Met 5 Centimeters Per Second zette Makoto Shinkai in 2007 een meesterwerk neer, maar ook zijn oudere werken zijn de moeite waard. Eén van die oudere werken is de 2002 release Voices of a Distant Star die hij bijna volledig alleen maakte. Is deze de moeite waard of verbleekt hij in vergelijking met zijn nieuwe projecten?

Voices of a Distant Star is een OVA met een lengte van 25 minuten. In de OVA volgen we het schoolmeisje Mikako Nagamine en haar beste vriend Noboru Terao. Hun exacte relatie wordt nooit vermeld, maar ze brengen al hun tijd samen door en ze kennen elkaars diepste geheimen. Ze leven samen in een wereld die grotendeels overheerst wordt door de oorlog met de Tarsians. Op een dag wordt Mikako geselecteerd voor het UN Space Army, het leger dat de Tarsians in de ruimte opjaagt om ze te verslaan. De paden van Mikako en Noboru scheiden hierdoor. Hij blijft namelijk achter op Aarde en zet zijn leven normaal verder. Noboru en Mikako blijven in de OVA continu uit elkaar groeien, de afstand tussen hen blijft ook letterlijk toenemen.


Ze blijven echter corresponderen met elkaar via SMS. Het duurt echter steeds langer en langer, tot het uiteindelijk acht jaar duurt eer een SMS aankomt. De eenzaamheid, Noboru en Mikako zijn de enige personages die we zien, zorgt ervoor dat Mikako hallucinaties begint te krijgen in de stijl van de laatste episodes van Neon Genesis Evangelion. Ondertussen ontvangt Noboru op Aarde een laatste SMS van Mikako waarna hij zelf lid wordt van het UN Space Army. Daarna zien we haar robot drijven in de ruimte nadat ze succesvol een aanval van de Tarsians heeft afgestopt. Het uiteindelijke lot van het koppel wordt niet onthuld, de OVA laat dit over aan de verbeelding van de kijker. Het verhaal is vrij eenvoudig, tenzij je gaat nadenken over de speciale relativiteitstheorie en de andere fysicawetten die een effect hebben op het plot.

De titel scoort echter via de complexe weergave van de emoties en het rustige, voortkabbelende tempo. Je gaat snel meeleven met Mikako en Noboru. Shinkai laat je in hun huid kruipen door zijn briljante vertelling. De animatie en het geluid helpen hierbij zeker. De personages zijn redelijk hoekig ontworpen, maar de omgevingen zijn prachtig en gedetailleerd, zeker als het regent of sneeuwt. Ook het uitzicht op de verschillende steden vanuit de ruimte toont de animatiekwaliteit. Het beste punt van de animatie zijn echter realistische horizonten waarbij de zon lichtjes door de wolken komt schijnen. Ook het geluid van de serie is top. Vanaf het eerste moment dat je de voetstappen op de trappen hoort, ben je overtuigd door de geluidseffecten.


Ook de muziek, die pas op het einde opduikt in de vorm van 'Throught the Years and Far Away' van Low overtuigt onmiddellijk. Enkel de stemmen zetten een domper op de pret, in de Japanse versie klinken ze zeer goed, maar in de Amerikaanse variant vallen die toch duidelijk tegen. Gelukkig bewaart deze versie alle belangrijke dialogen. De dialoog is namelijk zeer memorabel, op het einde voeren Mikako en Noboru bijvoorbeeld een dialoog in de stijl van de finale van The Breakfast Club. Ze werken namelijk samen een monoloog af waarbij ze elk om beurt een deel van de zin vertellen. Het is uiteindelijk zeer eenvoudig, maar het werkt wel. Met de combinatie van deze elementen heeft Shinkai een (kort) meesterwerk afgeleverd.