In veel games worden we opgejaagd. Een constante druk van vijanden, tijd of de dood liggen voortdurend op de loer. Caravan Sandwitch is niets van dit alles. Ontdekken doe je in je eigen tempo en vijanden zijn niet aanwezig. Of ontwikkelaar Studio Plane Toast met hun debuutgame direct een goede indruk achter laat lees je in onze review.
De planeet Cigalo zou het slecht doen in een brochure. De ooit bloeiende plek is economisch ingestort nadat een ruimtecorporatie de omgeving heeft uitgebuit. Het grootste deel van de bevolking vertrok en slechts een enkeling besloot te blijven. Ook het meisje Sauge zocht haar heil elders. Na het overlijden van haar zus was er geen reden om in het verwoeste gebied te blijven wonen. Tot haar dood gewaande zus ineens een noodoproep stuurt.
Om een antwoord te krijgen op de vele vragen die dit oproept keert Sauge na vele jaren terug naar het landschap dat nog het beste te omschrijven is als post-apocalyptisch. Gebouwen zijn vervallen en de overblijfselen doen herinneren aan betere tijden. Met slechts een klein stukje dat zichtbaar is op de map reis je af naar de eerste locatie, waarvoor je al snel een camper krijgt voorgeschoteld. Het blijkt meer te zijn dan slechts een vervoersmiddel, door diens functionaliteiten is het een belangrijke spil waar je progressie aan gekoppeld is. Door in de omgevingen microchips te verzamelen ontgrendel je diverse mogelijkheden waarmee je nieuwe paden opent.
Het zichtbaar maken van de map doe je door torens te beklimmen en dit is gelukkig een stuk minder Assassin’s Creed als dat je zou verwachten. De torens zijn minder statisch dan het doet over komen en betreffen afwisselende locaties. De map is niet al te groot en dit is maar goed ook, meermaals zul je namelijk heen en weer rijden omdat je nog niet de juiste upgrade hebt en later terug moet keren. Daar waar de spelwereld ietwat saai is omdat het voornamelijk bestaat uit zand zijn de oriëntatiepunten juist erg divers zodat je altijd een herkenningspunt hebt.
Je bent veel van je tijd kwijt aan het beklimmen van de verschillende structureren om diverse kleuren microchips te verzamelen en zodoende je camper te upgraden. Dit klimmen werkt goed en door de vreedzame opzet zul je zelfs geen schade oplopen als je van grote hoogtes naar beneden valt. Zo nu en dan kom je een achtergebleven inwoner tegen die je voorziet van een sidequest, hoewel de beloning in de vorm van nog meer microchips wat gemakzuchtig aanvoelt. Sowieso worden hun opgeworpen problemen met betrekking tot de wereld waar ze in leven amper behandeld, en is het lastig iemand te geloven die klaagt over hun voedselvoorraad als ze aan een tafel vol brood en fruit zitten.
Dat Studio Plane Toast een beginnende studio met een beperkt budget is valt op door diverse zaken. Er is bijvoorbeeld geen voice-acting, de camera laat het soms even afweten, de camper komt op rare momenten tot stilstand en de cutscenes bestaan uit plaatjes. En toch nam ik dit allemaal voor lief. In ongeveer zeven uur speel je op een rustige wijze door Caravan Sandwitch, zonder enige vorm van druk. Het is wat dat betreft een prima debuut van de ontwikkelaar.
Beoordeling
75
Caravan Sandwitch is een idyllische game waarin je achter de noodoproep van een overleden gewaande zus aan gaat. In een rustig tempo verken je de diverse gebouwen en verzamel je microchips om je camper mee te upgraden, zodat je weer nieuwe doorgangen kunt creëren. Door een beperkt budget heeft deze debuutgame van Planet Toast Studio niet de afwerking die het verdient, tegelijkertijd staat dit de ervaring nergens in de weg.
