Ik ben een groot fan van het misdaadgenre in het algemeen en van de spellenreeks Grand Theft Auto in het bijzonder. Vorig jaar was ik ook zeer verheugd over de aankondiging GTA: San Andreas, maar waarschijnlijk werd mijn enthousiasme ook sterk gevoed door de hype rond dit spel. In ieder geval viel het spel mij behoorlijk tegen, en de oorzaak daarvan was volgens mij dat ik na het compleet kapot spelen van GTA 3 en GTA: Vice City uitgekeken was geraakt op de reeks. Dat vond ik heel jammer, want misdaad blijft wel één van mijn favoriete genres. Gelukkig biedt True Crime: New York City de oplossing voor al mijn problemen. Het is een uitermate crimineel en gewelddadig spel, met een vergelijkbare kwaliteit van de GTA serie, maar staat wel volledig los hier van. Mijn redding.

In het Manhattan van True Crime kun je op veel plaatsen gebouwen naar binnen lopen, zoals restaurants, hotels, cafés, souvenirwinkels, kledingwinkels, kapperszaken, autohandelaren, wapenwinkels en ga zo maar door. Ook is er op straat genoeg te beleven; je kunt zwervers in elkaar slaan, Gothics doodschieten, vegatariërs kapot schoppen, drank en hotdogs kopen en prostituees of oude omaatjes beroven. Daar moet je trouwens wel een beetje mee uitkijken, want daar heb ik nog een mooie True Crime anekdote over: Ik was een keer naar een Dojo gegaan om een nieuwe vechtsport te leren. Ze bleken er karate te geven. Dus ik ging snel naar buiten om mijn nieuwe karateslagen en trappen uit te proberen op de eerste de beste voorbijganger. Ik zag een vrouwtje lopen en ik dacht bij mezelf: "Dat is wel een gemakkelijk slachtoffer." Toen ging ik even bezig op haar, maar opeens greep ze een busje pepperspray en begon ermee te spuiten. Het beeld werd helemaal wit, met af en toe een vlaag beeld er door heen. De desoriëntatie en gevoel van schaamte om zo als grote neger op je nummer gezet te worden door een belegen dametje is wat mij betreft uitstekend neergezet in het spel True Crime op deze manier.

Maar dat is allemaal maar voor de lol, er moet ook gewerkt worden. Marcus moet werken aan een aantal Major Cases. Hij moet de volgende bendes in de hoofdmissies proberen op te rollen: de Magdalena Cartel, een Zuid-Amerikaans drugsimperium, de Palermo Mob, een Italiaanse misdaadfamilie met belangen in de bouw en orgaanhandel, de Shadow Tong, een Chinese louche organisatie die zich onder andere bezig houdt met mensensmokkel en tenslotte de President's Club, een samenwerkingsverband tussen de zwarte bendes Bloods en Crips. Ondertussen heeft Marcus ook nog een eigen persoonlijke agenda, want hij is op zoek naar de moordenaar op zijn vriend, mentor en politiecollega.



Een minpuntje bij deze zeer interessante missies is wel dat je als politieagent niet echt de misdaadwereld van binnenuit bekijkt. Bij de meeste missies is je undercoverstatus snel afwezig en bestaat de rest gewoon uit het neerknallen en arresteren van criminele bazen en hun knechten. Zo schraap je eigenlijk alleen maar over het oppervlak van de misdaadwereld. Je zou eigenlijk in de georganiseerde misdaad moeten infiltreren, zoals je dat in het geval van de straatraces en georganiseerde kroeggevechten à la Fight Club wel doet.

True Crime is echte misdaad en het is realistisch. De stad is veel realistischer dan Liberty City uit GTA 3. Het ademt ten eerste veel meer de New Yorkse sfeer uit, wat ik een zeer groot pluspunt vind. Maar ten tweede komt het geheel veel echter over, en laat Liberty City lijken op een speeltuin. Voor spellen heb je een schuifregelaar voor realisme. Hoe verder je de schuif richting "realisme" drukt, hoe realistischer het spel wordt. Hoe verder je de schuif naar "speeltuin" drukt, hoe minder realistisch. Een spel kan echter nooit voor honderd procent of voor nul procent realistisch zijn. Een spel als Donkey Kong Jungle Beat heeft een zeer laag realismegehalte en een hoog speeltuingehalte. Een spel als America's Army zit dan weer heel dicht tegen de realistische bovengrens aan.

True Crime is realistischer en laat Liberty City een speeltuin lijken. Maar een spel moet vooral leuk zijn om te spelen, dus het moet toch een zeker speeltuingehalte hebben. Gelukkig heeft True Crime dat, want zo bont als je het in het spel maakt kun je het niet maken in de realiteit.

Technische zwakheden
Hoe realistisch ook, True Crime blijft een spel. En het is de bedoeling van een spel of een film dat je helemaal in de sfeer komt en de realiteit om je heen vergeet. In een film kunnen slechte acteerprestaties en belabberde effecten de kijker weer in één klap terug in de realiteit brengen, en het besef geven dat ze een film aan het kijken zijn. Dat is funest voor de sfeer. Voor een spel geld precies hetzelfde. Als je in True Crime rond rijdt in je auto en om je heen schiet, dan moet je langzamerhand vergeten dat je een spel aan het spelen, en helemaal in het spel opgaan.

Helaas schiet TC: NYC hierin zwaar tekort. Het spel op zich is prachtig vorm gegeven. Maar het beeld schokt vaak, en het spel zit propvol foutjes. Soms loop je door muren heen, val je door de grond heen. Op zulke momenten wordt de magie van het spel hard doorbroken, en wordt je weer hard de realiteit in geslingerd, en dringt het besef tot je door dat je helemaal geen politieagent in New York bent, maar iemand met een controller in zijn handen voor de TV.

Bovendien loopt het spel vaak vast. Dan moet je de Playstation 2 resetten. Dat is een groot nadeel, want dan ben je al je vooruitgang kwijt. Door dat soort momenten ben ik zeer wantrouwig geweest tegenover het spel. Ik rij niet meer onbevangen rond, want steeds speelt de gedachte door mijn achterhoofd dat het elk moment voorbij kan zijn. Ieder moment kan het spel beslissen om er mee op te houden.