"Zie ze lopen hier die mannen, kleurloos tussen koud en warm. Met hun zwarte aktetassen, hun ziel onder hun arm." Het zijn gevleugelde woorden, gezongen door één van de grootste nog levende kleinkunstenaars uit de Lage Landen. Stef Bos bezong in het lied Hilton Barcelona hoe zakenmannen alle gevoel van moreel besef verloren hebben. Een lied dat net zo goed over politici had kunnen gaan.
Het is iedere fervente gamer vast al opgevallen dat er in de spelletjeswereld tegenwoordig geen taboes meer bestaan. Tien jaar geleden konden we al aan de slag als pornofilmproducer in Wet: The Sexy Empire (denk Rode Oortjes meets Championship Manager). Onlangs mochten we nog de ellende van een vluchtelingenkamp beleven in de online game Darfur is Dying en met Imagination Is The Only Escape is nu ook het thema van de holocaust (nee, Wolfenstein 3D telt niet mee) onder handen genomen. Al is het voor Imagination nog lang niet zeker dat wij die ooit zullen kunnen spelen.
Eén thema lijkt wel het laatste taboe: politiek. Het lijkt alsof er geen games bestaan die een puur politieke simulatie bieden. Dat politiek ook onder de Gamed bezoekers leeft, hebben we al kunnen merken in diverse topics op ons forum. De complexiteit van de echte politieke wereld is echter in geen forumdiscussie te bevatten. Laat staan in een videogame. Toch werden en worden er veel pogingen hiertoe ondernomen. We doen een greep uit het aanbod.
De Koude Oorlog liep reeds op zijn einde toen er met Hidden Agenda (1988, TRANS Fiction Systems) en Balance of Power (1985, Chris Crawford) twee uitstekende games verschenen die spelers in de rol van leidinggevend politicus plaatsten. In Hidden Agenda kon je aan de slag als nieuwe Presidente van het fictieve Zuid-Amerikaanse land Chimerica. Hidden Agenda was een game waarin je voortdurend beleidsbeslissingen moest nemen. Je sprak met verschillende bevolkingsgroepen en moest je land voor een nieuwe staatsgreep behoeden. Balance of Power haalde zijn inspiratie volledig bij de Koude Oorlog, het liet spelers de keuze: kapitalisme of communisme. Iedere keuze had uiteraard zijn gevolgen. Probeerde je als kapitalist voet aan wal te krijgen bij een land dat eerder op Moskou gericht was (of omgekeerd), dan liep je het risico om voor een grote diplomatieke rel te zorgen. Balance of Power had ook Dansen op een slappe koord kunnen heten. Helaas had maker Chris Crawford wat moeite om die titel vlekkeloos te kunnen uitspreken.
Helemaal interessant werd het in Conflict: Middle East Political Simulator (1990, Virgin Interactive). In deze game konden we aan de slag in het kruitvat van deze wereld: het Midden-Oosten. Weinig van de hedendaagse conflicten lijken zo complex en zo moeilijk, maar in Conflict kom je als speler toch een aardig eindje weg. Opletten is er echter de boodschap, de kleinste vonk kan er de grootste gevolgen hebben. Je beslissingen een paar keer in twijfel trekken is er de boodschap.
De hierboven genoemde games zijn antiek en stammen uit een tijdperk waarin het geheel (inclusief 16 kleuren!) nog op een 5" of 3,5" floppy kon. Je kunt ze tegenwoordig gratis en compleet legaal van abandonware websites plukken. Met een DOS-emulator en wat goede wil mag je ze op een regenachtige lentedag best een kans geven.
|
Zolang ze maar niet zeggen dat bepaalde mensen 'minder mens' zijn mogen ze het van mij lekker zelf uitzoeken 
