Er was eens … Nee, wacht, eigenlijk was het nog niet eens zo heel lang geleden. Vijf jaar geleden verscheen The Chronicles of Riddick: Escape from Butcher Bay namelijk op de Xbox en PC en nu is het tijd voor een remake. Komt deze remake niet iets te vroeg, of zijn vijf jaar genoeg om ons een klassieker te doen herbeleven?

Met de benoeming van een remake doen we The Chronicles of Riddick: Assault on Dark Athena wellicht tekort. Het gaat hier slechts tot op bepaalde hoogte om een remake, Butcher Bay is namelijk aangepakt, maar hiernaast is er zowel een singleplayer gedeelte toegevoegd, alsmede dat er een multiplayer optie in de game is verwerkt. Over deze optie later meer, eerst is het belangrijk om duidelijkheid te scheppen in waar het spel nu precies om draait.

Als speler kruip je in de huid van Riddick en kom je binnen in de Butcher Bay gevangenis. Geen leuke plek en Riddick heeft dan ook maar één doel: ontsnappen. Verwacht geen Prison Break taferelen, Riddick gaat namelijk meer voor de directe aanpak, in het begin met zijn vuisten, maar later met de toevoeging van wapens en zelfs mechs. Wanneer je progressie boekt word het zelfs nog interessanter, Riddick krijgt namelijk de optie om in het donker te kijken, waarmee de gameplay een nieuwe dimensie betreedt. Mocht je dit alles overwonnen hebben dan betreedt je de nieuwe toevoeging in de singleplayer-ervaring: Dark Athena, genoemd naar een ruimteschip. Dit is niet zomaar gedaan, wanneer Riddick in zijn eigen ruimteschip vlucht wordt deze namelijk opgeslokt door de Dark Athena, waarbij de complete bemanning waarmee hij vlucht wordt afgeslacht, maar waar Riddick de aanslag weet te overleven. Het is de inleiding op enkele uren additionele gameplay die het verhaal weet te verlengen.


De eerste kennismaking met Butcher Bay deed me helaas even schrikken. We hebben te maken met een origineel uit 2004 en dat is duidelijk aan de game af te lezen. De ontwikkelaar heeft uiteraard trucjes toegepast om het geheel wat op te lappen, maar wanneer we dit glimmende laagje van de oppervlakte afpoetsen is toch duidelijk te zien dat de onderlaag er al enkele jaren zit. Grafisch is het spel achterhaald, met name de animaties zijn niet meer van deze tijd. Ook op technisch vlak had de game een betere afwerking verdient, de lange laadtijden die meer dan eens voorbij komen verstoren het speelplezier en halen het tempo uit de game.

Wanneer we kijken naar de toevoeging van de additionele content, Assault on Dark Athena, kunnen we ook niet geheel tevreden zijn. Ten eerste is duidelijk te merken dat de content een latere toevoeging betreft en niet oorspronkelijk bij het verhaal zat, hierdoor voelt de overgang wat plots aan en niet als een vloeiend geheel. Ook de inhoud van deze toevoeging, welke zich vooral als een shooter presenteert, is er eentje die niet geheel meer aansluit bij het origineel, welke vooral om stealth gameplay bekend stond. Het maakt de toevoeging zeker niet slecht, maar mensen die gehoopt hadden op een verlenging van het origineel komen bedrogen uit.


De laatste toevoeging is die van de multiplayer, en hoewel deze door veel mensen zal worden afgedaan als een verplicht nummertje, daar heb ik best plezier beleefd aan deze optie. In totaal kun je terecht op vijftien verschillende maps en vooral de Pitch Black mode was hierbij erg geliefd. Eén speler neemt de rol van Riddick op zich, welke het voordeel heeft dat hij kan zien in het donker. De overige spelers moeten Riddick opjagen, maar deze hebben enkel het licht ter beschikking dat hun wapen uitdraagt. Om het geheel hierbij nog eerlijker te maken hebben de sterkere wapens een zwakker licht, hetgeen de spanning ten goede komt. Ook een variant op Capture the Flag is aanwezig, welke een drietal groepen een batterij naar hun thuisbasis moet zien te brengen, maar dit hebben we in diverse andere games al vaak genoeg beleefd.

In bovenstaande review ben ik redelijk kritisch geweest tegenover deze vernieuwde uitgave van een game die in mijn geheugen gegrift staat als één van de, zo niet dé beste Xbox game. Vanuit deze gedachte is het dan ook niet vreemd dat ik kritisch ben op een vernieuwde kennismaking, soms is het namelijk beter om een oude liefde in je geheugen te hebben staan dan hier na een paar jaar opnieuw kennis mee te maken. Gelukkig is het niet zo dat de vernieuwde kennismaking er eentje is waar ik niet graag aan terugdenk, maar evenveel indruk maken als vijf jaar geleden kan Riddick niet meer. De game heeft op grafisch en technisch vlak in moeten leveren en de toevoegingen staan te los van de ervaring die de titel groot heeft gemaakt.