Ik stond toen ik hoorde dat Final Fantasy X een heuse sequel kreeg op mijn achterste benen. “Wat was dat voor raars? Final Fantasy X had toch een mooi mysterieus open einde? Waarvoor zou er een vervolg voor nodig zijn?”
Tegen de tijd dat de eerste beelden van deze sequel vrijgeven werden, werd mijn blik nog sceptischer. Let op, het eerste wat ik zag van dit spel was een Yuna die in een Lara Croft pakje werd gehesen. Ik dacht even dat ze daar bij Square Enix helemaal gek geworden waren.
Een van de leukste dingen van een vervolg, of het nou bij een game of een film is, is het gevoel van herkenning. Dit gevoel kreeg ik absoluut bij het spelen van FFX-2. Het was erg leuk om weer in de plaatsen te komen waar je in FFX ook al geweest was.
Aan de andere kant was mijn grootste punt van ergernis in dit vervolg, dat de nadruk op het vele bloot bij de drie dames erg nadrukkelijk aanwezig is. “Nee, ik heb geen behoefte om de kont van Yuna zo ongeveer 30 keer ingezoomd te zien!”, heb ik vele malen bij mijzelf gedacht. Een beetje sexy kleding kan geen kwaad, maar je kunt ook overdrijven.
Het laatste punt ter vergelijking is de soundtrack van beide games. De soundtrack van FFX wordt over het algemeen beschouwd als beste werk van Nobuo Uematsu, tot nu aan toe. Op zich staan er wel een aantal leuke nummers op de soundtrack van FFX-2, maar deze zijn op een hand te tellen.
De soundtrack zelf past wel bij het spel, maar niet bij de Final Fantasy-serie, dat gewoon niet die typische Final Fantasy-sfeer uitstraalt. Erg jammer.
Final Fantasy X was een leuke game om te spelen, die hier en daar zijn fouten had op het gebied van gameplay (te lineair) en graphics.. Ik had gehoopt in FFX-2 enige verbetering te zien, maar helaas is dat maar gedeeltelijk waargemaakt. FFX-2 had zoveel meer kunnen zijn, mits men de tijd en de moeite had genomen om dit te doen.
|
