Animatiestudio Sunrise bereikte hun grootste successen met Mobile Suit Gundam, maar het Bandai Namco dochterbedrijf durft eveneens te experimenteren met gloednieuwe series. Sunrise Studio 8, dat ooit scoorde met My-Hime en My-Otome, kwam in 2014 bijvoorbeeld met mecha-serie Buddy Complex.

Het is een doordeweekse schooldag voor scholier Watase Aoba, die zich samen met zijn vrienden uitleeft op het basketbalterrein. Zijn lustige leventje verandert echter wanneer hij plots wordt aangevallen door een gigantische robot. Aoba wordt op het nippertje gered door zijn stille klasgenote Hina die hem naar de toekomst transporteert alvorens zelf te verdwijnen. Aoba belandt moederziel alleen zeventig jaar in de toekomst waar hij onmiddellijk een sleutelrol krijgt toebedeeld in de oorlog tussen de communistische supermacht Zogilia Republic en het democratische Free Pact Alliance. Hij verschijnt namelijk in de cockpit van de Luxon, een prototype die samen met het andere prototype Bradyon een duo-eenheid vormt. Het is via een uniek ‘Coupling’ systeem mogelijk de kracht van de robots te verhogen door het geheugen van de gebruikers te delen. Het feit dat de plotseling verschenen Aoba meteen optimaal kan koppelen met toppiloot Dio verbaast echter iedereen.


Het avontuur van Buddy Complex ontwikkelt zich op amper dertien episodes, die desondanks een mooi gesloten geheel bieden. Het laat ruimte voor verdere vervolgen, maar het geeft tegelijkertijd een vervullend einde voor de initiële plotlijnen. Buddy Complex zorgt echter niet voor de meest originele ervaring. De serie is een clichérijk geheel dat duidelijk elementen leent van Sunrise’s Code Geass, Sunrise’s Mobile Suit Gundam, Pacific Rim en de ontelbare andere series in het populaire ‘Mecha’ genre. Het is dan ook een uiterst voorspelbare serie gevuld met stereotype personages. Dit lijkt op het eerste gezicht een stevig bezwaar voor de kwaliteit, maar de serie blijft verslavend van begin tot einde omdat het geheel toch zo vermakelijk is met een mengelmoes van spannende actie, grappige momenten en misschien juist die voorspelbaarheid die doet verlangen naar wat komen gaat. Het einde deed dan ook vooral smachten naar meer.

Het succes van Buddy Complex is deels te danken aan de positieve, optimistische toon die de karakters aanhouden. Het is te gemakkelijk om gelijkaardige series te vinden waarin de personages continu door duistere fasen gaan. Er gaat iets belangrijks mis zodat ze in een depressie belanden alsof ze willen deelnemen aan een wedstrijd met Ikari uit Neon Genesis Evangelion. Buddy Complex’ personages behouden hun positieve attitude, wat het leuker maakt om mee te leven. Er loopt een grootscheepse oorlog maar het blijft ons bespaard aan de horror en politiek, wat meer ruimte oplevert voor spannende robotgevechten. Het gaat meestal om kleine, flitsende confrontaties tussen prachtige robots, ideaal om de animatiekwaliteit van de gevechten hoog te houden zonder in te leveren op de spanning. De gevechten worden op succesvolle wijze ondersteund door eenvoudige achtergrondmuziek die de actie verder ondersteunen zonder ooit op de voorgrond te treden.


Openingsnummer Unisonia van True en eindnummer Ano Sora ni Kaeru Mirai van ChouCho treden meer op de voorgrond, met een stijl die goed aansluit op de serie met de juiste emotionele noten. De Japanse stemacteurs blijven juist op de achtergrond, ze leveren goede, gepaste prestaties zonder echte uitschieters. Sunrise Studio 8 specialiseert zich typisch in meer schattige animatieseries, maar het bedrijf deelt duidelijk de mecha-expertise van hun eigenaars. Buddy Complex kan op geen enkel moment concurreren met de kwaliteit van series als Code Geass en Gundam, maar Sunrise zorgt met een optimistische, goedlopende en clichérijke verhaallijn voor een serie die voor het nodige vermaak zorgt dankzij executie boven innovatie. Het is dan ook een plezier om Buddy Complex – één van de beste animatieseries van 2014 – te bekijken.