In aanloop naar de 83rd Academy Awards werd druk gespeculeerd rond de kanshebbers voor Best Picture en Best Actor, maar dankzij haar prestatie in Black Swan stond de Oscar van Natalie Portman al maanden vast. Staat de film echter op hetzelfde niveau als diens hoofdactrice?
De film vertelt het verhaal van een jonge ballerina Nina Sayers (Natalie Portman) die de ster van een prestigieus balletgezelschap wil worden, iets wat ze wil bereiken door de hoofdrol te spelen in hun volgende opvoering van het Zwanenmeer. Dankzij haar superbe techniek en opperste concentratie is ze de ideale Witte Zwaan, maar de hoofdrol vereist haar ook in de huid te kruipen van de Zwarte Zwaan, de zwoele tegenhangster van de Witte Zwaan. Gedreven om zich te bewijzen aan haar balletcoach en zichzelf zet ze alles op alles om ook de Zwarte Zwaan onder de knie te krijgen, en daarbij gaat ze verder dan ooit tevoren dankzij de concurrentie van de beeldmooie, zwoele Lily (Mila Kunis) die de tegenhanger vormt van Witte Zwaan Nina.
Op het eerste zicht lijkt de film een typische dramafilm te worden, maar naarmate de film vordert vervaagt de lijn tussen realiteit en waanbeeld, terwijl Nina meer en meer geobsedeerd wordt door haar rol als de Zwarte Zwaan. Hierbij wordt ook al snel duidelijk dat niet alleen het ballet het Zwanenmeer is, maar dat ook de personages in de film zelf gemodelleerd zijn naar het Zwanenmeer. Op deze manier wordt een extra dimensie toegevoegd aan de film en wordt het zoveel meer dan een balletfilm. De kracht van de film ligt namelijk resoluut in zijn hoofdpersonage, dat sterk wordt uitgebeeld door Natalie Portman. Ze weet duidelijk haar duistere kanten op te zoeken en is niet bang om alles van zichzelf te geven. Zelfs de scènes die ze zelf walgelijk vond, bracht ze zeer overtuigend.
Tegelijk moet opgemerkt worden dat terwijl Natalie Portman duidelijk op zeer hoog niveau acteert, dat de rest van de cast het minder overtuigend doet. Ze leveren goede prestaties, maar de film draait volledig rond Portman. In bijna elke scène speelt zij mee. We bekijken de wereld dan ook via haar ogen, wat in combinatie met haar vervagende realiteit soms gruwelijke wendingen kan opleveringen. Hier en daar wordt de film voorspelbaar, maar dat is geen minpunt voor het verhaal. Het is eerder het resultaat van hints die succesvol worden gegeven. Het geheel is dan ook een prachtige ervaring die je van begin tot einde meesleept, waarbij je elk moment afvraagt of iets wel echt gebeurt. Het zorgt ervoor dat je de hele tijd op het puntje van je stoel zit, deels in bewondering, deels in gruwel.
|
