Wanneer een serie meerdere delen beslaat is het soms zoeken naar vernieuwing. In het geval van Borderlands 3 betekende dit puberale humor, wat bij lang niet iedereen de tranen over de wangen deed rollen. Of het moet om de verkeerde redenen geweest zijn. Een waarschuwing die ontwikkelaar Gearbox Software niet in de wind heeft geslagen.

Wie de beelden van Borderlands 4 bekijkt weet meteen dat het om deze serie gaat. De graphics doen aan alsof ze uit een cartoon zijn weggelopen, schieten gaat gepaard met een kleurenpalet waar een regenboog jaloers op zou zijn en er zijn zoveel wapens dat iemand met keuzestress beter ver weg kan blijven van deze game. Een tekst die ook toepasbaar is op de eerste Borderlands, niet voor niets geroemd om het op de kaart zetten van de term looter-shooter. Ook nu ben je een Vault Hunter, bestaande uit de krijger Amon, uitvinder Harlowe, exo-suit dragende Rafa en Siren Vex. Op de planeet Kairos nemen ze het op tegen de Timekeeper, een man die de burgers onderdrukt middels implantaten en geen bemoeienis wenst van buitenaf.


De Timekeeper is als antagonist een stuk serieuzer en daarmee is meteen één van de kritiekpunten uit Borderlands 3 aangepakt. Wat mij betreft slaat de ontwikkelaar alleen iets te ver door. Je zou de Timekeeper zelfs wat saai kunnen noemen. Zijn speeches zijn monotoon, inhoudelijk niet erg sterk en eigenlijk net even te serieus voor wat Borderlands is. Gelukkig hebben we hiermee meteen eigenlijk het belangrijkste kritiekpunt al te pakken en is zijn rol weliswaar belangrijk, maar vormt het uiteindelijk slechts één van de onderdelen binnen een groter geheel. Sterker nog, veel van de sidequests vond ik zelfs leuker dan het hoofdverhaal zelf. Of het nu gaat om het vinden van een middel tegen een kater of de jacht op een seriemoordenaar; stuk voor stuk zijn ze leuk om te doorlopen, zonder door te slaan in de puberale humor. Als je het einde van de game na zo’n 25 uur hebt bereikt heb je jezelf eigenlijk tekort gedaan, er is makkelijk het dubbele aantal uren uit te halen.

Op voorhand wist ik al dat Borderlands 4 geen game binnen één grote open wereld was. En het is maar goed dat ze dit hebben aangegeven, anders had het me amper opgevallen. Kairos is opgedeeld in vier grote, gevarieerde gebieden die je met een aanpasbaar voertuig kunt doorkruisen. Omdat ze met één druk op de knop zijn op te roepen ben je niet langer afhankelijk van het catch-a-ride systeem. Overal in de wereld is wel wat te beleven en door de open opzet is er geen verplichting over waar je eerst naartoe moet. Dit brengt wel wat kleine problemen in de continuďteit met zich mee, zo sluiten sommige stukjes net niet lekker op elkaar aan. Gelukkig is dit slechts een klein smetje en nog altijd vele malen beter dan een lineaire invulling.


Het viertal Vault Hunters leer je ditmaal een stuk beter kennen door hun onderlinge gesprekken, die verder gaan dan losse zinnen. Om hun verschillen nog verder te onderstrepen beschikken ze traditiegetrouw over drie skill trees, ieder met hun eigen vertakkingen en daarmee vele opties om verschillende speelstijlen uit te proberen. Wat hier natuurlijk ook bij helpt zijn de vele wapens die je naar hartenlust kunt aanpassen. Uiteraard keren ook de legendarische exemplaren terug en zijn er alternatieve opties. Gearbox Software sprak zelf over meer dan 30 miljard verschillende wapencombinaties en hoewel ik ze niet geteld heb valt in ieder geval vast te stellen dat het er velen zijn. Je zou als kritiek aan kunnen dragen dat Borderlands 4 het wel heel erg op safe speelt, tegelijkertijd zouden we ook niets liever willen.

De gameplay is wat dat betreft nog even chaotisch als voorheen en wanneer je samen met anderen speelt zal dit alleen nog maar extra worden onderstreept. Dit komt niet alleen door de wapens, de mobiliteit van de Vault Hunters speelt een minstens zo grote rol. Een dubbele sprong, een dash en de mogelijkheid om kortstondig te zweven laten zich perfect met elkaar combineren tot één geheel. Een grijphaak zou wat dat betreft perfect in het rijtje moeten passen, ware het niet dat de toepassing wat minimaal is.


Borderlands 4 is uiteindelijk ietwat voorspelbaar en dat is eigenlijk het grootste compliment wat ik de game had kunnen geven. De schietactie voelt weer heerlijk aan, de humor is wat teruggeschroefd zonder het geheel te verloochenen en na het uitspelen staat er nog genoeg endgame-content voor je klaar. En ja, Claptrap is weliswaar aanwezig, maar je kunt zijn audio geheel terugschroeven als je hier geen behoefte aan hebt. Hoewel de Timekeeper niet het meest interessante personage is doet dit niets af aan de verhaallijn zelf en de sidequests zijn – ondanks de nodige fetchquests – van een dermate hoge kwaliteit dat het zonde is om ze niet allemaal mee te pakken.