|
Gast (81.30.39.xxx)
op 17-04-2014 om 08:57
|
|
Ik wil een trial periode! Ik wil niet eerst 5 tientjes, én m'n creditcard belast vóór ik weet of ik het wel écht leuk vind...
|
|
Nelus
op 17-04-2014 om 09:57
[Niv: 526 / Exp: 26310]
|
|
Dat zou zeker wel een goed idee zijn in dit geval, want zoals je zegt ligt de drempel nu gewoon erg hoog. Of doe het gewoon free to play tot level 10 (beetje zoals WoW met level 20 doet).
Wat ik jammer vind, is dat heel veel reviews deze game reviewen alsof het een nieuwe Elder Scrolls is en niet een MMO an sich. Dus graphics zijn natuurlijk minder, maar prachtig voor een MMO. Je hebt inderdaad andere 'unieke' helden, want zij lopen in je server van de MMO die je speelt. In andere spellen is dit qua verhaal ook zo, maar de fout die Zenimax/Bethesda maakt, is om geen instanced dungeons te maken en dat haalt immersie weg als je 15 andere spelers in een dungeon ziet, wachtend op een spawn.
In de zomer schaf ik het spel aan en ga ik ook zeker aan de gang met de PvP die vrij episch blijkt te zijn.
|
|
|
Velqor
op 17-04-2014 om 13:38
[Niv: 191 / Exp: 9548]
|
Helemaal mee eens met Nelus
Ik vind het overigens geen minpunt dat op sommige punten het een singleplayer verhaal is in een multiplayer gebied, wat resulteert in een groot aantal mensen op een plek die volgens het verhaal eigenlijk verlaten zou moeten zijn. Het is een mmorpg in elder scrolls setting, hoe saai zou het worden als niet de typische elder scrolls achtige verhalen gemaakt konden worden omdat alles multiplayer focussed moet zijn. Ik ben blij dat ze het op deze manier gemaakt hebben, en teamwork werkt heel goed dus voor mij is het een pluspunt.
PvP is heel erg goed. By far niet zo goed als Dark age of Camelot, maar zeker een goede stap in de richting weg van GW2 (positief dus)
Het geeft een episch gevoel als je met je nightblade langs een belangrijke route aan het scouten bent, op het juiste moment kan verbergen en met de juiste inschattingen net die mensen kunt killen die je van plan was te killen.
Je kan in je eentje zeer effectief hele toegangswegen blokkeren, of op zijn minst verhinderen.
Ik ben op het moment level 40, maar ik ga zeker nog wel even door denk ik 
Oh en zeker ook niet onbelangrijk: de stijl is echt fenomenaal, eindelijk weer een game met een fatsoenlijke setting en stijl/niet te over de top
Gewijzigd door Velqor op 18-04-2014 om 01:36
|
|
eehbiertje
op 18-04-2014 om 09:59
[Niv: 76 / Exp: 3825]
|
heb zelf de beta een paar x gespeeld.. toch voelt deze game aan als elke andere mmorpg voor mij.
als het f2p zou zijn zou ik het gaan spelen. maar de beta heeft mij niet overgehaald om de game aan te schaffen en maandelijks te gaan betalen tot Archeage uitkomt 
|
|
Stammetje91
op 21-04-2014 om 17:21
[Niv: 302 / Exp: 15113]
|
|
Ik heb ook de bèta een paar keer gespeeld, maar was zeker niet overtuigd. Hoewel dat vooral komt door het MMO genre dat mij niet zo aanstaat. MMO staat bij mij gelijk aan weinig tot geen immersion, wat voor mij vaak de belangrijkste reden is om games te spelen.
|
|
|
Pagina:
1
|
|
|
|
