Mario heeft al tientallen games en ook Luigi schitterde in Luigi's Mansion als hoofdpersonage. Wario zagen we in Wario Land, maar Peach bleef eenzaam achter. Tot vandaag, want met Super Princess Peach heeft ook zij eindelijk haar eigen game.

Super Princess Peach is één van die games waarbij Nintendo een nieuw soort publiek probeert te benaderen. We zagen het met Nintendogs (een behoorlijk Japanse game die nota bene het best verkocht in Europa!), Animal Crossing en Brain Training: Nintendo wil een nieuwe markt aanboren en zodoende de gehele markt voor de videogames verbreden.

Het is duidelijk dat Super Princess Peach in hetzelfde rijtje geplaatst mag worden, alleen is het ditmaal de vraag of de gamer die al jaren games speelt ook plezier kan en zal beleven aan dit spel, iets wat bij Animal Crossing bijvoorbeeld wel het geval is.


In deze Nintendo titel gaan we ditmaal niet met Mario, maar zoals de titel al doet vermoeden, met Princess Peach op stap. De keuze om met de prinses te spelen is gemaakt, omdat deze titel gespeeld dient te worden door de andere sekse. Jazeker, deze game is ontwikkeld voor meisjes, al is het natuurlijk niet zo dat de mannelijke gamer er geen plezier aan kan beleven.

Mario, Luigi en de nodige Toads zijn ontvoerd en er zit niets anders op voor Peach dan zelf maar eens iemand te gaan redden, in plaats van altijd gered te worden. Net als in elke andere traditionele Mario titel werk je acht werelden door die elk een eigen thema hebben, zoals een vuurwereld en een waterwereld. Deze werelden worden opgedeeld in een vijftal levels en één minigame met daaraan een eindbaas gekoppeld. In elk level kun je muntjes verzamelen, moet je enkele puzzeltjes oplossen, zitten muzieknoten verstopt en kun je een drietal Toads bevrijden, mocht je daar nog zin in hebben. Op het hoofdpersoon na lijkt er op het eerste gezicht weinig verschil te zijn met de Super Mario Bros. serie.


Er zijn echter een aantal zaken die deze game toch doen verschillen van de platformers met de loodgieter in de hoofdrol. Ten eerste het uiterlijk; het is allemaal net wat vrolijker, met schattige karaktertjes, zoals een pratende paraplu. Vrolijke deuntjes en kreetjes schetteren door je luidsprekers, terwijl je weer een level hebt uitgespeeld. Het tweede verschil is de moeilijkheidsgraad. Nintendo heeft namelijk besloten om het zo ongelofelijk simpel te houden dat je bijna moeite moet doen om een leven te verliezen. Waar je in een Mario game bijv. dood gaat als je tegen een tegenstander aanloopt, daar heb je hier een levensbalkje. Het is dus mogelijk om meerdere keren tegen vijanden op te lopen en ook het vallen in een afgrond betekent niet meteen meer einde oefening.