Almaci Hasan Ali of Fishie is een bekende naam binnen de game-industrie, deze Belgische freelancer is bekend over de hele wereld wegens zijn diepgaande interviews en zijn harde meningen. Nu laat hij zich uit over de gamepers zelf.
In de begindagen van de gamepers (vroege jaren '80) bestond de taak van de pers erin om mensen te informeren en hacks te publiceren die de lezer zelf kon schrijven voor commerci?le software. Magazines zoals CVG hadden in die tijd hele stukken met tekst die je diende over te typen op je computer om zo een nieuwe level of zelfs een hele game te hebben. Naarmate de game-industrie een zekere maturiteit begon te krijgen na de Wild West Days van de jaren zeventig en de vroege jaren tachtig groeide de pers mee.
Van underground magazines en fanzines evolueerde de gamepers zich tot professionele magazines die echter in essentie nog steeds het zelfde deden als vroeger.
De lezers informeren over games, de grootste verandering was in de professionele lay-outs van de magazines en het feit dat ze adverteerders aantrokken en winstgevende onderdelen werden van de uitgevers die erin ge?nvesteerd hadden. Uitgevers en commerci?le afdelingen moeiden zich niet met de manier waarop de redacties de magazines samen stelden aangezien ze geld binnen brachten. De vroege jaren '90 waren hierdoor een gouden tijd voor de magazines, ze waren meestal editoriaal volledig onafhankelijk en behandelden onderwerpen zoals consolemodding en importgames.
En dan kwam Gamefan.
Op het moment dat Gamefan op de markt kwam begonnen veel gamers zich in de kou gelaten te voelen door de grote mainstreammagazines omdat deze langzaam aan begonnen te bezwijken onder commerci?le belangen en onder druk van de hardwarebedrijven minder en minder aandacht besteedden aan niche games en imports. Voor deze gamers leek Gamefan op Mana from the heavens. Wat de meeste onder hen echter niet beseften was dat Gamefan een nieuw tijdperk bracht waarbij eerlijke berichtgeving compleet ondergeschikt werd aan commerci?le belangen.
Gamefan begon als Diehard Gamefan (DHGF), een magazine opgezet in Californie om import games te promoten die door hetzelfde bedrijf verkocht werden. DHGF adverteerde bij de grote magazines in de VS en naarmate deze hun import coverage terug schroefden vond Dave Halverson er niks beter op dan zijn eigen magazine op te starten om de games op) te hemelen die zijzelf verkochten. De lezers van het magazine beseften dit niet en kochten het magazine als rebellie tegen de grote bladen die zo vonden zij hun integriteit te grabbel gegooid hadden.
Naarmate Gamefan zelf groeide en in the spotlight van de hard en software bedrijven kwam begonnen ook zij zich meer en meer te schikken naar de wensen van de externe adverteerders en hun coverage meer te spitsen op de bedrijven die advertenties kochten. Dit culmineerde in een gigantisch gevecht met Working Designs waarbij Vic Ireland van WD zich benadeeld voelde en weigerde nog te adverteren in GF en waarbij GF en Dave Halverson een maxi mea culpa verklaarden na een jaar van verloren reclame inkomsten van WD en andere bedrijven. En zo ironisch genoeg versnelde Gamefan magazine de versmelting van commerci?le belangen en editori?le vrijheid van games magazines.
En DIT was nog maar het begin, van hieraf aan ging alles verder bergaf.
De zogeheten FLOODGATES werden geopend aangezien de PR afdelingen van bedrijven hadden gezien dat ze rechtstreeks de content van de magazines konden bepalen. Een nieuw tijdperk was aangebroken, een nieuw tijdperk ook aangezien het internet aan een grote opmars als nieuw medium bezig was. Magazines werden bestookt van twee kanten, enerzijds hun commerci?le belangen en anderzijds de vrijere en gratis media op het internet. Gewoon om te overleven veranderden sommige magazines in niets meer dan dunne advertentie blaadjes waarbij het verkopen van editoriale tekst hun enige modus operandi werd.
Naarmate de invloed van online media groeide begon echter ook daar de invloed van de uitgevers te groeien en dit gaf sommige magazines de mogelijkheid om terug een beetje onafhankelijkheid te winnen. Dit werd nog duidelijker na de internetcrash van het jaar 2000 toen vele websites en internet zaken zonder duidelijke bron van inkomsten over de kop gingen toen investeerders de geldkraan dicht draaiden. Plotseling kwam er een consolidatie van online media waarbij enkel de uitersten overbleven, de megasites en de kleine persoonlijke sites van gamefreaks met meer tijd dan verstand.
De donkerste tijden voor magazines waren over zo dacht men want de uitgevers interesseerden zich alleen in de grotere media, die kregen de persreleases, de games om te reviewen en de uitnodigingen om nieuwe dingen te checken op locatie. De magazines konden zich best vinden in de nieuwe realiteit waarbij grote websites rustig naast de magazines leefden en waar exclusieve coverage mooi verdeelt werd over de grote websites en de uitgeverijen van de tijdschriften. Af en toe waren er wel kleine onregelmatigheden waarbij kleinere media die niet onder controle stonden van de uitgeverijen of die niet gebonden waren door NDA`s bepaalde zaken aan het licht brachten of bepaalde zaken die exclusief voor een bepaalde outlet bedoelt waren te vroeg lekten maar dat was nu eenmaal de aard van het beestje.
|
