Al in 2009 verscheen Toy Story Mania! Op de Nintendo Wii, een collectie mini-games die hun inspiratie haalden uit de attracties van Disneyland en Walt Disney World. Nu, meer dan drie jaar later, verschijnt het spel eveneens voor de Xbox 360, grote vraag is echter of we hier blij mee moeten zijn.

De eerste kennismaking met de game is alleraardigst, de kinderlijke doelgroep krijgt een blijde verwelkoming in een kleurrijk menu die zowel kan worden aangestuurd met een controller als met Kinect. In tegenstelling tot Kinect Disneyland Adventures lopen we hier dan ook niet vrij rond in een park, maar maken we onze keuzes vanuit menu’s. De keuzes die ons geboden worden zijn de Adventure Mode, Party, Free Play, Options en Rewards. Laatstgenoemde vormt een teleurstelling wanneer blijkt dat de hoogste scores enkel op lokaal niveau worden bijgehouden en er geen online vergelijkingen mogelijk zijn. Dit laatste is logisch wanneer blijkt dat het spel geen online spelcomponenten kent, mogelijk om kleinere kinderen niet bloot te stellen aan wildvreemden. Sowieso is ‘Rewards’ niet de best gekozen benaming wanneer blijkt dat je enkel een kleine selectie stickers kunt verzamelen.


Hoewel de Adventure Mode doet vermoeden dat er enig verhaal in aanwezig is, mag je dit meteen vergeten, het is niets meer dan een aaneenrijging van de te spelen mini-games. De opzet van deze spelletjes is altijd simpel en verlangen niet meer dan één, vaak herhalende handeling van de gamer. Hierbij valt te denken aan het omverwerpen van objecten, een variant op Fruit Ninja, het vangen van schapen, opvangen van eieren of terugkaatsen van toegeworpen ballen. Het is perfect voor kinderen maar zelfs zij zullen de eentonigheid al snel zat zijn, evenals de saaie omgevingen en eentonig kleurenpalet.

Zoals eerder gezegd is te kiezen of je het spel met een controller of met Kinect wil spelen, waarbij laatstgenoemde iets te gevoelig lijkt te zijn. Dit hoeft echter geen probleem te vormen, de meeste spelletjes zijn dermate makkelijk dat je ook zonder te bewegen al een hoge score neer weet te zetten. Een voorbeeld hiervan is het terugkaatsen van de geworpen ballen, waarbij het spel er dermate veel op je af werpt dat het niet eens mogelijk is om ze te ontwijken, al zou je het willen.


Naast de Adventure Mode krijg je in Party geheel random mini-games voorgeschoteld om te voltooien terwijl je in Free Play steeds één mini-game krijgt en een volgende vrij speelt door deze winnend af te sluiten. Om je iets meer uit te dagen zijn er nog extra doelstellingen aanwezig, maar aangezien de beloning van stickers geen meerwaarde heeft zul je niet gemotiveerd zijn om hier extra moeite voor te doen. Wat over blijft is een game die enkel leuk is voor de allerkleinsten onder ons, echter zullen ook zij zich al snel gaan vervelen, zelfs wanneer je als ouder de optie gebruikt om tussentijds in te springen en even mee te doen. Iets meer uitdaging, zelfs voor de jongsten, en iets meer variatie had het spel goed gedaan, wat nu overeind blijft is de vraag waarom deze game na zoveel jaar nu nog eens op de markt is gebracht.