Eén van Nintendo’s favoriete helden in het groen maakt zijn debuut op de Wii. We hebben het natuurlijk niet over Mario’s broertje, maar over Link. Hij debuteert in Twilight Princess, wat eerst een Gamecube project was. Nintendo zag echter mogelijkheden om Twilight Princess ook uit te laten komen op haar nieuwe console en op deze manier is Zelda een launchtitel geworden op de Wii. Enig nadeel was dat de game daardoor extra laat uitkwam op de GameCube, maar nu het zover is lijkt dat allemaal niet meer uit te maken. Cube-gamers en Wii-bezitters spelen Zelda, eten Zelda en praten Zelda, want dit kan weleens de beste Zelda titel tot nu toe zijn. Of dat zo is, bekijken we in deze review.

René:

Het was halverwege 2005 toen ik Zelda: TP voor het eerste speelde. Er was nog geen sprake van een Nintendo Wii versie en ook een uitstel van de Cube versie kwam nog niet in ons op. Nu, anderhalf jaar later en na een totale verandering van bovenstaand plaatje, zit ik wederom aan Zelda. Dit keer niet met een GameCube controller, maar met een nunchuck en Wiimote in mijn handen. Eigenlijk is er in deze anderhalf jaar maar weinig veranderd, iets wat negatieve associaties oproept terwijl ik dat juist niet bedoel. Halverwege 2005 gaf het spel me al een Zelda gevoel en dat doet het nu, eind 2006, nog steeds. Herkenbaarheid roept zich vaak op in kleine elementen als een bekend geluidje of een gezicht. Het zijn deze kleine (en soms ook grote) elementen die mij het Zelda gevoel weer doen ervaren als in alle andere Zelda games die ik gespeeld heb.



Hebben we dan te maken met een kopie van voorgaande Zelda games? In zekere zin wel. Alle herkenbare en vertrouwde elementen duiken ook nu, vroeg of laat in de game, weer op. Tegelijkertijd geven de nieuwe controls een totaal andere belevenis aan het spel. Terwijl ik mijn boemerang in de hand houd richt ik mijn Wiimote op het scherm en bepaal ik zelf welke route deze af legt. Als een moment later de vijand nadert beweeg ik mijn nunchuck heen en weer om een slagbeweging met mijn zwaard te maken. Het zijn de nieuwe manieren van spelen die de klassieke gameplay een totaal andere ervaring geven. Het eerste half uurtje is dit misschien even wennen, vervolgens lijkt het alsof je nooit anders gedaan hebt.

Het nieuwste avontuur van Link laat je, zoals mijn collega Alain al zei, vele uren opsluiten in een adrenalinerit. Hoewel ik iemand ben die een Zelda spel speelt als een zoektocht naar een speld in een hooiberg zullen ook snellere spelers minimaal dertig uur in dit avontuur opgesloten worden. Nintendo heeft de tijd en moeite genomen voor het spel en daar kunnen we ze als gamers alleen maar dankbaar voor zijn. Natuurlijk, grafisch laat het op een enkel momentje een steekje vallen en het spel komt wat traag op gang, laat dit echter geen reden zijn om het spel niet te kopen. Sterker nog, als je één game koopt om je vakantie mee door te komen, laat het dan Zelda zijn, of dit nu voor de GameCube of Wii is.



Gideon:

Ik zie mijzelf als een Zelda fan sinds A Link to the Past (de eerste twee NES-titels hebben mij nooit kunnen boeien) en het is een understatement om te stellen dat ik ontzettend lang heb uitgekeken naar Twilight Princess. De verwachtingen waren hoog en ik kan met een gerust hart stellen dat ze vrijwel allemaal zijn waargemaakt en enkelen zelfs zijn overtroffen. Want naast het feit dat The Legend of Zelda: Twilight Princess gewoon een hele goede game is, blijkt het ook nog eens een van de beste Zelda’s te zijn.

Laten we beginnen bij de grootte van de game (en dan heb ik het niet eens zozeer over het absolute oppervlakte, al is ook dat indrukwekkend). Twilight Princess is echt gigantisch. Wind Waker was al indrukwekkend, maar liet het wat betreft kerkers en quests toch een beetje afweten. Gelukkig laat Nintendo op dit punt ditmaal geen steekjes vallen en voor de gamer die echt wil genieten van de game, en dus net als ik elk hoekje bezoekt en steentje omdraait, zal menig uurtje besteed worden aan het spel. En deze uurtjes zullen ook als nuttig beschouwd kunnen worden, want de tempels zijn leuk om door te spelen, de gevechten blijven interessant en de mini-games zijn beter dan ooit. Door de implementatie van de WiiMote voelt het allemaal nog een stukje frisser, al is de GameCube versie ook prima te spelen. Maar heb je een Wii, dan raad ik je toch deze versie aan.



Grafisch gezien kan de game niet opboksen tegen de Xbox360 titels als we het over de technische kant hebben; polygonen, lichteffecten enzovoorts. Echter maakt Nintendo dit helemaal goed met schitterende art, mooi kleurgebruik en de welbekende Zelda-sfeer. Oude bekenden en nieuwe gezichten passeren de revue, omgevingen doen vertrouwd aan, maar zijn toch nieuw en Link is geweldig geanimeerd. De eerste maal dat Hyrule Castle in beeld komt, door de wazig gele muur van de Twilight, valt je mond gegarandeerd open.

Zijn er dan geen minputen? Jawel, zo zou je grafisch van een Wii-game toch meer mogen verwachten. Sommige textures komen echt gedateerd over en vijanden willen ook wel eens wat blokkerig ogen. Tevens is de muziek niet altijd even sterk en hadden de vijanden van mij best iets uitdagender mogen zijn. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik hier wel de spreekwoordelijke mieren aan het neu….wel, je begrijpt wat ik bedoel. Twilight Princess is een toptitel geworden en zoals bij alle toppers is het niet helemaal perfect, maar perfectie wordt wel akelig dicht benadert.