Ik stond toen ik hoorde dat Final Fantasy X een heuse sequel kreeg op mijn achterste benen. “Wat was dat voor raars? Final Fantasy X had toch een mooi mysterieus open einde? Waarvoor zou er een vervolg voor nodig zijn?”
Tegen de tijd dat de eerste beelden van deze sequel vrijgeven werden, werd mijn blik nog sceptischer. Let op, het eerste wat ik zag van dit spel was een Yuna die in een Lara Croft pakje werd gehesen. Ik dacht even dat ze daar bij Square Enix helemaal gek geworden waren.
Om verder in te gaan op het spel, grafisch gezien is er voor de rest precies hetzelfde gebleven. Het spel speelt zich nog steeds af in diezelfde 3d wereld, dat nog steeds oncompleet wordt weergegeven, helaas maar wel waar.
Als we nu gaan kijken naar het volgende vergelijkingspunt, de “lineariteit”, hoe is dat uitgewerkt in dit deel? Ten eerste moet ik zeggen dat ik geen groot probleem had met de manier waarop het verhaal van FFX werd gebracht aan de speler, hoewel ik weet dat dat voor veel gamers wel het geval was. Daarom zou de grote hoeveelheid vrijheid in dit vervolg, als zeer plezierig worden ervaren. Het feit dat je zelf mag bepalen wanneer je verder wilt met het verhaal, kan zeker als een pluspunt worden bestempeld.
Rpgamers weten dat het verhaal in een rpg, als een zeer waardevolle factor wordt beschouwd. Ik beschouw het verhaal als de basis voor een Role Playing Game. Het verhaal van FFX viel weliswaar niet bij iedere gamer in de smaak, men kon toch merken dat er overduidelijk over dit verhaal was nagedacht. Het verhaal van FFX gaf mij echt het gevoel dat ik in een wereld rondliep, met een grote historie en laat dat nou juist zijn dat ik miste bij veel voorgaande Final Fantasy’s.
Veel gamecritici zijn van mening dat als iets een groot verhaal heeft, een vervolg geen groot episch verhaal nodig heeft, omdat het toch al voortborduurt op zijn voorganger. Ik ben zelf van de mening dat dit gewoon makkelijk denken is van sommige mensen. De wereld van Spira is groot en rijk genoeg aan historie en naar mijn mening genoeg materiaal om nog een episch verhaal voor het tweede deel uit te denken. Toen ik dit tweede deel speelde, kwam ik meer en meer tot de conclusie dat deze game het meer moet hebben van zijn afwisselende gameplay dan van zijn verhaal.
Laat ik het zo stellen; het spel leunt eigenlijk teveel op zijn gameplay en moet het er dan ook echt van hebben. Het verhaal van FFX-2 is flinterdun. Het lijkt erop dat Square Enix zich er gemakkelijk vanaf gemaakt heeft door een vervolg te maken waarvan de leuke/afwisselende gameplay het flinterdunne verhaal verdoezeld, dat ook nog eens te merken is aan de hele mediacampagne rondom FFX-2, waarbij voornamelijk de nadruk werd gelegd op de gameplay.
Hoewel FFX een iets minder spontane/vrolijke gameplay heeft, neemt het niet weg dat ik het een erg leuk spel vond om te spelen. In vergelijking met het vervolg heeft het origineel het betere verhaal in handen.
Het grote verschil tussen FFX en FFX-2 is vooral te merken in de sfeer die ze uitstralen. FFX straalde vooral een serieuze/melodramatische sfeer uit, terwijl zijn vervolg een meer ontspannen/luchtige/lollige sfeer uitstraalt. Ik vond dit op zich wel een lekkere manier van spelen, eens wat anders voor de verandering. Ieder moet voor zichzelf bepalen wat hij/zij het beste bevalt, zeg ik dan maar. Ik vond beide delen, qua sfeer, even leuk om te spelen, het hangt er maar net vanaf in welke bui je bent.
|
