Mijn muzieksmaak is redelijk breed. Ik kan meerdere genres waarderen en zal niet snel muziek afkraken voordat ik het gehoord heb. Toch is 50 Cent nu niet bepaald mijn eerste muziekkeus, maar toch is het deze man die ik meerdere uren onder de knoppen kreeg.

De voorgeschiedenis van 50 Cent games is er niet eentje waar we zeer enthousiast van worden, in 2005 verscheen namelijk 50 Cent: Bulletproof, een game die vooral bekend werd omdat er een harde bulderlach aan werd toegevoegd. Deze vergelijking wil ik echter verder meteen los laten, met een nieuwe uitgever en ontwikkelaar zou het namelijk niet eerlijk zijn om meteen met een naar gevoel aan deze titel te beginnen, daar zorgt Blood on the Sand namelijk zelf al voor. Kijkend naar het verhaal keert de bulderlach namelijk meteen weer terug. Meneer Cent heeft net een reeks concerten achter de rug in het Midden-Oosten, wanneer blijkt dat hij niet betaald kan worden. Om niet met lege handen naar huis te gaan besluit hij een schedel mee te nemen welke ingelegd is met diamanten, maar hij staat nog niet buiten of ook deze word al van hem afgenomen. Vervolgens ben je de gehele game bezig om de schedel terug te veroveren, waarbij een dode meer of minder natuurlijk geen indruk maakt.


Om tot doden te komen moet er uiteraard actie zijn, en hier staat de game vol van. Naast een breed scala aan wapens heb je ook een close combat mode, hierbij dien je naar een vijand te lopen en enkele keren op het juiste moment een knop in te drukken. Vaak is dit een stuk effectiever dan iemand met wapens te bestoken, meerdere headshots willen in Blood on the Sand namelijk niet zeggen dat iemand daadwerkelijk dood is. Het grove karakter van de game komt ook voornamelijk naar voren tijdens deze close combat, iemand zijn hoofd als een meloen tegen je knie aan rammen of een mes in zijn ribbenkast planten lijkt voor 50 Cent dagelijkse kost te zijn waarbij een bloedvlek meer of minder enkel voor de schoonmaker van belang is.

Hoewel 50 Cent prominent op de voorgrond staat, zo kun je in de single-player alleen hem onder de knoppen krijgen, word je vergezeld door één van de drie G-Unit leden die je zelf kiest. De computergestuurde tegenstander is een goede toevoeging en weet zich aardig staande te houden, mede doordat deze zichzelf automatisch kan healen. Heb je echter toch liever iemand van vlees en bloed, dan kan een vriend altijd met je mee doen, middels de online co-op mode.

Het is jammer dat de game in overig gebied, denk aan gameplay, muziek en graphics, redelijk eenzijdig is ingevuld. Om te beginnen bij de gameplay, deze is gedurende de hele game opgezet uit dezelfde elementen. Hoewel de ontwikkelaar enige variatie heeft getracht aan te brengen met missies waarin voertuigen centraal staan, daar hebben ze niet kunnen verbergen dat de overige elementen herhalend zijn. De muziek op haar beurt, en dat zal weinig mensen verrassen, is volledig opgezet uit 50 Cent nummers, waarvan een deel eerst vrijgespeeld moet worden. Hoewel de muziek goed aansluit bij een actiegame als deze kan het je na een tijdje op de zenuwen gaan werken, maar dat zal per gamer verschillend zijn. Wat overblijft zijn de graphics, welke blijven steken in de middenmoot. Het is nergens slecht, zo zijn sommige elementen zelfs redelijk goed uitgewerkt, maar na het uitspelen van de game zal toch een gevoel overheersen dat je wel heel veel zelfde omgevingen gezien hebt in een missiestructuur die je redelijk bij de hand neemt.

Van tevoren had ik gedacht dat 50 Cent: Blood on the Sand een schijtgame zou worden. Gelukkig worden ook wij weleens verrast en hoewel de game zeker geen Gears of War is, is het toch redelijk vermakelijk om te spelen en na een tijdje uit de budgetbakken te vissen. Met name in de coöp kun je best lachen om het overdreven verhaal en de actie die bloedvergieten tot een nieuwe kunst heeft verheven.